Hellblade II – Senua’s Saga

In 2017 bracht Microsoft de game Hellblade – Senua’s Sacrifice uit. Een game over een vrouw, Senua, die na verschrikkelijk veel leed, lijdt aan Schizofrene Psychoses. Het was destijds een game die mensen bewust moest maken van de zwaarste categorie psychische problemen. Gedurfd, maar op sommige momenten ook erg precies en realistisch als het op de problematiek rond het onderwerp aankomt. Mensen die hier doorheen gaan, die gaan net als Senua in de game, door een hel. Een hel van demomen en geesten; en in dit geval ook haar vader en de Noormannen, waar verschrikkelijk moeilijk mee om te gaan is. Een paar jaar geleden werd dan ook het tweede deel, Hellblade II – Senua’s Saga aangekondigd. Het heeft zes jaar geduurd, maar Ninja Theory en Microsoft wisten de game na wat uitstellen uit te brengen op 21 mei 2024. Hierin vervolgen we de reis en tocht die Senua in het eerste deel begonnen is. Er is veel discussie geweest over de game, maar hij vindt plaats in IJsland, waar Senua terecht komt. Microsoft en Ninja Theory hebben een tijd geleden al aangekondigd, dat de game gebruik zal maken van zogeheten motion capture technieken, en zogeheten real time gevechten. Motion capture in de zin van het filmisch in beeld brengen van de reis van Senua, en haar innerlijke en uiterlijke demomen, en real time gevechten als het op de Noormannen aankomt en andere mensen die het lot van Senua zouden kunnen bepalen op haar reis. Of dat wat geworden is, lezen jullie in deze review.

Bloedmooie game op 30 fps.

Wanneer je de game opstart, krijg je eerst een samenvatting van de eerste game, die over te slaan is. Daarna gaat het beeld over naar een storm op zee, waarbij Senua schipbreuk lijdt op IJsland. Direct die eerste minuten al, valt al op hoe indrukwekkend mooi de game is. Grafisch is dit de Xbox tot zijn maximale, wat ook nog eens goed verteld word. Op een gegeven moment krijg je ook door dat deze game op 30 fps draait (30 frames per seconde). Dit is niet zo storend als je denkt, al zou 60 fps ook zeker niet misstaan. Misschien is dat zelfs nog wel beter! Grafisch heeft de game, met zijn eveneens indrukwekkende manier van beeldvorming, veel weg van een grote film, die qua stijl doet denken aan de eerste wereldoorlog film 1917. Dit doet de beelden, de gezichtsanimaties en de manier van vertellen en luisteren juist enorm goed. Het is werkelijk het mooiste product wat Microsoft, samen met Ninja Theory, op de markt hebben gebracht. Ook de details van regen, golven, zwaarden, kleding, gevechten en het leven en sterven van personages. Alles is zo ongelooflijk mooi, waarbij je soms ook even moet slikken hoe wreed die tijd was en eigenlijk nog steeds is. Naar mijn mening valt er op grafisch gebied niks te klagen. Het cinematografische deel is het beste wat we tot nu toe gezien hebben op de Xbox, met op grafisch gebied enkel en alleen maar complimenten. Er valt niks op af te dingen, maar dat is was ons een aantal jaren geleden dan ook beloofd aan de hand van de eerste trailer. En dit gaat allemaal gepaard met audiovisueel hoogstaand geluid.

Ook veel kleine details in geluid en stemmen.

In het geluid zitten ook veel kleine details. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het audiovisueel hoogstaand is in de game. De golven, de stemmen die Senua hoort, die zijn allemaal loepzuiver. De game zou het beste te ervaren zijn, met een koptelefoon op, maar zelf is dat naar mijn mening een nadeel. Het is veel beter om een surround setje te hebben en het door de omgeving te laten gaan, dan enkel je oren. Het geluid op afstand komt dan beter tot zijn recht en hoor je dan ook zuiverder. Het is verder gewoon ongekend hoe goed dit technisch in elkaar steekt, want alles valt dan samen met het grafische deel op zijn plaats. Natuurlijk zullen de meningen verschillen over games als deze, maar Ninja Theory weet op een aantal vlakken feilloos te raken met deze titel. Microsoft zag er als uitgever potentie in, maar dat wil nog niet zeggen dat alles zo goed is gedaan. Hoe kan het bijvoorbeeld dat het nieuws rond de game zo lang stil bleef, en tot de release relatief vaag? Nou, er zullen altijd redenen te bedenken zijn, maar speculeren is niet juist en niet netjes. Grafisch en audiovisueel staat de game als een soort van nucleaire bunker, maar niet alles heeft dan ook die aandrijving. De gameplay bijvoorbeeld, is bijna nietszeggend en dat gaat ook op voor de replay waarde van de game.

Gameplay valt tegen; na het verhaal heb je alles wel gezien.

De gameplay van de game valt een beetje tegen. Het voelt vooral aan als een soort van wandel simulatie, met af en toe vechten. Dat vechten mag dan goed uitgewerkt zijn, maar die 30 fps belemmert dat wel een beetje. Verder moet je je hoofd erbij houden als het gaat om wat je moet doen, want duidelijkheid over de knoppen die je moet gebruiken krijg je niet. Het is echt Senua haar reis, wat dan wel weer onderdeel is van een steengoed verhaal. Dat verhaal beleef je intens, van begin tot eind, maar heb je eigenlijk wel gezien als je de game uitgespeeld hebt. Hoewel er natuurlijk prima raakvlakken zijn die Senua doormaakt met jaar problematiek, voelt het gameplay technisch nogal kaal aan. Dit haalt dan ook enorm de replaywaarde naar beneden, tenzij je na meer dan een half- tot een jaar nog eens probeert om wat kleine detail na te kijken. Ook in het scherm is het een stuk minder druk en lijkt het vooral te draaien om het maximale uit de Xbox te halen, dan op letterlijk elk vlak uitmuntend te scoren. Jammer, want dit had dan ook niet zes jaar in ontwikkeling hoeven zijn zou je bijna denken. Ergens geeft het niet, want deze game heeft wel een erg goed verhaal dat je een keer beleefd moet hebben, alleen is het op de belangrijkste vlakken nogal een kale en wat saaie aangelegenheid. Op een gegeven moment denk je een nieuw voorwerp te kunnen looten, zoals in een RPG (Role Playing Game), maar dit blijkt totaal iets anders te zijn. Het helpt dan ook niet altijd dat je met zware psychische problematiek te maken hebt, als gameplay en replay nogal tegenvallen. Het stoort elkaar nogal! Na het verhaal ben je dan ook eigenlijk wel klaar met de game, ook al is die reis mooi en intens en valt er genoeg te smullen van het grafische deel en de grote en kleine geluiden. De besturing daarentegen is wel goed, maar kan nog wel eens wat traag reageren. Het is het gemiddelde van het beste en het slechtste, maar gelukkig doet dat een eerste beleving niet tekort

Hoe moet je oordelen?

Hoe zou je dan moeten oordelen? Grafisch en audiovisueel staat de game als een huis, maar op gameplay gebied en replaywaarde zakt het flink in elkaar. Het verhaal is mooi en intens, IJsland en de reis van Senua is prachtig in beeld gebracht. Ook de zware psychische problematiek die Senua ervaart, na verschrikkelijk veel leed, is goed uit de doeken gedaan. Het is dan ook jammer dat het totaalplaatje een klein beetje tegenvalt en je toch met wat vragen over de game achter blijft. Natuurlijk kun je ervan denken wat je wil, dat is ieders goed recht, maar hier vijftig euro voor vragen is toch wel een beetje teveel (Xbox Game Pass is een alternatief). Je moet het echter wel een keer ervaren hebben, want vrijwel alles is uit de kast gehaald om het maximale van de Xbox te kunnen laten zien en horen. Als je zes jaar geduld hebt gehad, dan komt deze ervaring best wel goed tot zijn recht, maar heb je geen haast, wacht dan nog even. In ieder geval heeft Hellblade II – Senua’s Saga  mensen genoeg stof tot nadenken gegeven en wat dat betreft is de game dan wel meer dan geslaagd. De problematiek is namelijk een belangrijk thema, waar veel mensen mee te maken hebben of hebben gehad. Vroeger werden deze mensen verzwegen voor de maatschappij, dus het is Ninja Theory zeer te prijzen dat ze problematiek goed onder de aandacht hebben gebracht. De keuze voor de game, blijft echter over aan de lezer en degene die denken een intens heftig verhaal en beleving aan te kunnen.