Geen goede Goden in deze wereld
Je hebt spellen die praktisch iedereen kan spelen en je hebt spellen die bestemd zijn voor een bepaalde groep mensen. Het niché genre zullen we maar zeggen. Het musou (DynastyWarriors) en het hunting genre (Monster Hunter) kan men al vrij snel beschouwen als niché. God Eater 2: Rage Burst is zo een spel in het hunting genre, maar dan met een eigen twist wat verhaal en setting betreft. Is het echter een goede vervanger van Monster Hunter voor gamers zonder een Nintendo console? Als je van het genre houdt, dan is het dat zeker.
God Eater 2: Rage Burst speelt zich drie jaar af na Gods EaterBurst in een post-apocalyptisch Japan. Er lopen grote monsters rond die worden beschouwd als Goden (ze worden Aragami genoemd) en het enige wat ze achter laten is dood, verderf en verwoesting. Om een vuist te maken tegen deze monsters is er een militaire organisatie gecreëerd genaamd Fenrir. Deze bestaat uit een zeer uitgebreid groepje jongeren met allemaal hun eigen persoonlijkheden en speciale vaardigheden. Alleen leden van de Fenrir kunnen met hun wapens, de God Arcs, de Aragami beschadigen. Uiteraard ben jij ook één van de vele leden van Fenrir en het is jouw taak om samen met jouw unit een nieuwe epidemie te onderzoeken genaamd de Red Rain. Het is een flinterdun verhaal met ongelooflijk veel willekeurige begrippen en wortels die diep gegrond zijn in de Japanse clichés. Deze clichés gelden tevens voor je teamleden waarmee je op pad gaat. Het grote verschil is echter dat de conversaties tussen alle personages voor de verandering erg plezant zijn om aan te horen. Praktisch iedereen is opgewekt en heeft een bepaalde charme waardoor het geen straf is om even door je basis rond te wandelen om iedereen beter te leren kennen. Sommige gesprekken zijn zelfs oprecht grappig. Dit is een welkome afwisseling van alle verdoemenis in de buitenwereld en iets wat we voortaan helaas te weinig tegen komen in populaire Japanse spellen.
Voor het verhaal hoef je dit spel niet te spelen. Het gaat hier puur om de gameplay en het sterker maken van jouw unit. In zekere zin slaagt het spel hierin. Het battle system is met twee verschillende aanvalsknoppen, een sprong, een blokfunctie en meerdere speciale aanvallen net diep genoeg om je interesse erbij te houden. Er wordt veel van je verwacht en de geavanceerde speciale aanvallen worden eigenlijk nergens goed uitgelegd. Er is een archief in de vorm van een grote computer beschikbaar in je thuisbasis, maar deze legt alleen uit dat er bepaalde aanvallen in het spel zitten. Niet hoe je deze daadwerkelijk uit kan voeren. Je standaard zwaard heeft bijvoorbeeld een zero stance waarmee je je combo annuleert. Nergens in het spel wordt echt duidelijk gemaakt wat dit precies betekend en hoe je dit doet. Wat dat betreft was een uitgebreide trainingssimulatie of een diepgaande handleiding wenselijker geweest Helaas ontkom je in de gevechten, net zoals alle andere spellen in dit genre, echter niet aan repetitie. Alle missies bestaan uit het zoeken van een monster en het verslaan hiervan. Vooral in de beginuren merk je de repetitie door deze structuur heel erg, omdat dan alle missies plaats vinden op twee tot drie maps met 4-5 verschillende monsters die je zonder enige vorm van strategie kunt verslaan. Pas in de latere missies kom je één van de vele grotere en moeilijkere monsters tegen waar je strategisch te werk moet gaan. Het duurt dan ook even, voordat je al je vaardigheden nodig hebt en wellicht de multiplayer in moet duiken om je drie AI partners te vervangen.De AI is voldoende voor de beginuren, maar voor de moeilijkere gevechten helpt het enorm om menselijke teamleden online op te zoeken.
Het upgradesysteem is een ander verhaal. Werkelijk alles is aan te passen en up-te-graden. Alle personageshebben bepaalde (support) skills, wapens en kleding die aangepast kunnen worden met skillpoints of crafting materiaal. Kleding is puur cosmetisch. De verschillende wapentypes kunnen echter ook weer beschikken over meerdere passieve skills, die weer gecombineerd kunnen worden om sterkere te krijgen. Je kan zelfs je eigen ammunitie maken voor je ranged wapen. Het maken van deze ammunitie is ongekend divers en op zich zelf al een onderdeel van het spel waarmee je uren bezig kan zijn om het perfecte type uit te vinden. Het sterker maken en optimaliseren van je uitrusting zal hetgeen zijn waar je het langst mee bezig bent. Dat hele systeem is samenvattend ‘dik in orde.’
Uitbreiding van een PSP titel
God Eater 2: Rage Burst is een uitbreiding van een titel die oorspronkelijk uit is gekomen op de PSP. Wat graphics en geluid betreft merk je dat direct. Zodra het vrij indrukwekkende en zeer goed geanimeerde anime introfilmpje is afgelopen kom je direct in aanraking met de matige graphics en het volledige gebrek aan collisiondetection. De karakters en monsters hebben een degelijke upgrade gekregen en zien er scherp en gedetailleerd uit. De omgevingen zijn daarentegen kaal met minimalistische textures, weinig kleur en veel herhaling. De setting heeft hier geen positief effect op, want deze bestaat voornamelijk uit verwoeste gebouwen en kale grasvlaktes. Er zijn uitschieters zoals de tuin in je thuisbasis, maar allesomvattend ziet het spel er simpelweg lelijk uit. Wat vooral zonde is is dat er geen moeite is gestoken in het spectaculairder maken van de speciale aanvallen. Ondanks dat deze weliswaar krachtiger zijn missen ze hierdoor impact en feedback. De HUD is ook verschrikkelijk en ziet eruit alsof ze die van de PSP hebben geüpscaled. Hij is te groot, neemt veelte veel ruimte van je scherm in beslag, is vaak vervelend om te navigeren en een doorn in het oog. Het geluid heeft de conversie van handheld naar console ook niet helemaal goed doorstaan. Met zowel de speakers van mijn TV, soundbar en koptelefoon (een Pioneer HDJ-1500) klinkt het geluid alsof het door de speakers van een telefoon komt. Dit zal waarschijnlijk komen door de conversie, maar dat is geen excuus. Final Fantasy Type-0 HD was van origine ook een PSP spel en had een fantastische soundtrack op de PS4. Het is te hopen dat daar nog een patch voor uitkomt. Hetgeen wat mij persoonlijk tevens stoorde was de zweverigheid tijdens het lopen. De besturing is ansich uitstekend, maar tijdens het lopen voelt het aan alsof je over de grond glijdt / zweeft in plaats van loopt.
Vooral voor de fans
Het is lastig om dit spel aan te raden aan iedereen. Voor ieder positief punt is er iets negatiefs te vinden. Dankzij het upgradesysteem is er immens veel te doen en komt er geen eind aan het verbeteren van je uitrusting. Gevechten worden uiteindelijk erg episch en uitdagend, maar vooral de eerste 10 uur bestaan uit dezelfde saaie omgevingen en monsters. Hierna is er voor de fans daarentegen genoeg te doen om te blijven spelen om net dat ene sterkere wapen te maken. Mensen die nog nooit een spel in dit genre hebben gespeeld of hun schouders al ophalen bij het begrip ‘Monster Hunter’ kunnen echter beter wachten op een God Eater die vanaf het begin is gemaakt voor een console.
