Een verstrekkend einddoel
Ubisoft is de laatste tijd verre van slecht bezig. Er komen nog maar weinig tegenvallers uit de ontwikkelstudio’s van de uitgever vandaan en ook weet men wanneer er een pauze ingelast moet worden. Zo werd Assassin’s Creed al even on-hold gezet, en hebben we ook lange tijd niets meer gehoord van Ghost Recon. De Tactische militaire shooter franchise werd voorheen geroemd om haar realisme en games als Advanced Warfighter staan nog altijd op m’n netvlies gebrand. Echter is het nu tijd voor iets anders, en dat krijgen we met Ghost Recon: Wildlands.
Ghost Recon: Wildlands speelt zich af in het corrupte Bolivia. Het betreft weliswaar een fictief Bolivia maar het had zomaar een echt nagemaakte omgeving kunnen zijn. Je krijgt met je team van Ghosts te maken met het Santa Blanca drugskartel. Het is aan jullie om het kartel naar de grond te krijgen, en daar zijn hééél wat operaties voor nodig. Het einddoel; Het neerhalen van El Sueno, de strijdbare leider.
Tactiek is belangrijk, maar niet alles
Zoals verwacht heb je te maken met een land vol corruptie. Het leven lijkt me dan ook niet prettig als normale burger, maar zolang je jezelf koest houdt, valt het misschien nog mee. Elke paar 100 meter vind je wel lugubere bendes die naast de weg staan te patrouilleren. De spelwereld is groots, maar ook tevens vrij druk, al oogt dat op het eerste gezicht niet zo als je even in de verte kijkt over de schitterend beboomde omgevingen, de wateren en de kleine dorpjes. Naast de weg kun je zelfs mensen zien die het op je gemunt hebben, waardoor je af en toe er zo snel mogelijk voorbij moet sjezen. Of je kunt natuurlijk er voorbij sluipen, stukken afsnijden of je voertuiglampen uitschakelen, al helpt dat allemaal lang niet altijd. Het vetste in de game is het infiltreren van basissen. Het uitvoeren van missies, en dan vooral hoofdmissies, vergt vaak het nodige strategische werk. Je kunt niet zomaar een basis in vlammen, al kun je dat natuurlijk wel proberen. Meestal worden de alarmbellen dan al snel gerinkeld waardoor er allerlei hulptroepen zullen opgetrommeld worden. Het is dan ook zaak om goed voorbereid te werk te gaan. Persoonlijk houd ik wel van zo’n aanpak, want blinde shooters kennen we tegenwoordig al genoeg. Met het team van 4 man is het dan ook zaak een goede plek te vinden, op enkele honderden meters van het gespuis. Vervolgens kun je ervoor kiezen om gegroepeerd te blijven wachten en je te prepareren, maar je kunt ook je team op pad sturen om geflankeerd alle posities te bezetten. Het is helemaal aan jou, al blijft het team meestal offline redelijk bij elkaar. Wat je vervolgens gaat doen is het uitzetten van de omgeving. Door gebruik te maken van je verrekijker kun je tegenstanders taggen, maar dat kan nog beter met de Drone die je tot je beschikking hebt. Deze kan tegenstanders ook markeren en je kunt je sniper-collega(‘s) de opdracht geven zelfs deze getagde opponenten neer te laten halen. Maar daarbij moet je dan wel weer rekening ermee houden dat andere mensen niet te dicht gelokaliseerd zijn bij het target om het slachtoffer op te merken. Heb je vervolgens iedereen, of de helft neergehaald, dan kun je ervoor kiezen te voet de basis te infiltreren en je opdracht uit te voeren. Dit kun je aanvallend doen, maar je kunt ook met je gedempte geweer de targets stuk voor stuk in de basis neervlammen met je team. De tactiek is volledig aan de speler, en dat maakt elke infiltratie tot een zenuwslopend gevecht, en dat maakt deze game zo mooi.
Verplaats je hoe jij het wilt
Je kunt ook ervoor kiezen om met een voertuig, waaronder een truck, een helikopter of zelfs een tractor, de basis binnen te rijden. Meestal zorgt dit voor heel wat herrie en opvallendheid, waardoor dat niet altijd de slimste opzet is, maar in de kleinere side-missies, is dit zeker een optie. Je kunt tevens de rebellen, een geallieerde factie, inschakelen om bijvoorbeeld mortieren op jouw positie te laten vallen, of om je te ondersteunen op andere manieren. Vooral online zul je merken dat de agressieve manier van aanpakken vaak gehandhaafd wordt. Hoewel dit lang niet altijd goed gaat, haalt dat vooral het hele ‘Ghosts’-effect uit de game. Van Ghosts is namelijk weinig sprake meer, wanneer je als ’n krankzinnig team op de vijand afstormt. Vooral het gek doen in de voertuigen is erg populair, en lijkt soms eerder op een GTA-festijn, dan op een serieuze militaire operatie. Maar gelukkig is dat lang niet altijd het geval. Je hebt ook genoeg mensen die echt serieus willen samenwerken om een missie tot een goed einde te brengen. Daarnaast kun je ook kiezen of je bepaalde missies die je al hebt gedaan nogmaals te spelen middels een vote-systeem in het spel. Heb je missies nog niet gedaan? Dan neem je de uitdaging natuurlijk graag aan. In de spelwereld zul je merken dat missies gekoppeld zijn aan een bepaalde moeilijkheid, ook wel een kartel-leider van dat gebied. Door missies te voltooien en mensen te ondervragen en te executeren werk je jezelf langzaam toe naar het einddoel, de eindbaas van het kartel neerhalen. Op zich is dit erg leuk gedaan, en je zult zien dat de balans tussen kartel-leiders en rebellen (die aan jouw kant staan) verandert. Dit motiveert dan ook om de gehele wereld naar jouw hand te zetten. Jammer is het feit dat gebieden die je geleegd hebt, later weer vol komen te staan met hernieuwde tegenstanders. Maar dat heeft wellicht te maken met de online co-op, waarbij niet iedereen dezelfde missies al voltooit heeft en dus niet dezelfde opponenten gewiped heeft. In het spel kun je ook te maken krijgen met de Unidad-legers. Deze staan aan de kant van het kartel, maar grijpen in wanneer ze de grenzen overschrijden. Ook zij kunnen jouw op de hielen zitten wanneer je ze dwards zit, en zij brengen flink wat geschut in de strijd, waarbij 4 niveau’s van grimmigheid aanwezig zijn.
In het spel zijn er tal van mogelijkheden, en ik begin al wat te uitgebreid in te gaan op de vele mogelijkheden merk ik. Je kunt in het spel ook oneindig je wapen customizen, daar waar je nog niet direct een sniper-rifle toegeworpen krijgt. Je kunt ook skills verkrijgen door te levelen. Dit kan het verbeteren van de batterijduur van drones zijn, het springen met parachute, het uitschakelen van meerdere targets tegelijk, of het uithoudingsvermogen van je karakter. Ook in deze skill-tree valt er genoeg te variëren en elke skill heeft zo zijn eigen voordelen. Qua content is het bijna ongelofelijk hoe groot deze game is. Een uurtje is echt letterlijk niks in deze game, en ik geef dan ook toe, dat ik nog lang niet alle missies in de game tot een einde heb volbracht. Daar heb je namelijk serieus weken voor nodig, al krijg je in de gespeelde 30 uren spelen, in mijn geval, ook al een goede impressie van het spel. Het contrast van online en offline is groot. Online is het spel natuurlijk wat minder serieus, en voelt het allemaal wat speelser aan. Spelers proberen te dolle in de heli, willen je voor de grap tegen een vrachtauto drukken wanneer je uit de auto hangt, simpelweg om te kijken wat het resultaat is. Je kunt zoveel in deze game, waarmee de mogelijkheden eindeloos lijken. Offline merk je echter ook dat de AI opvallend slim is. Die van tegenstanders valt op zich nog best tegen, maar die van je medespelers is wel erg goed. Ze lopen niet als kippen zonder kop ergens heen, en als ze dat wel doen, dan kun je ze bevelen om bij elkaar te blijven. Ook het aanvallen werkt prima. Als er ’n keer ’n slachtoffer valt, waaronder jijzelf, dan kun je het healen gebruiken om niet direct dood te hoeven gaan. Daarnaast voel je je echt beschermd door je mede-Ghosts, een gevoel dat Ghosts in het echt ongetwijfeld ook moeten voelen wanneer ze in teamverband te werk zouden gaan.
Snel onder de knie
Wat des te knap misschien wel is, is dat het vinden van de controls zo makkelijk gaat. Je wordt direct in de gameplay gegooid, en eigenlijk lijkt het alsof je de game al eens eerder hebt gespeeld in het verleden. Het assignen van orders aan je team en aan de rebellen werkt inventief, en ook het gebruik van de drone, het besturen van voertuigen, en het schieten werkt uitermate effectief. Het coveren, het bukken en het liggen op de grond spreekt daarnaast voor zich, waardoor je snel je gewenste acties kunt uitvoeren. De menu’s daarentegen zijn soms wat minder overzichtelijk. Ze zien er op zich prima uit, maar soms ontbreekt het een beetje aan logica. Vooral in het begin is het dan ook nog even de vraag waar je nu heen moet voor de main story missies, en wat nu het onderscheid is tussen de missies en de kartelleiders. Ook het switchen van wapens bij de crates is soms vrij verwarrend opgezet, als je het nog niet eerder hebt gezien in de beta. Al met al mag dat de pret nauwelijks drukken.
Wat ik persoonlijk altijd zo vet vindt aan de Ghost Recon franchise, is dat Ubisoft vaak probeert de character-trekjes zo professioneel mogelijk uit te werken. Het geluid van de wapens en het communiceren tussen de teamleden via een mic, de bewegingen van het karakter, het gehurkt knallen vanuit de heup, de echte militaire looks die zo uit een film gehaald kunnen zijn. Alles oogt zo realistisch aan, gecombineerd met de extreem professionele gameplay en graphics, waardoor het soms net lijkt alsof je jezelf echt waant in een Ghost-team. Natuurlijk zijn er hier en daar wat schoonheidsfoutjes met betrekking tot de physics, waardoor mensen al staand op een auto zich kunnen voortbewegen, of het feit dat je AI-collega door ’n berg heen kan schieten bij tags en de statistieken die je naar een webbrowser op de console leiden, maar al met al is alles prima uitgewerkt. En dat geldt vooral ook voor de graphics. Horizon Zero Dawn was vorige week imponerend, maar als je dan overschakelt op Wildlands, dan zul je absoluut niet teleurgesteld zijn wanneer je deze pracht tentoongesteld krijgt. Er is amper popup, je kunt tot in de verre horizon alles bewonderen, en bij schemering en fel zonlicht merk je pas hoe mooi deze spelwereld is vormgegeven. De beboste oerwouden, schitterende ijzige vlakten, de zanderige wegen en alle hutjes zijn prima uitgewerkt, al zul je wel redelijk vaak object- en model-repeating opmerken, al is dat niet geheel onlogisch is een open-wereld game als deze. Alleen al het intro-filmpje van het spel is om te smullen, en is zelfs bijna niet van echt te onderscheiden, en dat geldt ook voor de mission-briefings. De dag- nacht-cyclus maakt dat je je tactiek kunt aanpassen hierop, en de lange wegen die je zo nu en dan moet afleggen, maken dat je soms liever een speedboot of helikopter pakt.
Als je net een topper achter de kiezen hebt in de vorm van Horizon Zero Dawn, en nu zelfs (bijna) meer gehecht bent geraakt aan een game als Ghost Recon: Wildlands, dan zegt dat wat mij betreft al genoeg over de kwaliteit, de replaywaarde en de gameplay van deze game. Qua content is Wildlands ongekend groot, en qua technische snufjes en globale kwaliteit mag niemand stellen dat deze game onder de maat is afgewerkt. Alles werkt perfect, van het offline aan de gang gaan met je AI-team tot aan het creëren van online matchmaking aan toe, en dat valt te prijzen. Ghost Recon is dan ook volledig terug, weliswaar op een wat andere manier dan voorheen, en ondanks dat er een en ander is weggekaapt van het The Division-concept. Ik klap de laptop dan ook maar weer snel dicht, want m’n team staat alweer te wachten om flink wat missies tot een goed einde te brengen. Of dat ditmaal een geruisloos succes wordt is altijd maar weer afwachten…
