Van een koude kermis
Dit is een review met frustratie. Op de GamesCom hebben we deze game al mogen spelen en liepen we weg met een gevoel dat dit nog wel eens sleeper hit zou kunnen worden. Toen ik aan de game begon knalde er een soundtrack door mijn speakers waardoor ik niet kon wachten om deze game aan iedereen aan te raden, zodat ik het verhaal nogmaals met vrienden kon spelen. Waar is het nou eigenlijk misgegaan?
Gangs of Sherwood smelt het verhaal van onze geliefde dief en zijn kornuiten samen met een steampunk setting. Grote machines, vijanden met futuristische kledij, laserwapens in combinatie met pijl en boog en gigantische knotsen. De oorsprong van dit alles is een magische steen die is gevonden door de koning en weer gestolen door de sheriff van Nottingham. De koning wordt ook maar even vermoord. We willen natuurlijk geen losse eindjes. De sheriff van Nottingham gebruikt die steen dan weer om zijn eigen leger beter uit te rusten, zodat het volk uitgebuit kan worden. Robin is het daar uiteraard niet mee eens, want die steelt juist graag van de rijken en geeft het aan de armen of voorkomt liever dat het geld uit de handen van de armen wordt gehaald.
Robin is niet alleen. We hebben het hier over een team based multiplayer actie game a’la Marvel’s Avengers. Alleen dan zonder alle microtransacties. Marian, Friar Tuck en Little John zijn tevens van de partij. Robin en Marian zijn van deze bende van ellende de snelle, maar dodelijke karakters. Robin heeft natuurlijk zijn trouwe pijl-en-boog om van een afstand vijanden te belagen met pijlen. Marian is de snelle assassijn met een zwaard en dolken die van dichtbij snelle aanvallen kan uitvoeren. Friar Tuck en Little John zijn de grotere tragere karakters. Friar Tuck is een soort ondersteunend karakter die de anderen kan helen. Ondanks zijn naam is Little John de grote bruut die het leuk vindt om zijn vuisten te breken op meerdere schedels. Het liefst tegelijkertijd.
Nog een keer, nog een keer en nog een keer
Gangs of Sherwood kent een missie gebaseerde verhaal structuur. De hele game bestaat uit drie acts met een handjevol missies en een paar zijmissies waarvan er geen enkele echt interessant is. Tussen missies loop je rond in je thuisbasis Major Oak om je karakters te upgraden, uit te rusten en een nieuwe missie te kiezen.
De allereerste missie begint goed. Het gebied waar je in rondloopt ziet er niet verkeerd uit, alle karakters hebben er zin in met al hun opmerkingen (zie daar, Marvel), de actie is vloeiend en het ziet er op zijn tijd behoorlijk spectaculair uit. Vijanden gaan een beetje moeiteloos tegen de vlakte, maar, heey, het is de eerste missie. De moeilijkheidsgraad en variatie zal vast nog wel beter worden.
Daar is waar het is misgegaan. De variatie komt nooit en de moeilijkheidsgraad blijft op standje babymodus staan. Hoewel de omgevingen redelijk gevarieerd kunnen zijn blijven het rechte gangen met zo min mogelijk interactie en her-en-der een schatkistje waar een reliek inzit om je karakter een bepaalde speciale eigenschap te geven. Die je niet per se nodig hebt, want tot aan het eind valt het leger van Nottingham al om als je er naar kijkt. De game probeert nog wat te doen met lichte en zwaardere aanvallen, maar echte combos zijn totaal niet nodig. Om een voorbeeld te geven, Robin heeft als speciale vaardigheid het creëren van pijlen die in de omgeving blijven hangen. Na een combo of een volledig opgeladen lichte aanval vliegen die pijlen als een dolle naar hun bestemming. Deze speciale aanvallen doen zo immens veel schade dat zelfs bazen onderuit gaan zonder dat je je het beseft. Met rebel instinct (rage mode) maak je deze aanvallen nog sterker ook. Het tempo blijft zo natuurlijk hoog, ware het niet dat je na een baas wakker schrikt.
Na een missie krijg je nog experience in de vorm van favour. Deze loopt automatisch op en bepaald welke vaardigheden je eventueel bij kan kopen. Dit is een lineaire lijn waar je alleen effect op kan beoefenen door meer zijmissies te doen. Wat in principe niet nodig is, want je krijgt meer dan genoeg favour door enkel de hoofdmissie te doen. Je kan hiermee je karakter niet customizen door bijvoorbeeld kracht of snelheid te verhogen. Het bepaald alleen of je een nieuwe skill kan vrij kopen.
Bende van ellende
De game is natuurlijk bedoeld om vooral met vrienden te spelen. Dat maakt het avontuur ook een stuk leuker. Het probleem is wel dat het monotone er dan nog niet echt van af gaat. Je kan aan het begin van een missie nog switchen van karakter om het iets aangenamer te maken. Dat verandert alleen niet zo bijzonder veel. Op het cosmetische na spelen ze bijna hetzelfde. Vooral de lichte (Robin en Marian) en zware (Friar Tuck en Little John) voelen hetzelfde aan. Het grote verschil zit het hem in dat je met een licht karakter een andere route kan nemen dan de zwaardere en vice versa. Het is aan te raden om minimaal één licht en zwaar karakter te kiezen in je bende om de maximale hoeveelheid geld te verzamelen. Als je tenminste meer mensen kan vinden, want de game mist crossplay en heeft dat waarschijnlijk wel nodig om in leven te blijven.
Er zit hier iets wat briljant had kunnen zijn. Met net wat meer tijd in de oven om meer variatie te geven in missies, een interessantere skill set en meer verschillende vijanden had dit een leuke game kunnen zijn om met drie vrienden te spelen. Nu is het een game die leuk is voor één missie om daarna weer snel te vergeten.
