Na het succes van deel 1
Het is alweer een tijdje geleden dat ik Forgive Me Father op de PC speelde maar inmiddels is een vervolg alweer lange tijd op de PC verschenen. Maar nu is ook eindelijk de console aan de beurt. Wij gingen aan de gang met deze hersenloze shooter en vermoorden iedereen die op ons pad komt. Vergeef mij vader.
Spelers stappen opnieuw een wereld binnen die verwrongen is door kosmische terreur, gewapend met een arsenaal aan verwoestende wapens en goddelijke krachten. De opvallende stripboekachtige visuele stijl van de game, gecombineerd met de geestverruimende omgevingen en meedogenloze gevechten, creëert een ervaring die zowel een nostalgisch eerbetoon als een baanbrekende evolutie van het genre is.
Simpele basis
In de basis is Forgive Me Father 2 een vrij basic shooter waarin je niet al te veel hoeft na te denken. Het is een beetje ‘n Quake-achtige gameplay die snel is en waarbij vijanden je vanuit alle kanten kunnen aanvallen. De gameplay is snel en voelt bevredigend aan, vooral wanneer je headshots maakt. De omgevingen zijn vrij lineair, maar openen zich door sleutels en dergelijke te vinden. Ook zijn er checkpoints waardoor je niet helemaal opnieuw hoeft te beginnen wanneer je sterft. Verder kun je ook klokken verwoesten, wat een soort collectibles zijn en wapens en andere gear kopen om jezelf te versterken. Wapens van verschillende typen kun je kopen en vervolgens toewijzen aan je gear. Ammo in het spel is redelijk schaars en op de hogere moeilijkheidsgraden is health iets waar je zuinig op moet zijn en snel verdwijnt als je niet oplet. Je kunt in de game je eigen arsenaal samenstellen. Verwoestende shotguns of juist machine guns, het is aan jou om te bepalen hoe je op pad gaat. Verder kun je ook vaardigheden verzamelen die je verbeteren en waardoor je wellicht net wat minder snel sterft in de chaos. Maar zoals gezegd, naast de gameplay waarbij je een lampje en wat andere kleine dingetjes kunt gebruiken of equippen, is het een vrij standaard twaalf-in-een-dozijn shooter. De levels zijn verdeeld over chapters, waarin je deze kunt herspelen om alle collectibles en vijanden te kunnen killen, maar heel veel herspeelbaarheid bieden ze verder helaas niet. Wel zijn er ”secret area’s” welke je kunt ontdekken, een beetje ala Wolfenstein. Levels worden opgevolgd na het voltooien door een prison waar je upgrades kunt kopen en waar je nieuwe wapens kunt kopen. Qua RPG-elementen bevat de game echter verder niet heel veel bijzonders. Wel heb je actieve en passieve effecten die toegepast kunnen worden bij het openen van je speciale boek of welke constant actief zijn. Je moet hierbij kiezen welke je het belangrijkste vindt. In totaliteit lijkt de moeilijkheid van het spel net wat lager ingesteld te staan dan in deel 1. Daarmee lijkt de ontwikkelaar het spel iets toegankelijker te willen maken, al wordt het spel nooit heel makkelijk. In totaal duurt het spel een kleine 10 uur om uit te spelen.
Wat deze game bijzonder maakt is vooral niet de gameplay, maar zijn simpelweg de graphics, en een klein beetje de bombastische soundtracks die tijdens de actie afgespeeld worden. De stijl is een cel-shaded grafische art-tekenstijl, maar ook wapens zien er gewoon uitermate vet uit, zoals hierboven ook wel te zien valt. Daarnaast maakt men gebruik van NPC’s en wordt hier en daar ook een platte 2D-toepassing gebruikt, waarbij het soms lijkt alsof kartonnen plaatjes weergegeven worden zonder 3D-effect. Het spel kent daarnaast gevarieerde omgevingen, van een kerk, loopgraven tot aan havens en extreem donkere gebieden. Ook de bosses in de game zijn vet vormgegeven en zorgen voor net dat beetje extra sfeer dat deze game kenmerkt en uniek maakt. De shooter draait op zich prima, al zijn er hier en daar wat framedrops te constateren. Toch zul je nooit merken dat het spel lastig speelbaar zal zijn door de framedrops.
Forgive Me Father 2 vereist niet al te veel uitleg. Het is gewoon een recht-door-zee shooter die een beetje aanvoelt als Quake met snelle en brute gameplay. De illustratieve graphics maken het spel net wat unieker dan elke andere shooter en de zeer lichte RPG-elementen met het boek dat je extra abilities geeft brengt net dat beetje extra variatie. De verborgen ruimtes en de sleutels die je kunt zoeken brengen weinig extra uitdaging. Het spel is en blijft vrij lineair. Toch speelt het spel prima weg. Houd je dan ook van een singleplayer shooter zonder al te veel poespas, dan is dit gewoon de perfecte game voor jou.
