Enthousiasme was al gewekt
Eind vorig jaar konden we door middel van een closed alpha al even ruiken aan de nieuwe IP van Ubisoft. Destijds waren we al enthousiast over de potentie die For Honor heeft, maar de game had nog wel wat werk nodig. De release was toen nog redelijk ver weg en op dat moment had Ubisoft dus nog genoeg tijd om alle feedback mee te nemen in het uiteindelijke product. Dat product is inmiddels gelanceerd, maar met wat voor waardering?
In de alpha had je toegang tot alle facties (Vikings, Samurai en Knights) maar nog niet alle verschillende vechters. In de volledige versie is er nog per factie één vechter bijgekomen, de zogenaamde hybrid. Dit zorgt ervoor dat je keuze hebt uit in totaal twaalf verschillende vechtstijlen en vechters die bovendien ook nog helemaal aan te passen zijn qua kleding, wapens en vaardigheden. Hierdoor is het mogelijk om de perfecte vechter samen te stellen die bij jou het beste past. Het is belangrijk dat je iemand kiest die je fijn vindt spelen, want For Honor kan meedogenloos zijn, tot op het frustrerende toe.
Namelijk het beste en tegelijkertijd het frustrerendste van For Honor is het combat systeem. Het is enorm diepgaand met de verschillende vaardigheden en soorten aanvallen (je hebt a la Mortal Combat een lijst met verschillende aanvallen en knoppen combinaties) waardoor je op veel manieren een vijand kunt overmeesteren. Als je een speler ziet lopen lock je eerst op hem zodat het vanzelf een 1vs1 duel wordt. Door middel van precies op het juiste moment naar links, rechts of boven te mikken kan je een aanval blokkeren, klik je zelf links, rechts of naar boven in combinatie met een aanval, dan probeer je juist iemand te raken. Hierdoor wordt elk gevecht een kat en muis spel wat echt enorm intens is. Het grote nadeel van het lock systeem is dat je heel gemakkelijk van achteren geraakt kan worden omdat je zo bezig met je ene tegenstander. Voor de gemiddelde speler is er dan geen eer meer aan te behalen als je van twee kanten geraakt wordt en resulteert dit vaak in een snelle dood. Vooral met de spelmode Dominion is dat het geval, waarbij je met 4vs4 punt A,B en C moet overnemen om het maximale puntenaantal te halen, maar er gebeurt zo ontzettend veel dat je te allen tijden van meerdere kanten geraakt kan worden.
Elemination mode komt pas echt tot zijn recht
Hoewel Dominion als belangrijkste mode wordt neergezet is het opvallend dat For Honor pas echt tot zijn recht komt als je de Elimination mode gaat spelen. Hiermee doe je een 1vs1 of 2vs2 potje waarbij het zweet je over de rug loopt naderhand. Zelfs als jouw teamgenoot eerder dood is en het wordt 1vs2 dan heb je nog een kans, omdat je je echt alleen hoeft te concentreren op die twee spelers en niet op andere dingen. Met een reeks goede blocks kan je in de Revenge-staat komen, waarbij je de dichtstbijzijnde speler omtikt en je aanvallen en levens tijdelijk een boost krijgen. Hierdoor is het mogelijk om in ieder geval één tegenstander te doden en dan is het weer 1vs1. Het gevoel wat je krijgt als je dit gevecht alsnog wint is onbeschrijfelijk en is de grote kracht van For Honor. Het lijkt erop dat Ubisoft dit sinds de alpha goed heeft aangepakt want tijdens die alpha was het een stuk lastiger als je in je eentje stond.
De laatste tijd zie je steeds vaker dat games worden uitgebracht in een belabberde staat als je kijkt naar performance. De games lopen op instabiele framerate, veel bugs,crashes en ga zo maar door, vooral op de PC. Ik ben blij dat Ubisoft overduidelijk veel werk heeft gestoken in het voorkomen van die ellende. Het spel draait heerlijk op een mid-high end systeem met een fps die nooit onder de 60 komt. Bovendien ziet For Honor er meer dan prima uit en zijn de animaties van de aanvallen een lust voor het oog. Ook de omgevingen zien er prima uit, en geven een redelijk ouderwetse kijk op de tijdspan waarin de game zich afspeelt. Vooral high-end zul je grafisch enorm genieten van de prestaties van de game in combinatie met de kwaliteit van de graphics.
De grote focus van For Honor ligt bij de multiplayer maar For Honor bevat ook nog een singleplayer campaign. In de singleplayer volg je alle drie de facties en leer je een beetje hoe ze vechten en waar jouw voorkeur ligt. Het is niet hoogstaand (net als het verhaal) maar wel vermakelijk en een leuke manier van de facties leren kennen en de verschillende aanvallen oefenen. Het voelt aan als een goede tutorial voordat je de multiplayer in springt. Gelukkig heeft For Honor nog talloze manieren om te oefenen met je vechter waardoor je in alle rust even kan uitzoeken hoe die ene aanval nou moet.
Geduld; Dat is eigenlijk het belangrijkste wat je moet hebben met het spelen van For Honor. Spelers die zonder uitgebreide training de multiplayer in rennen zullen het al snel afleggen tegen de spelers die de tijd hebben genomen om hun vechter helemaal uit te pluizen. Ook tijdens de 1vs1 gevechten is geduld belangrijk. Ga je als een dolle erop los slaan is binnen de korte keren je stamina op en kan je even niks meer, waardoor jouw geduldige tegenstander bijna vrij spel heeft. De controls zijn gelukkig erg toegankelijk waardoor je daar niet heel veel tijd in hoeft te steken. Helaas is tegenwoordig duidelijk dat lang niet alle gamers geduld hebben en waarschijnlijk even schrikken als ze met For Honor aan de slag gaan. Ook zal dit de nodige spelers ver weg jagen, maar heb je het geduld, dan ligt er met For Honor een heerlijke game voor je klaar waar je veel hoogtepunten aan overhoudt.
