Kweh!
Final Fantasy V is een vreemde Final Fantasy. Net zoals IX is het er één die terug ging naar de basis en het epische verhaal wat meer op de achtergrond liet. Het is die oom in een grote familie die veel liever hilarische doch simpele verhalen verteld dan die andere oom die interessante, maar wat pretentieuze gedachten deelt. Lol gaat voorop en laat al die plotwendingen maar achterwege. Natuurlijk zijn ze er wel, anders is het geen Final Fantasy. Ze zijn alleen minder prominent dan in zijn voorganger of opvolger.
Final Fantasy V draait om Bartz, een jongeman die graag op zijn Chocobo rond rijdt, zich geen zorgen maakt en vooral weinig te maken wilt hebben met het feit dat de wereld langzaam maar zeker ten einde komt. Althans, in het begin van het verhaal. De vraag of hij mee wilt reizen naar een tempel om een kristal te beschermen wordt snel beantwoord met: “Nah.” Hij rijdt liever met zijn Chocobo Boko de zonsondergang tegemoet. Een aardbeving later, waardoor Bartz van Boko afvalt, komt hij bij zinnen en bedenkt dat het misschien toch wel een goed idee is om een bezoekje te brengen en die eerder genoemde tempel. Voor je het weet zit je tot aan je nek in de problemen en ben je bezig met een race tegen de klok om toch weer vier kristallen te beschermen. Een groot kwaad inclusief meerdere krijgers van het licht ontwaken. Dat is de achtergrond voor het hoofdverhaal.
Er komen echter op rap tempo al kleinere verhaaltjes aan de orde die de hoofdpersonages beter uitlichten. Dat zijn er ditmaal vrij weinig en tevens heb je bijna het hele team al in de eerste paar uur bij elkaar. Er is vele malen meer ademruimte om ieder personage verder uit te diepen zonder dat de game te lang wordt. Het is geen loshangende bende, maar een hecht team. Wat de humor en het lossere karakter van de omgang veel geloofwaardiger maakt dan RPG’s met een gigantische cast. Zelfs Boko krijgt zijn/haar tijd om in de spotlight te staan.
Vandaag ben ik een ninja
In plaats van een gigantische cast maakt Final Fantasy V gebruik van een job systeem. In het begin wordt er met jobs gestrooid alsof het pepernoten zijn, zodat je al vanaf het eerste uur flink kan experimenteren. Experimenteren zal je, want je kan nogal wat krachtige combinaties creëren. Wat denk je van een monk combineren met een berserker? De vaardigheid om extra sterke aanvallen uit te voeren als je geen wapens vasthoudt in combinatie met de standaard krachtige aanvallen van de berserker is een dodelijke combinatie.
Echt foute combinaties zijn er gelukkig niet tenzij je je best doet om het je heel moeilijk te maken. Een volledig team van white mages is bijvoorbeeld een recept voor een regelrechte ramp. Alhoewel, je kan zo de moeilijkheidsgraad weer een beetje bepalen. Het feit is wel, als je genoeg varieert zal je nooit vast komen te zitten. Zit je dat toch wel, dan is het enorm eenvoudig om van job te wisselen en het met een andere tactiek opnieuw te proberen. Het is echter wel aan te raden om spreuken te blijven kopen. Anders zijn al die jobs die magie gebruiken een beetje nutteloos. De enige job die wel snel overbodig wordt is de red mage, omdat het een manusje van (net niet) alles is. Tot je eindelijk dual cast hebt vrij gespeeld en praktisch alles met de grond gelijk maakt.
In tegenstelling tot zijn voorganger is Final Fantasy V geen makkelijke game. Bepaalde bazen kunnen zonder een gedegen tactiek je complete party in een paar beurten wipen. Zelfs random encounters zijn lang niet altijd veilig. Zoals een NPC in de game al zegt: “Als je dit monster ziet, ren dan weg.” Daar had die helemaal gelijk in. Hier komt een goed uitgekozen compositie van je jobs weer aan de orde, aangezien het niet onmogelijk is. Je moet er wel voor zweten of nadenken. Het komt nu eens niet voor niets. Gelukkig maakt de game iedere keer als je een ander scherm betreed een quicksave. Deze ga je nodig hebben om de vele turn based gevechten door te komen.
Iets te herkenbaar
Niet direct een probleem van specifiek Final Fantasy V, maar meer een probleem van de pixel remasters in het algemeen. Na vijf delen beginnen ze een beetje op elkaar te lijken. Dezelfde soort graphics en menuutjes worden gebruikt voor alle games in deze serie. Er valt dus ook zeer weinig op aan te merken. Net zoals de vorige remasters is er met de standaard instellingen onwijs veel screen tearing (dat ze daar nog niets aan hebben gedaan is bizar), effecten van spreuken knallen van je scherm en karakter sprites zien er wederom een beetje raar uit ten opzichte van de prachtige achtergronden, omdat ze minder gedetailleerd zijn. De originele Final Fantasy V leek op de SNES ook al veel op zijn voorganger, maar het valt wel heel erg op als je deze zo snel achter elkaar kan spelen zoals nu mogelijk is.
Dat gezegd hebbende, voor de soundtrack geldt hetzelfde. Battle at the Big Bridge (het meest bekende nummer van de game) klinkt zo veel beter dan het origineel. Elektrische gitaren, trompetten en drums op de achtergrond. Het klinkt exact zoals je het zou verwachten van een orkest. Er zitten missers tussen, zo ben ik (nog steeds) geen fan van The Final Battle, maar het geheel is positief. Al is de optie om de originele soundtrack te activeren misschien geen overbodige luxe.
In 1992 was Final Fantasy V het ondergewaardeerde kindje die niet de kans/tijd kreeg om tot zijn recht te komen. In 2021 is het een traditionele JRPG met een simpel verhaal en een uitstekend job systeem. Op de één of andere wijze is het fris om weer eens een JRPG te spelen zonder dat er op ieder moment een apocalyptische last op je schouders ligt. Al helemaal als je een fan van het genre bent.
