FEAR IT
We zijn bijna aangekomen bij de kortste dag van het jaar. De perfecte tijd om een Metroidvania te gaan spelen die depressiviteit en fobieën als hoofdmoot voor het verhaal gebruikt, toch? Een Fobiavania zullen we maar zeggen. Uiteindelijk is dit wel één van de betere games in het genre van de afgelopen jaren. Als je tenminste de wat zware tonen niet al te persoonlijk neemt.
Fearmonium is een game die zich volledig afspeelt in het hoofd van Max. Een tiener met een gewelddadige stiefvader en hele slechte ervaringen op zijn hogeschool. Je speelt als een clown die een nietszeggende fobie moet voorstellen voor… clowns. Je doel is om samen met Lady Depression de enigste fobie te worden die Max heeft. Dat doe je door alle andere fobieën met je hamer uit te schakelen, zodat jij als clown als enige fobie over blijft. Een depressiever plot kan ik niet verzinnen, maar het is wel ongelooflijk origineel. De game opent dan ook met een behoorlijke waarschuwing voor depressies, angsten en suïcidale neigingen. Het is ook niet voor niets dat de ontwikkelaar een diploma in psychologie heeft.
Het leuke aan het verhaal is dat hetgeen wat er in het hoofd van Max gebeurd een directe relatie heeft met het plot. Wat met stilstaande getekende beelden wordt verteld. Het verslaan of loslaten van één van de fobieën wordt vrijwel meteen opgevolgd met een tussenfilmpje waar het resultaat in de echte wereld zichtbaar is. Eén gevecht is bijvoorbeeld tegen drie anderen die Max constant pesten op zijn hogeschool. Het verslaan van die drie zorgt er meteen voor dat je dus niet meer bang voor hen bent. Die fobie bestaat dan immers niet meer in het hoofd van Max. Het is een klein iets, maar zegt veel over de aandacht voor details in het verhaal. Wat met zo een onderwerp ook wel nodig is.
De verschillende fobieën die je dient te verslaan hebben tevens hun eigen stijl van levels. Dat is in vrijwel iedere Metroidvania zo. Alleen ligt de nadruk hier weer op de psyché van Max. Er is een heel deel in een bos die een bepaalde fobie voorstelt en weer één in een school die weer gericht is op een andere. Visueel gezien heeft alles een retro cartoon vibe zoals die ene andere bekende game die dat een beetje populair heeft gemaakt. Welke was dat ook alweer? Ohja, Cuphead. Het is niet van die kwaliteit, maar het resultaat valt, op de uitzichtloze blik van het speelbare personage na, niet tegen. Op plekken hoopvol en op andere plekken deprimerend.
Alleen de muziek is een wat vreemd gegeven. Vaak past het niet echt bij de sfeer of het gaat te ver richting “veel bass”. Een deel dreunt zelfs zo door dat het lijkt alsof de ontwikkelaar paniekaanvallen wilt creëren bij degene die het speelt (scheelt dat één van zo een nummer Neurosis heet). De achtergrondmuziek bij bazen is al helemaal misplaatst. De soundtrack zelf is verder gelukkig wel zeer goed als je de nummers los ziet van de locatie waar je bent.
PROJECT HAMMER
Net zoals alle andere games in het genre begin je met vrijwel niets en ontvang je steeds meer skills naarmate je bazen verslaat of belangrijke punten in het verhaal bereikt. Hier zitten standaard dingen zoals een double jump en een aanval om muren te slopen tussen, maar ook wat meer exotische opties die bij de game passen. Denk dan bijvoorbeeld aan cadeautjes die ontploffen of een step waarmee je vele malen sneller door het hoofd van Max kan sjezen. Er zijn hele situationele acties. Het overgrote deel is echter handig genoeg dat iedereen een bepaalde speelstijl kan hebben. Je basisaanval (de hamer) wordt zelfs op den duur best vaak vervangen voor één van de vele optionele wapens.
Hetgeen wat wel een beetje anders mag is de irritante Assassin’s Creed achtige wijze van platformen beklimmen. Bij sprongen die je net niet kan halen of platforms waar je door heen kan springen maakt het hoofdpersonage een soort bunnyhop. Met vijanden om je heen wordt dat meestal een probleem, omdat je er praktisch geen controle over hebt. Je moet er dus constant bij stilstaan dat een sprong hoger is dan dat je eigenlijk zou willen. Aanvallen met de hamer wordt zo ook lastiger, omdat je dus geen idee hebt waar je terecht komt. Gelukkig is het in het algemeen zeer responsief en heel soepel om te spelen, maar dat extra sprongetje had niet per se gehoeven.
Een Metroidvania kan niet zonder een interessante map. Dat zit bij Fearmonium wel snor. De map voelt af-en-toe een beetje te groot aan, doordat de standaard snelheid redelijk laag ligt. Fast travel is al snel beschikbaar en er zijn genoeg punten om het trage banjeren wat draagbaarder te maken. Je zal veel moeten backtracken en terugkomen bij locaties die je wellicht al helemaal bent vergeten. De game maakt zelf geen onderscheid met kleuren of iets dergelijks om aan te geven welke powerup je waar precies nodig hebt. Persoonlijk was ik nooit echt verdwaald. Er is een prima flow aanwezig van vaardigheden vrijspelen en terug gaan naar een locatie waarvan je weet dat je daar een muur kapot kon meppen of wellicht de double jump nodig had. Met een duur van een kleine tien tot vijftien uur (afhankelijk van hoe goed je bent in dit type game) moet dat ook wel. Het is een kwestie van balans zoeken naar nieuwe skills krijgen en niet te lang doelloos rond dwalen. Dat doet Fearmonium goed. Er is altijd wel een stuk van de map waarvan je weet dat je daar nog niet bent geweest en de game heeft een lengte die perfect is om dingen niet te vergeten.
Fearmonium is een Metroidvania met een behoorlijk zwaar thema. De deprimerende thema’s in combinatie met de sombere omgevingen is niet voor iedereen weggelegd. Het zou zelfs geïnteresseerden wat af kunnen schrikken. Het is daarentegen wel een zeer originele game in het genre geworden die ik zonder te veel kanttekeningen aan iedereen aan wil raden. Zelfs als je een fobie voor clowns hebt.
