Angst, het is iets dat iedereen wel kent. Angst behoed je ervan fouten te maken die je normaal gesproken de kop kunnen kosten, maar soms is angst gewoon iets heel irritants. Denk hierbij aan fobieën. Angst kan je soms ook amuseren, het kijken van een goede horrorfilm bezorgt je de rillingen en geeft je goed vermaak. F.E.A.R. 2 is net als zo’n goede horrorfilm.
Toen het originele F.E.A.R. uitkwam, was het baanbrekend. De game kende ongekende AI en grafisch was het prachtig. De actie zelf was ook geweldig, mede omdat jij als speler de optie had om een soort van bullet-time (in de game simpelweg SloMo genoemd) te gebruiken waardoor de kogels je om de oren suisden. Maar wat mij persoonlijk misschien wel het beste bij is gebleven is Alma. Alma is dat kleine meisje met het rode jurkje die je op de raarste plekken de stuipen op het lijf jaagt. Ik herinner me nog goed dat ik toentertijd een trapje op kwam en misschien wel een meter van me stoel af omhoog schoot toen Alma me bovenaan opwachtte.
Alma is back
Ook in F.E.A.R. 2 is Alma weer aanwezig, en je eerste ontmoeting met Alma vindt al snel plaats. Jij wordt als lid van de Delta Force erop uitgezonden om Genevieve Aristide op te pakken. Door de ogen van Sgt. Becket zul je door het grote kantoor van Genevieve ronddwalen op zoek naar haar, maar al snel breekt de pleuris uit. De baddies zijn het gebouw binnengekomen en hebben het op jou gemunt. Niet veel later word je gescheiden van je team en is het jouw taak om in je eentje verder te gaan. Wanneer je eenmaal weg alleen op pad bent laat Alma zich al snel aan je zien, en dat gaat niet geheel zonder schrikken.
Zo kwam ik bij een zwembad, en om verder te komen moest ik er doorheen. Ik spring vrolijk het zwembadje in, waarna ik naar beneden getrokken wordt en daar Alma, in de vorm van een volwassen vrouw (Alma verschijnt steeds vaker als volwassen vrouw), zie ronddrijven. Wanneer ik happend na adem bovenkwam was er echter niets meer te bekennen en liep ik enigszins angstig verder.
Explosie
Eenmaal boven aangekomen vind ik Genevieve. Na een korte babbel begin ik weer te hallucineren en komt Alma weer tevoorschijn. Ze leidt mij naar het raam, waarna er een flinke kernexplosie plaatsvindt. Dit is dezelfde explosie waarmee de eerste F.E.A.R. de game eindigde.
Wanneer je weer bijkomt lig je in een ziekenhuis, je ontdekt dat door de voorafgaande serie operaties je supersnelle reflexen hebt. Door een simpele druk op de Y-knop activeer je dan dus de SloMo. Hierin zie je de kogels langs je heen razen en wordt het beeld helemaal wazig door de motionblur. Voor sommige mensen zal dit wel een beetje aanvoelen als cheaten, omdat het de shoot-outs echt een stuk makkelijker maakt, maar het is gewoon zo vet dat je het blijft gebruiken.
En die SloMo is niet het enige dat de shoot-outs zo geweldig maakt. De AI van de vijanden is eveneens ongekend. F.E.A.R. 1 stond al bekend om zijn geweldige AI, maar Project Origin doet daar nog een schepje bovenop. De vijanden werken samen en laten iedere keer nieuwe aanvalspatronen zien. Zo zul bijvoorbeeld door twee man onder vuur genomen worden, wat je dwingt een schuilplaats te zoeken, terwijl de andere twee je ondertussen aan het flanken zijn en dan plotseling van opzij tevoorschijn komen.
Tafeltjes en brandblussers
Wat echter wel weer een beetje gedateerd aanvoelde in de shoot-outs was het feit dat er aan iedere muur wel een brandblusser hing waar je een kogel doorheen kon jagen, en dan heb ik het nog niet eens over de licht ontvlambare tonnetjes die een of andere pyromaan overal achter heeft gelaten. Wat me zo nu en dan ook wel wat ergernis bezorgde was de functie om tafeltjes, banken en zelfs snack automaten om te gooien. Dit was natuurlijk bedoeld om de actie wat meer diepgang te geven, maar je laat het meestal maar achterwege. Dit komt doordat je, om zo’n tafeltje omver te gooien, goed moet mikken voordat je het bericht krijgt hem omver te gooien. Als dit wat soepeler had gewerkt zou het een goede aanvulling zijn geweest aan de gevechten, maar het tegendeel is echter waar en iedere keer als ik iets omver wil gooien gaat onze heer Becket rustig zijn gun herladen, omdat dat nou eenmaal op dezelfde knop zit als het omgooien van voorwerpen.
Oh shit! Get cover!
Wat wel weer uitmuntend gedaan is, is het geluid. De rillingen kruipen over je rug als je bijvoorbeeld een raar geritsel hoort in het achterste toilethokje, of wanneer je iemand in een nabijgelegen gang hoort schreeuwen alsof zijn ingewanden eruit worden getrokken (wat waarschijnlijk ook wel zo is…). Ook je vijanden voeren hele gesprekken, die plots onderbroken kunnen worden als jij naar binnen beukt. Op een gegeven moment besloot ik om achter een muurtje te staan wachten en te luisteren waar het gesprek over ging, en het mooie was dat dat ook gewoon doorging. Wanneer ik dezelfde situatie later opnieuw speelde en vergat mijn zaklamp uit te doen, merkte een van de soldaten het licht op en werd opeens nerveus. Ook tijdens de gevechten schreeuwen ze allemaal dingen naar elkaar, en als ze dan eenmaal door hebben dat het fout gaat, hoor je dat er ook aan.
Naast het gebruikelijke voetvolk, kom je ook een hele bende aan nieuwe vijanden tegen. Zo zijn er mannen die in een flinke, Mech-achtige robot zitten en zijn er zombies die over muren en plafonds op en neer spurten. Die zombies hebben overigens nogal eens de neiging om je naar de keel te vliegen en dan is het aan jouw de taak om als een gek op de B knop te gaan rammen om ze van je af te schudden.
Voor het eerst naar buiten
Wat betreft de wapens is F.E.A.R. 2 er ook op vooruit gegaan. Zo zijn er, naast de gebruikelijke wapens als SMG’s, Shotguns en Pistols ook wat meer exotische schietijzers. Zo kun je onder andere aan de slag met vlammenwerpers en rocket launchers. Vooral de vlammenwerpers zien er geweldig uit, en dat brengt me ook meteen op een punt waarop Project Origin zijn voorganger voorbijstreeft: de graphics.
Alhoewel de game is gebouwd op de engine van F.E.A.R. 1, valt dat er niet aan af te zien. Monolith heeft de engine ook flink aangepast en dat is te merken. De textures zijn stukken beter en alles glimt heel mooi (of juist niet). Verder kent de game momenten waarin de motion blur je versteld laat staan. Ook kent F.E.A.R. 2 voor het eerst grote buitenlocaties en mag je ook rondzwerven in de, inmiddels door een kernexplosie verwoeste, straten van Auburn. Wat daarnaast wel weer tegenvalt is de nogal verouderde HUD. Zo heb je een standaard health metertje en een simpele ammo indicator. Dit lijkt overigens vooral zo verouderd door de manier waarop deze is vormgegeven.
Al om al is F.E.A.R. 2 een waardig opvolger van het eerste deel. De game voelt op een paar puntjes wat verouderd aan, maar biedt nog steeds een geweldige horrorervaring. De graphics hebben een flinke upgrade gekregen en de buitenlocaties voelen fris aan. De AI is nog steeds van ongekend niveau en het geluid is ook geweldig. Het is dan wel weer jammer dat de game nogal wat schoonheidsfoutjes kent en het zich veel in van die kleine kantoorgangetjes afspeelt. Wanneer je echter op zoek bent naar een goede shooter met vette actie en een geweldige sfeer, dan ben je bij Project Origin aan het goede adres.
