Als muziek in de oren
In de tijd van Spotify en Deezer zijn er nog maar weinig spellen die ik even opstart om naar de soundtrack te luisteren. Je hebt immers alles onder één of twee muisklikken zitten en het is te gemakkelijk om van nummer te veranderen. De soundtrack en het titelscherm van ‘Ender Lilies: Quietus of the Knights’ is echter zo rustgevend dat die game permanent gebrand staat op ieder opslagmedium dat ik maar in huis heb liggen. Dat die game zelf ook nog eens geweldig is zegt al genoeg over de kwaliteiten van de ontwikkelaar. Zoek op zijn minst de soundtrack van die game eens op. Mocht je die nog nooit gespeeld hebben. Zodra je dat gedaan hebt, ga die game spelen.
Anyroad, ‘Ender Magnolia: Bloom in the Mist’ is op papier het vervolg dat zich duizenden jaren na het origineel afspeelt. Je hoeft het origineel niet gespeeld te hebben, maar dat raad ik wel ten zeerste aan. Hoewel het verhaal een totaal andere kern heeft zijn er wel behoorlijk wat punten die direct terugverwijzen naar eerdere gebeurtenissen. ‘Ender Lilies’ gaat over de blight dat in het verleden het volledige land aan gort heeft geholpen. De blight wordt vaak genoeg genoemd, maar niet echt uitgelegd. ‘Ender Magnolia’ zelf heeft een verhaal dat zich wat meer op de achtergrond afspeelt. Het wordt meer verteld met behulp van beschrijvingen van items, achtergrondverhalen van alle personages, de locatie(s) zelf en de sfeer. Het is minder wereldvernietigend. In de essentie gaat het om homunculi die als tweederangs burgers worden behandeld en wegens omstandigheden door het lint gaan. Er zijn echter nog steeds mensen die het opnemen voor de homunculi.
Symbiosis
Lilac, het hoofdpersonage, is zo iemand. In het begin van de game te zwak om aan te vallen en aan het einde van de game is ze dat nog steeds. Aanvallen en bewegen gaat namelijk met behulp van de homunculi. Lilac valt zelf eigenlijk nooit aan. Dat merk je helemaal aan de start ook, want je kan niet aanvallen, bewegen is stroef en je opties zijn vrij beperkt. Je krijgt al snel je eerste homunculus die functioneert als een standaard aanval. Een klein kwartiertje later heb je je dubbele sprong en airdash te pakken. Voor een metroidvania ligt de snelheid van het vrij spelen van je aanvallen en bewegingsvrijheid redelijk hoog. Ieder uur krijg je wel iets nieuws en bijna alle bazen geven je wel iets om naar toe te werken.
De bazen zelf functioneren in deze vaak als nieuwe vaardigheden. Je hebt potions die je helen en bij savepoints weer vullen. Verder zijn er wat uitrusting betreft armbanden die je passieve bonussen geven, uitrusting waarmee je verschillende soorten counters kan uitvoeren en een totem die je passieve magische bonussen geeft zoals eenmalig je leven weer herstellen tussen savepoints door. De game heeft een leveling systeem zoals de meeste hedendaagse metroidvania’s. Deze werkt wel net iets anders dan die andere games. Een level verhoogd enkel je aanvalskracht. Domweg door een eerder gebied heen walsen is er daarom niet echt, want vijanden slaan hard, heel hard. Meer levenspunten krijg je weer door je uitrusting of door de vele kristallen te vinden in de game. Gelukkig houdt de game dit bij, want kamers kleuren blauw op de kaart zodra je alles hebt gevonden in dat gebied. Iets wat meer games zouden moeten doen.
Dat harde slaan wil overigens niet zeggen dat de game onmogelijk moeilijk is. Bazen kunnen pittig worden door alle chaos en gigantische aanvallen. Door alle opties die je hebt voelt het nooit per se oneerlijk aan. Er zijn altijd wel combinaties die de moeilijkheidsgraad voor die baas verlagen. Je moet ze alleen wel weten te vinden. Mocht dat niet genoeg zijn, dan kan je altijd de moeilijkheidsgraad nog verlagen. Die staat niet vast, zodat je die later weer kan verhogen.
Melancholy
De gameplay gaat in het geval van ‘Ender Magnolia’ gepaard met een wereld, soundtrack en een grafische stijl waar de weemoed van af loopt. Niet alle gebieden in de wereld zijn volledig geslaagd, maar grafisch zijn ze allemaal erg gevarieerd. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af rondom Stratum. Een stad die lijkt te lijden onder een constante stroom aan regen en ellende. De gebieden in de stad zijn daardoor erg grijs en volledig verwijderd van alle hoop. De bossen ver weg van de stad daarentegen hebben door het veelvuldige gebruik van koude en kalme kleuren een meer hoopvol uiterlijk. Zelfs het gebied waar de blight heeft huisgehouden heeft een morbide vorm van pracht, doordat deze volledig terug aan de natuur is gegeven.
Dit gaat weer gepaard met een soundtrack die het helemaal compleet maakt. De sombere piano van het nummer tijdens de titel, de rustige piano met lichte vocals terwijl je door Stratum heen loopt zweept op tot het meer hoopvolle nummer ‘Symbiosis’ met hele lichte dance invloeden, de mystiek van de achtergrondmuziek terwijl je door de mijnen klautert, de opbeurende tonen in de hogere delen van Stratum tot het crescendo van het laatste gevecht. Het zit allemaal enorm goed in elkaar.
‘Ender Magnolia: Bloom in the Mist’ is een geweldig vervolg op een erg goede game. De game is groter, beter gebalanceerd, speelt een stuk fijner, heeft meer variatie en ondanks dat de game leeft in melancholie is die van begin tot het eind een genot om te spelen. Ik kan niet wachten op het volgende deel. Hoe die ook mag gaan heten.
