Eend
Als je een ontwikkelaar bent met de naam Duck, dan lijkt het erop dat je alle focus legt op het maken van eenden-games. DUCK: Dangerous Ultimate Cartridge Kidnapper is dan ook zo’n titel die over eendjes gaat, maar niet alleen daar draait dit spel om. Er zijn namelijk maarliefst 100 games te spelen en het is aan jou om ze allemaal te spelen. Het pakket kwam eerder al uit voor de PC, maar is nu dan ook eindelijk verschenen op de console.
We beginnen met het verhaal; Een groep eendjes vindt een mysterieuze 100-in-1-cartridge die een val blijkt te zijn voor een boze geest die zichzelf D.U.C.K. noemt. Nu moeten de eendjes al hun gamevaardigheden laten zien, anders vervult de schurk de vloek en maakt hij ze tot personages in zijn games. Tweedimensionaal en gepixeld zijn, constant sterven en herboren worden, is een onvermijdelijk lot!
Van microgame naar minigame
Het concept van het spel is simpel; Je speelt ala Warioware alleen maar microgames – hele korte games die je binnen ‘n paar seconden uitspeelt. De games duren veelal 5 tot 45 seconden en variëren in allerlei soorten en maten. Het gaat om 15 categorieën aan games met el zo’n 5 tot 10 games met elk weer drie moeilijkheidsgraden. De games ogen verschillend, van strak en modern, tot uitermate klassiek en retro-achtig. Het spel kent zelfs een ouderwetse CRT-mode waarin je het scherm trilt door de lage ververssnelheid. Een categorie is bijvoorbeeld de Jungle mysteries, waarin een tijger je achterna zit, waarbij je zo snel mogelijk moet klikken om te ontsnappen. Het zoeken van een schat door het kiezen van de juiste route. De categorieën maken niet zozeer uit, maar de games, daar gaat het om. Quick-time events, timing en platformen vormen veelal de basis van het spel. Schiet de bal op het juiste moment langs de keeper, maak zoveel mogelijk salto’s op je snowboard, speel duckhunt, schiet spionnen dood, vang bierglazen op en drink ze op, laat een ballon opstijgen en ontwijk objecten, sloop een deur door een bal te ping-pongen, noem het maar op. De games verschillen sterk in lengte en moeilijkheidsgraad. In de ene minigame hoef je maar 1 timing-event van 3 seconden te doen, en in weer een andere moet je alle muntjes pakken door te platformen, wat wel ‘n halve minuut kan duren. De ene minigame is lastig, de ander is doodsimpel. Het is nogal gevarieerd dus.
Van alleen tot met maximaal vijf spelers
Het spel kent diverse gamemodi, welke op zich wel weer redelijk op hetzelfde neerkomen – Het spelen van minigames. De story mode biedt een een zevental verhalen, waarbij je een reeks games moet spelen. Je krijgt vijf eendjes, die zoveel mogelijk moeten overleven. Faal je in een minigame, dan verlies je een eendje. Ben je ze alle vijf kwijt? Dan ben je af. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad krijg je een bepaalde hoeveelheid minigames die je kunt spelen. Er is zelfs een Original-mode waarin je 20 games krijgt voorgeschoteld op diverse moeilijkheidsgraden. Aan het eind krijg je een boss-level te verduren, maar die kun je overslaan wanneer je een bepaalde hoeveelheid eendjes weet over te houden voordat de boss op je pad komt. Daar kwam ook gelijk een ernstige bug naar voren, want elke keer als ik te weinig eendjes over had, bleef het boss-level hangen nadat je dat niet overleefde. Erg irritant, maar gelukkig te overzien uiteindelijk door gewoon door te zetten en niet te snel eendjes dood te laten gaan door microgames te skippen. De boss-levels in deze game zijn aan de pittige kant. Zo moet je onder andere insecten van je af schieten, maar dat is nog verre van makkelijk gezien de hoeveelheden die op je af komen. Daarnaast is er ook een platformer die je kunt spelen, welke nog niet zo straight-forward is als je zou denken, en waarbij je allerlei obstakels en sleutels moet zien te vinden om alles te ontgrendelen.
Verder kun je Game Storage spelen, waarin je kunt oefenen in een practice mode en de Golden Ducks mode. Deze laatste biedt de mogelijkheid om op alle moeilijkheidsgraden specifieke mini/micro-games uit te spelen. Tot slot is er voor de eenzame speler de Endless Game mode, waarin je vijf levens krijgt en zoveel mogelijk games moet zien te voltooien achter elkaar. Anders dan de Story mode, is elke faal direct een leven van een eend verschuldigd, dus het kan soms snel gaan. Elke fout wordt afgestraft.
Dan is er ook nog de multiplayer. Deze kan met één controller gespeeld worden. Zo heb je Quacknament, een toernooi waarin je met elkaar strijd in meerdere rondes. Hierin kun je diverse regels samenstellen, zoals het type microgames, de moeilijkheidsgraad, het aantal spelers (maximaal 5) en het aantal rondes. Ook is er Rubber Terror, waarin je in een hal achterna gezeten wordt door een grote eend in het huis van Mr. Quackinson. Het spookt er nogal dus het is aan jou om het gespuis zover mogelijk achter je te laten. Dit doe je door simpelweg minigames te overwinnen. Wie wordt er als eerst gepakt door de mega-eend?
Irritaties
Het spel biedt constant animaties in de diverse microgames, welke soms lekker kort zijn, maar soms ook gruwelijk irritant lang zijn. De gameplay is gebaseerd op constant opnieuw proberen, maar de animaties en uitleg halen je aardig uit dit ritme. Als je bijvoorbeeld sterft of een microgame niet succesvol afrond, worden er allerlei afsluit-beelden getoond, welke weinig toegevoegde waarde bieden. Gelukkig kun je wel de Game tips uitzetten of versneld laten zien, maar alsnog heb je af en toe zoiets van: Schiet op! De animaties zien er dan wel weer redelijk uit als we het hebben over de beelden die getoond worden buiten de microgames om. In de Story mode bijvoorbeeld en in de Rubber Terror zie je allerlei cinematics van eenden die best gezien mogen worden. Verder biedt het spel enkele extra content, waaronder concept art die je kunt vrijspelen en geheime uitdagingen. De soundtrack in de menu’s is daarnaast lekker vrolijk en bijpassend, maar hangt je op een gegeven moment ook aardig de strot uit. Het kent dus hier en daar z’n eigenaardigheden, welke helaas zorgen voor wat minpuntjes.
Voor een titel die slechts ‘n tientje kost biedt het spel dus best wel wat content, maar uiteindelijk blijf je eigenlijk honderd games spelen in een net wat verschillende mix. Dan nog; de bosses en de moeilijkheidsgraden maken dat je niet snel verveeld raakt en om alles vrij te spelen ben je best wel wat uren zoet. Met de diverse bugs en lichte irritaties hier en daar moet er helaas geconstateerd worden dat het niveau van WarioWare bij lange na niet gehaald wordt. Maar DUCK: Dangerous Ultimate Cartridge Kidnapper kan er alsnog best wel mee door, en is vooral leuk als kort tussendoortje.
