Dragon’s Dogma 2

Op 22 mei 2012 kwam de oorspronkelijke Dragon’s Dogma uit voor meerdere consoles, waaronder de Xbox 360 en Playstation 3. Destijds een vrij revolutionaire game, omdat je een team van pawns (pionnen) kon aansturen die ook nog eens vrij intelligent gedrag zouden vertonen. Het was een uitdagende game die veel te bieden had. Inmiddels is Dragon’s Dogma 2 uitgekomen, een game die lang op zich heeft laten wachten. Is het allemaal de moeite waard of hebben we hier te maken met een mindere uitvoering van een Capcom franchise? Het is een ja, maar ook een nee game. In deze review lezen jullie dan ook de zaken die goed zijn en de zaken die minder goed zijn. Allereerst is er natuurlijk het verhaal, al ga ik daar weinig over zeggen.

Dragon’s Dogma 2 opent snel!

De game opent snel. Je wordt wakker en ontdekt dat je een slaaf bent. Al snel kom je er achter dat er iets niet helemaal in de haak is. Dan neemt de game een vogelvlucht en kom je in de ene na de andere situatie, zowel politiek, als monsterlijk, terecht. Dit is zo ongeveer de kortste, spoilervrije introductie, die ik kan geven over het verhaal van Capcom’s Dragons Dogma 2. Het gaat in het begin van de game allemaal snel, wat eigenlijk helemaal niet erg is. Van de eerste game herinner ik mij een langere introductie, met het gevolg dat je daarna gelijk een ossenkar mocht begeleiden richting de hoofstad van de game. Dat is min of meer in deze game ook het geval, al heeft het nu wel het voordeel dat je er ook zelf voor kunt kiezen om die ossenkar niet te begeleiden naar de nieuwe hoofdstad van dit vervolg. Daar begint een behoorlijk sterk punt die DD2 rijk is hier en daar: Je hebt meer vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt. Elke keuze, niet zozeer via het geven van antwoorden, heeft zijn gevolgen. Echter heeft dit wel een beetje teveel gelijkenis met de eerste game, maar voelt het wel veel beter aan dan toen die titel zijn intrede deed.

Het is ontzettend gaaf juist dat je meer vrijheden hebt en dat je niet gelijk persé het hoofdverhaal hoeft te doen, om iets vrij te spelen. Daar schuilt ook een beetje gevaar in: De game kan op momenten echt moeilijk zijn als je de verkeerde afslag neemt. Kijk dus goed uit waar je loopt en met wie je wel of niet gaat vechten. Zelfs je pawns, die je net als in de eerste game kiest via magische stenen, kunnen verslagen worden. Je hoofd pawn, die je net als je eigen personage, de Arisen, kiest en maakt, kun je ook zelf samenstellen. Dit kan op langere termijn, deels door de A.I, een hele intelligente, een goed luisterende en vechtende vriend of vriendin worden. Niet in de zin van een persoonlijke relatie, maar wel in de richting van een soort broeder- of zusterband. Pawns zijn over het algemeen vrij intelligent, maar ik stoor mij er een beetje aan dat ze, net als je eigen Arisen, niet fatsoenlijk grote monsters, zoals draken of cyclopen, kunnen beklimmen. Daar valt de A.I. in technisch opzicht ook een beetje door de mand, al heb ik in mijn huidige party wel een intelligente warrior die het voortouw neemt. Waarde hechten aan de rechten van mensen is niets mis mee, maar je kunt er ook voor kiezen om andere rassen mee te nemen. Het is helemaal aan de speler en die vrijheid heb je dan ook.

Mooie game, maar wel erg bergachtig

Wanneer je al een tijd in de game zit, begint het op te vallen dat de game erg mooi is over het algemeen. Dit komt onder andere doordat deze gemaakt is met de Resident Evil engine, die ook voor de remake van Resident Evil 4 is gebruikt. Met name de uitzichten in de game zijn adembenemend, maar gras, de karakters en soms ook de kleding dan weer iets minder. Tevens valt op dat vooral stromend water, dan wel snel stromend, er nep uit ziet. Is dit 12 jaar in ontwikkeling geweest? Het is een beetje jammer, maar de RE engine heeft wel het grote voordeel dat het relatief makkelijk weg te poetsen is, gezien hoe goed Capcom dingen aanpakte  met Resident Evil 4. Alleen schuilt er ook nu weer iets waar ik een beetje een nee gevoel bij heb. De game, wanneer je voor het eerst bijna vrij bent te gaan waar je wilt, is extreem bergachtig. De wereld is enorm, vier keer groter dan de eerste game, maar je moet ook regelmatig een eind omlopen om bij je doel te komen. Het zou leuker zijn, en dat moet uiteraard iedereen voor zichzelf opmaken, dat er ook wat meer grote, groene velden waren waar je lekker kunt vechten en uitwijken tegen meerdere tegenstanders. Op dit punt valt de game een beetje op als minder in variatie qua omgevingen. En juist om die reden hadden de volgende zaken beter uitgewerkt moeten worden: Waarom kunnen we niet fatsoenlijk klimmen en zwemmen? Het had zoveel tijd en moeite kunnen besparen als dat wel kon, maar Capcom zal zijn redenen wel gehad hebben.

Geluid bijna perfect

De audio in de game is redelijk goed. De muziek, maar ook de toonhoogte van stemacteurs, niet hun acteerprestaties, vallen op. Het is allemaal lekker zuiver en er valt genoeg te luisteren, maar het geluid op afstand lijkt wel helemaal weg te vallen. Dit is een beetje jammer, maar ondanks dat het een grote game is met zijn gebreken, had ik deze tegenslag niet helemaal verwacht. Als je erop terugkijkt, dan waren geluiden op afstand in de eerste game ook niet of weinig te horen. Vaak kwam het pas voor dat je wist dat je in de problemen zat, als je de eerste tikken van een monsterlijk wezen al gehad had. Het valt waarschijnlijk wel op te lossen, maar het is ook best wel duidelijk aanwezig. Echter zijn de muziek en de inslagen en klappen van je aanvallen wel goed te horen en lopen ze mooi synchroon met de beelden die je krijgt te zien. En het is misschien een gameplay dingetje, daar later meer over, maar je input van sommige aanvallen is wat vertraagd, maar dat is opzettelijk. Het is bedoeld om de timing van je aanvallen wat beter te kunnen plannen, maar het zorgt ook voor meer uitdaging.

Gameplay erg goed, maar besturing valt vaak in herhaling

De gameplay van de game is erg goed, de besturing minder. Je stuurt je pawns aan, ontdekt veel, doet veel en reist veel. Voorbeelden van mooie gameplay momenten zijn wanneer de pawns die je uit de zogeheten rift haalt, je wijzen op een grot of schatkist dichtbij. Dit systeem is best wel goed uitgewerkt, ook al wil het nog wel eens haperen als je vlak na de opdracht om je ergens naartoe te brengen in een gevecht belandt. De gevechten vallen best wel vaak in herhaling, maar later krijg je grotere en iets meer gevarieerde tegenstanders. Na de gameplay, valt de besturing dan wel vaak tegen. Je bent al snel vaak aan het rammen op de knoppen, ook al is de boel opzettelijk een beetje vertraagd voor de uitdaging. Er zit niet echt variatie in de besturing en controle over de gevechten. Tijdens mijn speelsessies heb ik goblins, cyclopen, wolfen en vliegende wezens bestreden. Met name de zogeheten Harpies moet je dan wel weer voor uitkijken. Deze vallen aan vanuit de lucht, maar proberen je eerst met een spreuk in slaap te krijgen. Deze Harpies onderscheiden zich dan ook van de andere kleinere tegenstanders en qua besturing van jezelf en je pawns, heb je er dan ook een andere tactiek voor nodig. Het enige grote nadeel is dat de Harpies één van de weinige tegenstanders zijn die een andere aanpak nodig hebben, naast dat wolven je een stuk kunnen meeslepen door de wereld. Het is net niet genoeg om qua besturing te kunnen zeggen dat er in elk wezen weer een andere aanpak schuilt. De grotere tegenstanders houden je bezig en de kleinere bombardeer je met spreuken of harde klappen. Tussen harpies en goblins zit weinig verschil, behalve dat de één vliegt en de ander springt. Waarom zo negatief? Nou; dat valt wel mee, maar het is gewoon een constatering na twaalf jaar wachten op een vervolg. De besturing valt daarvoor teveel in herhaling en werkt ook niet altijd lekker mee. Jammer, maar helaas. Vaak zit er gelukkig wel een hoog tempo in de gevechten, ook al ga je vaak tegen de grond als je teveel het donker instuurt in de nacht. En donker kan de game zijn, dus neem altijd olie en een lantaarn mee, voor jezelf, maar ook je pawns.

Olie en een lantaarn zijn dus weer terug. Een mooi stukje gameplay, want olie kan opraken en dan zit je in het donker en kun je onverwacht aangevallen worden. Dit zat al in de eerste game en later perfectioneerde Elden Ring en Dark Souls dat. Nu de verrassing: De game heeft qua gameplay soms wat weg van die twee franchises van From Software. Op een gegeven moment valt je naast de grootte van de wereld, ook op hoe snel je verrast kunt worden door vijanden. En één specifieke ervaring van mij was een afslag door een soort van rotsvormig poortje naar beneden het hoge gras in. Herinneren jullie je de Jurassic Park film uit 1997 nog? Nou, dan weet je nu zo ongeveer wel wat ik bedoel. De game heeft ook op de kaart veel weg van Elden Ring, waarbij je langzaamaan zicht vrijspeelt, simpel door door de wereld te wandelen. Verder heeft ook de menu structuur, alsmede type geluidjes veel weg van Dark Souls/Elden Ring. Is de game dan net zo moeilijk als die franchise? Nee! Zeker niet als je het voor elkaar weet te krijgen je pawns hoger te levellen, want pawns een paar honderd levels boven het jouwe kun je niet meer inhuren. De game is dus wel een stuk uitdagender dan zijn voorganger, maar je pawns zijn redelijk intelligent. Ook al kun je dan misschien niet hoog inhuren, de game blijft met een team van vier nog goed te doen.

En dan zijn er nog de items. Later in de game krijg je- en vindt je meer waardevolle voorwerpen. De economie heeft meer weg van een Witcher 3, dus pas goed op je centen en waar je dat aan uitgeeft. En gelukkig is een beetje redelijke uitrusting niet duur, maar het meeste kan je ook vinden in de game zelf. Dat gaat ook op voor alle voorwerpen in de in game shop. Micro transacties waren niet nodig, maar alles is gewoon te vinden in de game. Wanneer je deze game koopt, hoef je dus geen extra geld uit te geven aan onzinnige grondstoffen, hoogstens voor een latere uitbreiding. Gelukkig maar, maar dit soort praktijken van hebzucht zijn niet fijn en blijven een plaag binnen onze geliefde hobby.

Bijna cum laude geslaagd

Dragon’s Dogma 2 is bijna cum laude geslaagd, maar slaat de plank mis met onnodige en overbodige in game voorwerpen voor echt geld. Grafisch is de game meestal prachtig, maar hier is net als bij het geluid en sommige besturings-elementen nog wel wat werk te verrichten? Is het een cult klassieker of niet? Dat durf ik nu nog niet te zeggen, maar de game doet veel goed, maar ook een aantal dingen niet. De tijd zal het leren of Capcom de bezwaren die over-en-weer over het web gaan zal aanpakken of niet. Heeft de game een aardige replay waarde? Dat gek genoeg wel, want er is altijd wel iets te ontdekken en zoals bij andere open wereld games worden er jaren en soms honderden uren verder nog nieuwe dingen ontdekt door gamers. Daar scoort deze titel dan wel erg goed. Op gameplay gebied ook geen klagen en als je verveelt raakt.Het is geen moment vervelend als The Arisen, ook al vallen sommige zaken wel wat in herhaling. De wereld is vaak erg bergachtig en er is een gemis aan grote groene velden en ook een gebrek aan meren. Het niet echt kunnen zwemmen en het ontbreken van fatsoenlijk kunnen klimmen halen de score wel wat naar beneden. Maar het totaalplaatje is dan wel erg lekker. Is het zijn geld waard? Over het algemeen ja, maar het verschilt per persoon. Hou je van een team aansturen, dan is dit je ding. Hou je van volledig solo, dan kun je beter Elden Ring of een andere uitdagende titel gaan spelen. Misschien is het dan toch wel een cult game, met zijn eigen unieke publiek. Geen perfecte parel, maar wel een die daar dicht bij komt.