Er zijn bepaalde series in je favoriete genre die je met geen mogelijkheid kunnen boeien. Wat je ook doet of probeert, het mag gewoon niet klikken. Dat kan al komen door kleine irritaties. Een eentonige soundtrack, karakters die je nooit aanspreken, de grafische stijl, noem maar op. Misschien is het zelfs de fanbase waar je van walgt. Bij mij was dat altijd Dragon Quest. In die vervlogen tijden van de SNES, PlayStation, PlayStation 2 en de Nintendo DS verslond ik JRPG’s alsof het Skittles waren (niet oordelen, ik was een jaar of dertien tot twintig.) Dragon Quest daarentegen, die hele serie pakte mij gewoon niet. Waarom Dragon Quest mij niet kon bekoren? Ik heb werkelijk waar geen flauw idee. De grafische stijl zal het niet geweest zijn, want Dragon Ball is één van mijn favoriete animés. Ik was dan ook één van die malloten die Dragon Ball Super Broly persé in de bioscoop moest zien. Als ik dan toch iets de schuld moet geven, dan zal ik maar naar mijn innerlijke ongeduld wijzen om me vervolgens tegen mijn kop te slaan. Waarom? Omdat (adem in) Dragon Quest XI S: Echoes of an Elusive Age – Definitive Edition (adem uit) een briljante JRPG op wonderbaarlijke wijze nog briljanter maakt.
Dragon Quest XI is natuurlijk geen nieuwe game. Het origineel, want zo zullen we de “gewone” versie maar even noemen, is ondertussen al een kleine twee jaar oud. De Switch versie, waar deze natuurlijk op is gebaseerd, is ook al een jaartje oud. Tijdens de vorige generaties had er al onderhand een nieuw deel uit kunnen komen. De versie van de Switch had echter kleine verbeteringen om je leven net iets makkelijker maken. Een paar die je zelfs grotendeels volledig kan negeren. Anderen waren iets beter merkbaar zoals de orkestrale muziek en de optie om het volledige spel in 2D te spelen. Wat overigens niet helemaal nieuw is, want de 3DS versie had deze optie reeds.
Interessanter is het feit dat dit een directe port is van de Switch versie. Dat betekent dus dat je er niet alleen een aantal zaken bij krijgt. Je levert namelijk ook redelijk wat in wat grafische pracht betreft. Deze downgrade is vooral merkbaar in het kleurenpallet, de draw distance, er is veel meer blur, een stuk minder details en veel minder geometrie in de omgevingen. Denk dan bijvoorbeeld aan minder flora en fauna. Het is geen lelijke game geworden. Diegene die de originele PS4 versie niet hebben gespeeld zullen het waarschijnlijk niet eens merken. Tenzij je dezelfde locatie naast elkaar gaat leggen. Het ziet er allemaal nog steeds uit als de originele versie, maar dan dus met minder detail.
Teraflops? Nah, doe maar bits
De 2D modus is uiteraard de grootste toevoeging voor de mensen die geen Switch hebben. In deze modus wordt het volledige spel weergegeven als een spel dat zo uit het tijdperk van de SNES of vroege PlayStation (de eerste) gewandeld is. Alle maps zijn niet één op één overgenomen van de 3D wereld. Ze zijn er losjes op gebaseerd en maken de juiste concessies. Zoals Danny DeVito een compacte versie van Arnold Schwarzenegger was in de film Twins zijn de maps in 2D compactere versies van de 3D wereld. Voor diegene die zin hebben in een nieuwe traditionele 2D JRPG is dit al reden genoeg om eens opnieuw te beginnen. Voor degene die daar geen zin hebben is er nog een gigantische quest waar het verleden van de serie centraal staat. Voor mezelf had dit niet echt nostalgische waarde, aangezien ik geen bepaalde affiniteit heb met de serie, maar ik kan me voorstellen dat dit voor de veteranen onder ons voor het nodige kippenvel kan zorgen. Je kan de twee modi overigens met gemak beide een keer spelen. Deze zijn verschillend genoeg om niet herhalend te worden.
De 2D modus heeft echter wel die nodige traditionele “mankementen”. Herinner je die excessieve random encounters van 20 jaar terug nog? Die zijn dus terug in de 2D modus. De prachtige animaties van de monsters maken plaats voor statische plaatjes. Het zicht wordt zelfs vastgezet in de eerste persoon. Alle prachtige animaties van de 3D wereld zijn verdwenen. Ik begrijp dat dit gedaan is om een buiging te geven richting het verleden. In het 16 bit tijdperk werd er echter ook al gretig gebruik gemaakt van de grafische kracht van een console. Dat wordt hier wel een klein beetje gemist. Groter probleem is wel dat je niet zo maar kan wisselen tussen de twee. Dragon Quest maakt al sinds jaar-en-dag gebruik van kerken en standbeelden om je spel op te slaan. Dit zijn de enige plekken waar je kan wisselen. Het bij behorende gebed maakt het ergens toepasselijk. Ware het niet dat het in de praktijk zorgt voor de nodige rompslomp als je op de andere manier wilt spelen. Als spreekwoordelijke dieptepunt moet je dan nog eens kiezen tussen bepaalde punten in het verhaal. Je kan dus niet vanaf dezelfde plek doorspelen.
Veel groter pluspunt en de twee-na-grootste toevoeging is de orkestrale soundtrack. Als er iet is wat me stoorde aan het origineel dan is het wel de soundtrack die totaal niet paste. Het kwam het epische avontuur niet ten goede als je op de achtergrond een deuntje hoort dat zo uit een tekenfilm van de jaren tachtig was gevallen. De misplaatste MIDI soundtrack heeft nu plaats gemaakt voor prachtige stukken die passen bij de omgeving en wat je aan het doen bent. Het is dat er niet heel veel soundtrack was. Na veertig uur hetzelfde loopje van dertig seconden op de overworld of het zoveelste dorpje met hetzelfde korte deuntje wordt het nogal verleidelijk om Spotify aan te slingeren om Emancipator op te zetten. Wat ook nog prima bij het thema van het spel past trouwens. Mocht je dat geen oplossing vinden dan kan je er nog altijd voor kiezen om te switchen naar de MIDI soundtrack. Als je oren dat aan kunnen tenminste.
Maak het de spelers makkelijk
Om nog maar een lijstje op te ratelen van de belangrijkste “quality of life” verbeteringen. Die fun size forge? Die kan je nu overal oproepen. Zelfs midden in een winkel. Al kan je nu ook direct spullen kopen vanuit de forge. Je hoeft dus niet de hele wereld af te banjeren voor dat bepaalde stukje wol. Dat paard dat je af en toe kon oproepen? Kan nu overal, zolang er maar meer ruimte is dan een gang. Snelheid in gevechten? Als je er echt geen zin in hebt, dan kan je dat nu nog sneller zetten. Voice overs? Je hebt nu de optie om over te schakelen naar de Japanse. Fotomodus? Yup, zit er nu in. Er is nu uitrusting waardoor je karakter er anders uit komt te zien. Er zijn tevens meer (korte) verhaalsegmenten.
Al-om-al is deze versie een nog betere versie van een game die al erg goed was. Dragon Quest XI was een JRPG die misschien een beetje te traditioneel was om een nieuw publiek te trekken. Wat het daardoor wel bereikt is dat het functioneert als een soort tijdmachine na een eenvoudiger tijdperk. Uiteindelijk doet het niets nieuws, maar wat het doet wordt gedaan met zo een charme dat het allemaal niet erg is. Voor mij voelde het als thuiskomen en dat is iets wat weinig games nog lukken.
wow das een mooie score.
Het is jammer dat er nog geen definitive edition dus is die de grafische pracht van de originele uitgave combineert met de content van S. Voor mij die de originele uitgave op ps4 kapot heeft gespeeld zou alleen de muziek iets zijn wat ik zou omzetten, de rest van de verbeteringen zijn leuk maar heb me daar nooit aan gestoord en bepaalde zaken zoals items kopen voor de fun forge doet juist af aan de replayability. Ik zou zelf niet weten welke versie ik zou aanraden als iemand het vraagt.
Ik twijfelde eigenlijk over deze….omdat ik dacht dat deze juist niet zo geweldig was…hmm…toch nog maar es overwegen dan!
Voor de 2d modus wil ik hem wel nog een keertje uitspelen.De game was zo goed toen ik hem speelde dat ik de platinum trofee behaalde zonder er moeite voor te hoeven doen.