Dragon Age: The Veilguard

Na tien jaar komt er dan eindelijk weer een nieuwe Dragon Age uit. Het eerste deel had een grote focus op het tactisch inzetten en combineren van de verschillende helden en krachten. De twee vervolgen Dragon Age 2 en Dragon Age: Inquisition legde de focus meer op het actiegedeelte. Met de vierde iteratie weet Bioware in Dragon Age: The Veilguard de perfecte balans te vinden. The Veilguard zit vol met herkenbare en succesvolle elementen uit andere Bioware titels zoals Mass Effect, Star Wars: Knights of the Old Republic en zelfs Anthem. Ik durf dan ook wel te zeggen dat dit één van de beste Bioware games is, maar een aantal stijlkeuzes in vrijheid en inclusiviteit hebben helaas het tegenovergestelde resultaat.

Thedas, Solas en twee goden

Dragon Age: The Veilguard transporteert spelers naar Thedas, een fantasierijke wereld vol met verschillende landschappen. Solas, de Dread Wolf, probeert met een bloedritueel zijn volk hun onsterfelijkheid en glorie terug te geven, zelfs als dat talloze levens kost. Het ritueel mislukt echter en bevrijdt twee gevaarlijke goden. Het is aan de speler, Rook, om deze goden te stoppen, maar duistere krachten, zoals de Dark Spawn, Venatori-sekten en Demonen van de Fade, proberen de speler tegen te houden. Het verhaal in Dragon Age: The Veilguard is weer lekker episch groot.

Van groene bossen tot aan Victoriaanse steden, Bioware weet een kleurrijke en diverse wereld neer te zetten. Voor mensen met de meest recente hardware kun je meteen alle toeters en bellen aanzetten. De wereld zit vol met magische effecten, reflecties en schaduwen. Elke regio is zorgvuldig ontworpen en zal langzaamaan groeien naarmate de speler verder komt. Je zult in het begin het gevoel hebben dat de wereld erg rechtlijnig is, maar na een paar quests begint de wereld zich gelukkig steeds meer te openen en krijg je steeds meer (beperkte) vrijheid. Tijdens je avonturen en de vele quests zul je regelmatig door de gevaarlijke crossroads reizen en terugkeren naar je basis; de Lighthouse. Hier kun je hergroeperen, upgrades aanschaffen, outfits passen en gesprekken voeren met de verschillende metgezellen.

Maak je eigen Rook

Metgezellen staan, zoals we gewend zijn van de Dragon Age games, centraal in The Veilguard, en het spel introduceert zeven bondgenoten met unieke persoonlijkheden, achtergronden en motivaties. Elk metgezel heeft in veel gevallen ook een band met één van de regio’s in de game. Dit zorgt ervoor dat je de regio’s tegelijkertijd met je bondgenoten leert kennen. Bellara, de raadselachtige Veil Jumper met bommen en gadgets, Emmrich, de necromancer met een groot hart of Neve, de cynische magiër, elke metgezel weet de leiderschapsvaardigheden van de speler goed aan de tand te voelen. De vormgeving van de metgezellen is erg goed gedaan en met name de gezichten zien er hier echt tof uit. De stilistische vormgeving zorgt ervoor dat elk karakter zijn eigen look en feel heeft.

Een RPG zou niet compleet zijn zonder een uitgebreide character creator en Dragon Age: The Veilguard stelt hier niet teleur. Je kunt elke centimeter van je karakter aanpassen, hoewel het wel even wat tijd en moeite kost om er iets netjes uit te halen. Niet elk resultaat ziet er tof uit. Gelukkig staat deze keuze niet volledig vast, je kunt je uiterlijk tijdens je avontuur constant aanpassen. De vier verschillende afkomsten: mens, elf, qunari en dwerg, en zes verschillende achtergronden bepalen je geschiedenis en conversatiekeuzes. Geslacht, aanspreekvormen en stem vallen nu ook onder de keuzemogelijkheden. Deze opties hier zorgen voor nog meer roleplaying mogelijkheden en zie ik juist als een groot pluspunt. Het maakt niet uit wat voor karakter je wilt neerzetten, het is hier allemaal mogelijk.

Emoties, gevoelens en gedachtes

De relaties met de metgezellen daarentegen voelen meer geforceerd aan dan voorheen. Het was altijd een interessante uitdaging om je metgezellen te verleiden en (romantische) banden te scheppen. Deze gesprekken komen tussen de quests voorbij en lijken haast alsof iedereen even is vergeten dat er een paar goden rondlopen om de wereld om zeep te helpen. De keuzes voelen hier minder ver uit elkaar te liggen, waardoor de makers je duidelijk in een richting sturen. Het valt ook op dat de gesprekken hier een stuk minder gaan over de achtergrond, geschiedenis of gebeurtenissen, maar meer over de gevoelens, emoties en gedachtes van je metgezellen. Er wordt geprobeerd om je metgezellen een meer menselijke kant te geven, maar door de geforceerde dialogen voelt het juist extreem nep aan. Ik mis de diepe volwassen gesprekken. Nu voelt het aan als een tienersoap en daar zal niet elke speler op zitten te wachten. Ik heb het hier compleet over de invulling van deze gesprekken, op technisch vlak zit het systeem, de feedback, de keuzeimpact en foutloze interface erg sterk in elkaar.

Spelers kunnen kiezen uit drie classes: krijger, magiër en rogue, elk met unieke vaardigheden en specialisaties die aansluiten bij verschillende speelstijlen. De gevechten verlopen soepel en speelt als een snelle actie RPG. Je kunt een wiel oproepen om de speciale aanvallen van Rook en je metgezellen in te zetten. Deze zien er lekker tof uit en er is veel diversiteit. Door deze aanvallen te combineren kun je nog meer schade toedelen. Dit brengt het tactische wat we uit het origineel zo waardeerden. De impact voelt goed en de diverse vijanden vragen om verschillende tactieken. De animaties hebben soms wel moeite om alles netjes te combineren. De omgevingen met diverse hoeken zorgen vaak voor vreemde animaties en bewegingen die niet passen bij de rest van de hoge kwaliteit afwerking. Er is een enorme skilltree om te verkennen en je kunt gratis deze skilltree volledig resetten om een andere build te maken. Nice!

Verhaal en Keuzes

Zoals in eerdere Dragon Age games hebben jouw keuzes invloed op de wereld. De verschillende facties die je tegenkomt en kunt helpen, je metgezellen en de quests die je voltooid beïnvloeden allemaal de uitkomst van het verhaal. Het resultaat kan zijn net als in Mass Effect dat al je metgezellen het netjes overleven, de wereld gered wordt of dat je (alle) bondgenoten onderweg zult verliezen. Tijdens de dialogen wordt er ook vaak mooi gerefereerd naar vorige keuzes, waardoor het allemaal een mooi geheel vormt. Als je het gevoel hebt dat de game te uitdagend is, zijn er vijf verschillende moeilijkheidsinstellingen en kun je zelfs een op maat gemaakte moeilijkheid bepalen. De aanpassingen en instellingsmogelijkheden stoppen hier niet. De hoeveelheid opties op dag één is indrukwekkend. Je kunt echt alles aanpassen. Spelers kunnen de tekstgrootte, HUD-elementen en controllerconfiguraties naar wens aanpassen. Ik kwam er zelfs na een tijdje achter dat je gewoon de zwarte balken op een ultrawide scherm uit kunt zetten. Iets wat altijd pas later wordt toegevoegd.

Dragon Age: The Veilguard is dan ook een triomfantelijke terugkeer van de serie en combineert meeslepende verhalen, complexe karakterinteracties en actievolle gevechten tot een RPG die zowel fris als tijdloos aanvoelt. Het spel brengt BioWare’s sterke punten naar de voorgrond en creëert een avontuur dat fans en nieuwkomers voor tientallen uren zal bezighouden. De wereld is supertof en de regio’s zien er allemaal volledig anders uit. Het verhaal is top, de presentatie is van extreem hoge kwaliteit en de gevechten zijn diep en tactisch. Het is dan ook zo jammer dat de “inclusieve” dialogen niet voor elke speler even interessant zullen zijn.