Doom & gloom
Doomblade was vorig jaar op de Gamescom een gigantische verrassing. Ondanks dat ik een enorme fan van Metroidvania’s ben, had ik nog nooit van de game gehoord. Na de presentatie schoot de game direct naar de bovenste flanken in mijn Steam wishlist. Het heeft even geduurd, voordat de game nou eindelijk beschikbaar is. Was het het wachten waard? Absoluut. Een game wordt hedendaags al snel in het genre Metroidvania gegooid zonder er iets mee te maken te hebben. Anderen ben je weer direct vergeten, omdat ze niets unieks doen. Doomblade kan zich met een uniek exploratiesysteem en uitdagende combat meten met de beste.
In Doomblade speel je als Gloom Girl in een wereld die niet al te gezellig is. Gloom Girl is de laatste van haar ras dat door de Dread Lords volledig is uitgebuit voor hun eigen gewin. Al snel vind je Doomblade, een levend zwaard dat ook niet al te tevreden is over hoe de Dread Lords met het zijn omgegaan. Een alliantie is gecreëerd en het duo gaat verder als Doom & Gloom. Gloom Girl zelf praat eigenlijk niet, maar Doomblade en de vele lorestones verspreid over de wereld geven al snel de reden waarom de Dread Lords het ras van Gloom Girl hebben uitgebuit en wat Doomblade nou eigenlijk is. Uiteraard met de nodige twists die niet direct heel duidelijk zijn. Wat alleen maar goed is, want twists die je ziet aankomen zijn, wat mij betreft niet echt twists.
Vlijmscherpe precisie
Wat Doomblade echter uniek maakt is hoe de game speelt. Tot dusver is er alleen nog een PC-versie in aankomst en de reden daarvan is direct gekoppeld aan hoe je je door de wereld beweegd. Gloom Girl is in de essentie niet heel erg behendig. Alles wordt gedaan met behulp van Doomblade die je met de muis bestuurd. Fly & slash zoals de ontwikkelaars het noemen. Daar is het ook wel mee te vergelijken. Je klikt op een vijand en als een torpedo schiet je in sneltreinvaart door de lucht richting hetgeen wat je hebt aangeklikt. De wereld is daar dan ook op gebouwd. Grote open ruimtes hebben meerdere vijanden of hulpmiddelen waar je naartoe kan vliegen om zo weer naar het volgende punt te vliegen. Je staat nooit echt lang op de grond. Doe je dat wel, dan doe je iets verkeerd. Het vergt precisie en foutloos door een grote ruimte sjezen geeft een behoorlijk voldaan gevoel.
De game heeft ondertussen wel controller support voor de mensen die echt geen muis en toetsenbord willen gebruiken. Dit werkt door met een stick te “wijzen” naar een vijand en op een knop te drukken. Dit is niet per se de manier om te spelen, want je hebt dan niet de precisie of de snelheid om te bepalen waar je echt naartoe wilt. Voor platformen gaat het nog wel, omdat er dan iets minder noodzaak ligt op afstand bepalen. Voor de vele bazen is dat wel echt nodig. Er vliegt dan namelijk geregeld zo veel rond dat je met een controller niet snel genoeg bent om hetgeen te selecteren wat je daadwerkelijk wilt. Sommige bazen willen dan nog wel eens oneerlijk aanvoelen.
Dit mechanisme zie je ook terug in de verscheidene upgrades die je krijgt. Deze zijn volledig gemaakt rond het klikken en verplaatsen van Gloom Girl. Al vrij snel kan je door muren heen vliegen. Als er tenminste iets aan de andere kant zit. Later krijg je zelfs hulpmiddelen om zelf objecten achter muren te creëren. Het enige wat hier een gemis aan is, is dat er niet echt genoeg puzzels zijn die daar gebruik van maken. Ze zijn er wel, maar het is ergens wel jammer dat het er niet meer zijn.
Kleurrijke beelden
Bij een titel als Doomblade zal je al snel denken aan een duistere wereld met maar weinig kleuren. In de eerste biomes is dat met de nadruk op donkere kleuren ook wel zo. Variatie komt vooral later in het spel met een wat hoopvoller uiterlijk. De game heeft verder niet echt een heel consistent grafisch uiterlijk. Wat ik daarmee bedoel is dat achtergronden er meestal wel goed uitzien, maar niet altijd een duidelijk beeld geven over in wat voor een soort omgeving je nou echt bent. Die mengelmoes aan kleuren is bijna altijd indrukwekkend alleen wat meer cohesie was wel wenselijk geweest. Er zijn maar weinig plekken geweest waar ik even stil heb gestaan om alles in me op te nemen. Voornamelijk omdat het een nietszeggende brei aan kleuren is. Soms is het zelfs zo erg dat het lastig wordt om te zien waar je je bevind tijdens een boss battle. Het gevolg is denk ik wel te raden.
Dat geldt allerminst voor de soundtrack. Deze is erg goed afgestemd op hetgeen wat er op het scherm gebeurd. Van haast melancholische achtergrondmuziek tijdens het ronddolen tot opzwepende industriële metal tijdens boss battles. Het zal lang niet voor iedereen zijn, dat is muziek per definitie natuurlijk niet, maar het zet de sfeer behoorlijk goed neer en geeft combat net die extra “oomph”.
Doomblade is een Metroidvania die je niet vaak meer ziet. In een zee van imitators en titels die verder niet veel unieks bieden verrast Doomblade. Zelden zie je er nog één met een exploratiesysteem dat zo een voldaan gevoel geeft. De game is verder met een kleine tien uur de ideale lengte om opnieuw te spelen om bijvoorbeeld zonder upgrades het verhaal te doorlopen. Die duur is wel erg afhankelijk van hoe goed je bent. Checkpoints kunnen namelijk wat ver van elkaar liggen en de game is redelijk uitdagend. Ik kan niet veel meer zeggen dan dat het voor fans van het genre het aanschaffen meer dan waard is zodra deze game op 31 mei beschikbaar komt.
