DOOM: The Dark Ages

Soms wil je jezelf gewoon even stoer voelen. Met DOOM: The Dark Ages kiest id Software niet voor nog meer futuristische technologie of sci-fi clichés, maar kijkt het naar de stoerste gasten in de geschiedenis: de Vikingen. Deze prequel op DOOM (2016) en DOOM Eternal (2020) neemt je mee naar het ontstaan van de legende van de Slayer. De game combineert de technologie uit de eerste twee titels met Noorse invloeden in een nog grauwere wereld. Een wereld waar het bloed al eeuwen stroomt, waar kastelen in rook opgaan en waar de Slayer zijn eerste stappen zet op het pad van totale vernietiging. En dat voelt, hoe kan het ook anders, gruwelijk stoer.

De Slayer als wapen van koningen

De game zet direct de toon: weg zijn de vrolijke neonkleurige visuals. Dit is geen fantasiewereld, maar een barbaarse hel op aarde. Je bent de Slayer, een gevreesd wapen, held en legende voor veel van de karakters die je hier tegenkomt. DOOM is onderhand een enorm langlopende gameserie, en het is wonderbaarlijk hoe weinig we eigenlijk weten over onze held van weinig woorden. DOOM: The Dark Ages probeert daar verandering in te brengen, met een grote focus op het verhaal.

En waar bij veel first-person shooters het verhaal slechts een excuus is om hordes vijanden af te slachten, hebben de makers hier echt een tof narratief neergezet. Je kijkt de grote hoeveelheid cut scenes met veel plezier. De vorige DOOM-games wisten al veel lol te halen uit hun brute, vaak humoristische cut scenes, en die lijn is hier succesvol doorgezet. Ik wist niet dat de Slayer-mythologie zó interessant kon zijn.

Grafisch geweld en brute designs

De DOOM-games stonden al bekend om hun toffe visuals in combinatie met grote hoeveelheden vijanden, effecten en hoge framerates. Met The Dark Ages heeft id Software er weer een schepje bovenop gedaan. De game draait op id Tech 8 en dat zie je: texturen zijn haarscherp, de belichting is sfeervol en de hoeveelheid detail in de achtergronden is indrukwekkend, zeker in de grotere buitengebieden. Je verkent alles van vergane kastelen tot verdoemde kerkers, met tussendoor uitstapjes naar helse dimensies.

Een klein kritiekpunt zijn de mond- en gezichtsanimaties. Na games als The Last of Us Part II, Indiana Jones & The Great Circle en Senua’s Saga: Hellblade II valt dit helaas wat tegen. Het design van de vele monsters, wezens en karakters is daarentegen lekker wild en past goed bij de rauwe wereld die hier is neergezet.

Zwaar, bruut en bloederig

Qua gameplay pakt The Dark Ages het anders aan dan zijn voorgangers. De vaardigheden die je hebt opgedaan in de vorige games komen hierdoor minder van pas. Waar in DOOM Eternal de nadruk lag op continu bewegen en als een ninja door het level stuiteren, sta je in The Dark Ages vaker stil. Dat komt door de introductie van de Schildzaag. Het schild vervangt de kettingzaag van voorheen. Je gebruikt het niet alleen om projectielen te blokkeren, maar ook om te gooien of om vooruit te dashen. Je kunt zelfs aanvallen volledig pareren door op het juiste moment te reageren. Het tempo is nog steeds hoog, maar de nadruk ligt meer op close combat en timing. Het schild wordt bovendien ingezet voor puzzels of om grote ravijnen te overbruggen. Een slimme toevoeging die zorgt voor een compleet andere ervaring.

Elke slag, elke kogel, elke actie voelt als progressie, en dat zorgt ervoor dat ook spelers die afhaakten bij de snelheid van DOOM Eternal zich hier meer thuis zullen voelen. Het stoere gevoel komt niet alleen door het schild. Naast je vuist kun je nu ook met een morgenster de hersens inslaan van monsters. De Skull Crusher is een toffe combinatie van een machinegeweer en shotgun. De nailgun beloont precisie met directe headshots, en ook de oude vertrouwde wapens, zoals de shotgun en plasma rifle, hebben kleine tweaks gekregen om nog vetter aan te voelen. De Glory Kills zijn nog steeds aanwezig, maar hebben iets minder de focus gekregen. Positief is dat de flow beter is: je blijft niet “plakken” aan vijanden. Minpuntje is dat de Glory Kills bij kleinere vijanden daardoor iets minder spectaculair zijn. Gelukkig zijn de eindbaasafrekeningen nog steeds heerlijk creatief en wild. En maken die des te meer indruk.

Een draak, turrets en een mech

Met 22 levels die elk ruwweg een uur duren, hebben we hier te maken met de langste DOOM-campagne ooit. Wil je alles verzamelen, dan kun je dit aantal gemakkelijk verdubbelen. The Dark Ages zit bomvol geheime locaties, puzzels en extra’s die je kunt verzamelen. Hiermee schaf je extra skins voor je wapens aan, of upgrade je ze. Deze upgrades veranderen vaak het gedrag van de wapens en zorgen voor flink meer schade.

De levelvariatie is uitstekend. Van rechtlijnige corridors tot open gebieden waarin je vrij kunt kiezen welke delen je eerst verkent. Tussen al het geschiet en gebeuk door krijg je drie andere soorten gameplay voorgeschoteld. De draak is veruit de tofste toevoeging. Je gebruikt ‘m om gebieden te verkennen, vijanden te bestoken of zelfs luchtschepen aan te vallen. Een leuk detail: de draak werkt als een soort motorfiets, want het komt met een gaspedaal. De turretstukken kennen we al, maar zijn degelijk uitgevoerd. De mech, een enorme robot waarmee je kunt boksen tegen grotere vijanden, werkt degelijk, maar voelt als het minst uitgewerkte onderdeel. De omgevingen zijn wat kaal en de gevechten vervallen helaas snel in herhaling.

Heel veel instellingen

Technisch zit het vanaf dag één goed. De game zit tjokvol instellingen, zodat je elk onderdeel naar smaak kunt aanpassen. Dit geldt ook voor de moeilijkheidsgraad. Naast de standaard presets kun je nu ook schade, agressie, snelheid en andere elementen handmatig tweaken. Streamers en gevorderde spelers gaan hier veel plezier aan beleven. De vijandelijke AI is bovendien slim genoeg om je uit te dagen. Je moet blijven bewegen, dekking zoeken en je arsenaal slim inzetten. Veel van de vijanden kennen we helaas al, maar ze weten de speler wel anders uit te dagen. The Dark Ages is dan ook geen hersenloze shooter, maar een game waarin vaardigheid en timing het verschil maken.

En dan de soundtrack: uiteraard weer een brute hard metal muzieklijst die hard uit je speakers knalt. Geluidseffecten geven elke kill impact, en de voice-acting is dik in orde. De presentatie is ook top. Het moment dat het titelscherm verschijnt na het starten van de campagne is een kippenvelmoment en daar zit de game vol mee.

Een gruwelijk stoere game

DOOM: The Dark Ages is misschien wel de stoerste DOOM-titel tot nu toe. De nieuwe wapens, met name de Schildzaag, pakken geweldig uit. Het verhaal en de Slayer-mythologie worden op een toffe manier verteld. De combinatie van brute combat, meeslepende sfeer en indrukwekkend leveldesign maken dit tot één van de beste singleplayer shooters van het jaar. Waar andere games vasthouden aan veilige formules, durft deze game echt iets nieuws te doen, zonder dat rauwe, stoere DOOM-gevoel te verliezen.