Terug naar de tekentafel
Vele jaren hebben we moeten wachten op DOOM. Nadat John Carmack besloot ID Software te verlaten leek dit ook effect te hebben op DOOM. Het eerste concept kwam niet uit de verf waardoor een complete revamp nodig bleek. Het spel werd vanaf het nulpunt opnieuw ontwikkeld en nu is de game dan eindelijk uit. Men beloofde dat het spel terug zou gaan naar haar aloude roots, iets waar natuurlijk iedereen op zit te wachten, vooral diegene die DOOM uit 1993 heeft gespeeld.
DOOM gebruikt de Tech 6 engine, waarmee ID Software dus haar eigen game engine in-hous heeft ontwikkeld. Grafisch werden flinke beloftes gedaan, maar of men die waar heeft kunnen maken valt nu aardig te betwijfelen nu Carmack niet meer betrokken is bij de franchise. Ook het verhaal lijkt een wat andere wending te hebben gekregen. De reboot vestigt zich op Mars, waar de UAC facility overspoeld wordt door de forces of Hell. De demonen zijn ontstaan door een mislukt UAC experiment. Het is aan de speler om weer wat orde te scheppen in de totaal verwoeste wereld waarin je zult spelen. Complex is het verhaal dus niet, maar dat kennen we ook wel van de film en de eerste game. Het hoeft allemaal niet te complex in elkaar te zitten, aangezien de gameplay dat ook niet is. DOOM draait puur om de shooterbeleving, en om niets anders.
Allereerst de singleplayer campaign; Deze bestaat uit 13 missies van elk ongeveer ’n klein uur. Je bent daarmee dus dik 10 uur bezig met de solo speelmodus, iets wat zeer acceptabel is. Net als in de aloude DOOM zijn er ook nog geheime locaties die je kunt ontdekken, waarmee het spel licht verlengd kan worden als je deze allemaal wilt ontdekken. De missies zijn onafhankelijk speelbaar wanneer je ze hebt uitgespeeld, waarmee je dus altijd terug kunt keren naar een gebied. Daarnaast zie je in de statistieken precies hoeveel geheimen je ontdekt hebt en hoeveel collectibles je wel of niet hebt gevonden. Collectibles zijn er onder andere in de vorm van ‘dolls’, leuke DOOM poppen die je hier en daar zult tegenkomen. Wat qua gameplay direct opvalt is de ongelofelijk vloeiende manier van spelen en bewegen. DOOM speelt dan ook echt als bijvoorbeeld de aloude Unreal- of Quake- games; Erg snel, ontzettend vloeiend, en daarnaast zeer eenvoudig. De controls zijn makkelijk te leren, zijn intuïtief en werken gewoon goed. Zo kun je met vierkantje (PS4) direct switchen naar de kettingzaag en met driehoekje direct naar de Big Fucking Gun schakelen. Het wijzigen van wapens gaat via de R1, iets wat vrij ongewoon lijkt in games, maar goed werkt. Daarnaast zijn de wapens ook echt in de sfeer van de aloude DOOM-games. Zo heb je de Chaingun, de Vortex rifle, de BFG, rocket launchers en diverse shotguns. Voor ieder is er wel wat wils, al zul je in de singleplayer gedwongen worden van alle wapens gebruik te maken. De hoeveelheid ammo wordt namelijk redelijk beperkt, waardoor je vaak moet switchen naar andere wapens. Je hebt weliswaar een laser pistol met ongelimiteerde ammo maar de kracht ervan is zeer beperkt. In het spel is het regelmatig oppikken van ammo in de omgevingen dan ook van groot belang. Je zult daarnaast ook upgrades krijgen in de vorm van Health, Armor en Ammo, om de hoeveelheid die je kunt hebben uitgebreid kan worden. Het verhogen van de Ammo draagcapaciteit is dan ook iets om snel te verhogen. Daarnaast zijn de wapens ook te upgraden tot een maximale capaciteit, waarbij voor de laatste upgrade per wapen missies uitgevoerd moeten worden (kill een specifieke opponent met het betreffende wapen bijvoorbeeld).
De gameplay is dus redelijk eenvoudig, en daarmee bedoel ik, dat het puur draait om bewegen en knallen. Veel complexer en uitgebreider wordt het niet. Maar op de een of andere manier is deze manier van spelen toch constant interessant en uitdagend. Dat komt mede door de uitdagingen die voorbij komen in de vorm van Rune challenges. Met rune challenges kun je verbeteringen voor jezelf binnen halen door het spelen van uitdagingen. Deze uitdagingen kunnen een speedrun betekenen waarbij je zoveel mogelijk power-ups moet pakken, maar ook het neerschieten van minimaal 15 tegenstanders in een zo kort mogelijke tijd. De rune challenges zijn zeer gevarieerd, uitermate uitdagend en voegen zeker wat toe aan de singleplayer ervaring die je opdoet.
De singleplayer verwijst veel terug naar de aloude DOOM-ervaring. Dit houdt onder andere in dat de soundtrack van de allereerst DOOM terugkeert, maar ook bijvoorbeeld Monsters keren terug, waaronder de Cacodemon, de Cyberdemon en de Lost Souls. Verder is het level design erg gericht op de aloude DOOM; Zo oogt alles vrij donker, grijs en oranje-bruin. Alles blijft redelijk eenvoudig vormgegeven, waarmee men is afgestapt van het DOOM III-concept, wat meer richting horror ging dan actie-gericht. De hoeveelheid tegenstanders is daarnaast ook iets wat opvalt en soms tot absurde mate kan stijgen. Het draait dan ook puur om knock-downs, slashen, stompen en demonen uit elkaar reten voor demon souls. Het melee-systeem speelt daarbij dus een belangrijke rol. De executies zijn dan ook iets waarvan je elke keer weer zult genieten.
Klassieke multiplayer
Na de toch best forse singleplayer, die je ongetwijfeld niet als te kort zult ervaren, is er nog de multiplayer. Deze bestaat uit game modi zoals we ze al lange, lange tijd kennen. En daar is niets mis mee, want een shooter als Quake III of Unreal Tournament hebben we al lange tijd niet meer gehad. Daarmee bedoel ik vooral de gameplay aspecten van de game, welke gewoon simpel blijven. Iedereen kent ongetwijfeld wel Team Deathmatch of Domination, en veel verder hoeft het niet te gaan, moet men gedacht hebben. Direct bij de eerste game sessie zul je alles al door hebben, van het kiezen tot gear, tot het vinden van de domination punten, tot het gebruiken van de hack modules. De hack modules zijn lichte voordelen die je constant kunt inzetten. Dit kan bijvoorbeeld de Wingman zijn, waarmee je extra XP krijgt, maar ook cooldown zijn. Daarnaast zijn er diverse power-ups verkrijgbaar die vooral van Quake III zeer bekend werden, waaronder health regeneration en Unlimited ammo. Tot slot is er ook nog de demon possession, waarbij één iemand een demoon wordt en extra krachtig wordt. De multiplayer speelt heerlijk snel, stabiel en werkt gewoon zeer eenvoudig, iets wat de klassieke gamers waaronder ik val zeer zal bevallen. Het is een mode die je snel oppikt, iets wat tegenwoordig in veel andere multiplayer games, niet vaak meer het geval is. De multiplayer bestaat uit de modi Team Deathmatch, Deathmatch, Soul Harvest (zelfde als Team Deathmatch maar waarbij je souls moet verzamelen), Freeze Tag (waarbij je het andere team moet Freezen), Warpath (King of the Hill), Domination (waarbij je 3 map punten moet verroveren), en Clan Arena. Dan zijn er ook nog varianten op de Domination toegevoegd, waarbij het verroverpunt beweegt bijvoorbeeld, leuke varianten op toch al geweldige standaard game modi. In de multiplayer kun je je eigen karakter natuurlijk ook weer customizen, net als de wapen-uitrusting, die naar eigen wens aangepast kan worden. Potjes zijn snel en duren niet al te lang (ongeveer 10 minuten), waarmee het een multiplayer game is die je snel tussendoor even kunt spelen.
Alsof dat nog niet genoeg is, is er ook nog de DOOM SnapMap, waarmee je eigen maps kunt maken en publiceren. Dat lijkt vrij standaard, maar is het niet. Zo kwam ik maps tegen waarbij je je eigen muziek kunt spelen, en maps waarbij je rondes speelt tegen de grootste eindbazen in de game. Maar er zijn zelfs concepten ontwikkeld die lijken op escape rooms, waarmee het zelfs een beetje richting LittleBigPlanet-concepten gaat. Ook zijn er maps gemaakt gebaseerd op klassieke DOOM-games, waarmee je tal van nieuwe belevingen kunt ervaren. In elk opzicht is de map editor dan ook een toegevoegde waarde. Daarnaast werkt deze ook nog eens intuïtief en makkelijk, ook op de console.
Bombastische soundtrack
ID Software heeft grafisch DOOM weer terug gebracht naar haar roots, met uiteraard strakkere omgevingen, maar welke toch in de sfeer blijven van de eerste game in de franchise. Dit geldt voor zowel de character modelling (welke vrij standaard blijft), als de omgevingen, welke echt die aloude sfeer hebben. De zanderige omgevingen en constante wisseling van indoor naar outdoor zorgen ervoor dat alles toch redelijk gevarieerd blijft. Van echt hoge kwaliteit zijn de graphics echter niet. De aloude belofte van Carmack dat het spel er vele malen beter uit zou gaan zien dan RAGE zijn dan ook niet waar gebleken. Grafisch is het spel vrij average, maar zeker niet ondermaats. De wapens zijn vooral erg strak ontworpen, maar daar staat dan weer een omgeving tegenover die weer wat minder details kent. Zo ziet lava er zeer matig uit en zien steen en muren er bijvoorbeeld van dichtbij ook wat minder uit. Qua audio overheerst vooral de bass, zowel in de main menu’s als ingame. De actievolle soundtracks hebben vooral veel weg van Quake III Arena soundtracks, iets wat mij persoonlijk wel tevreden stelt. Hierbij wordt uitermate veel bass gebruikt om de brute toon van het spel te benadrukken, en dat lukt wat mij betreft zeer goed. Het integreren van een opgeschaalde soundtrack van de eerste DOOM blijft natuurlijk het hoogtepunt.
Het valt te prijzen dat ID Software de gameplay en game modi van DOOM eenvoudig heeft weten te houden. Dat is iets wat we vaker juist niet meer tegenkomen. Een eenvoudige deathmatch- en domination-mode is iets wat we niet vaak meer zien en juist als ‘te klassiek’ wordt gezien. DOOM bewijst het tegendeel en brengt die eenvoud tot een perfect uitgewerkte gameplay; Gewoon knallen en verder geen poespas erom heen. Daarmee brengt men klassieke game herinneringen uit Quake, Unreal Tournament en natuurlijk ook DOOM zelf naar boven, en dat is precies wat je verwacht van een reboot. Houd je van ouderwets knallen en ledematen uit elkaar trekken, en dat met de klassieke game ingrediënten van vroeger, dan is dit ‘de game’ die je moet hebben!
