Disjunction

Met de blikken bloot

Ik richt me even tot de mensen die in het stenen tijdperk der games wel eens de eerste Metal Gears hebben gespeeld. Dan niet die gigantische solide serie, maar de oudere op de MSX2 en de NES. Die games die, nu ik er zo op terug kijk, voor zijn tijd best wel revolutionair waren. Stealth games waren er al meer, op de wijze zoals Kojima dat toen deed niet echt. Disjunction doet mij qua gameplay denken aan die oeroude games. Wat verfijnder en moderner uiteraard. Het is immers geen 1987 meer. Doe daar wat Hotline Miami bij voor de meer actiegerichte gameplay en Cyberpunk voor de setting en je hebt Disjunction.

Disjunction is een bescheiden redelijk korte game met een degelijke gameplay loop. Het begrip kort is een beetje relatief, want niet alleen de setting van Cyberpunk is overgenomen. Tijdens het spelen is mijn savegame namelijk tot twee keer toe in rook opgegaan. Beide malen na een update. Het zal wel een onderdeel zijn van de cyberpunk setting. Met een speelduur van een kleine zeven uur kon ik er niet heel erg rouwig om worden. Plezant was het natuurlijk ook weer niet. Tot dusver deze waarschuwing, zal ik maar zeggen.

De naam is Deckard, Rick Deckard

Cyberpunk is eigenlijk ook niet de juiste beschrijving van de setting. Het neigt veel meer naar die van Blade Runner en Deus Ex. Meer richting het detective noir van deze twee en minder het gure smerige neon toekomstperspectief die we vorige maand zagen. De uitzichtloosheid is alleen terug te vinden in de soundtrack van de game. Zware bassen, veel synths en geen schreeuwende instrumenten. Het is er één die ervoor zorgt dat de atmosfeer je bij je strot pakt en je niet meer los laat tot je het zelf van je afrukt. Daar heb ik louter goede woorden voor.

Wat hebben Deus Ex en Blade Runner dan nog met elkaar gemeen? Een uitermate goed verhaal. Voor Disjunction geldt dat niet direct. Het is een relatief standaard verhaal over een ontvoering, een privé detective die daar het één en ander van wilt weten, een heel erg gevaarlijke nieuwe soort drugs en twee andere karakters met hun eigen motieven. Het doet zijn best om de game boeiend te blijven houden. Echt interessant wordt het echter nooit.

Op het gebied van gameplay lukt het Disjunction wel de variatie en interesse erin te houden. De basis is 2D stealth met drie verschillende karakters die verschillende unieke vaardigheden en wapens hebben. Met behulp van upgrade kisten in levels kan je deze personages wat meer richting stealth of fatale aanvallen sturen. Dat is tevens waar de game een stukje gameplay pakt van een Hotline Miami. Stealth is in feite de manier om te spelen, aangezien je niet echt speelt met huurmoordenaars. Iedereen als een maniak overhoop maaien met je geweren werkt wel net zo bevredigend. Het is zelfs eenvoudiger dan constant stealth te gebruiken. De maniak route geeft de rest van de personages ook nog eens de juiste munitie om je eens goed voor het blok te zetten. Het geeft je namelijk aan het einde van de missie andere dialoogopties waardoor de game ergens wel twee keer gespeeld zou moeten worden om het “volledige” verhaal te krijgen.

Ghost in the system

Persoonlijk vind ik stealth wel de leukere manier. Iedere confrontatie is zo een soort puzzel die je met je speciale vaardigheden op dient te lossen. De eerder genoemde detective heeft bijvoorbeeld een rookbom en een stungun om op afstand vijanden kort uit te schakelen. Op beide zit een cooldown en je kan ze maar beperkt gebruiken. Een ander personage heeft dan weer een holoprojector om af te leiden. Een vooruitziende blik, combineren en wat strategisch nadenken helpt behoorlijk. Al is de AI nou ook weer niet zo slim dat ze je van de andere kant van de kamer nog kan zien. Sterker nog alles buiten hun zichtveld, welk je kan zien als je gaat sluipen, bestaat voor de AI niet. Situaties met één vijand zijn dus niet zo bijzonder lastig om voorbij te komen. Het wordt later in de game pas lastig als er allerlei soorten vijanden en camera’s door elkaar gebruikt worden. Zelf heb ik me dan ook meerdere malen met de vuist tegen mijn kop geslagen, omdat ik niet direct een route zag. Tot je de game een uur later weer oppakt en meteen iets ziet wat je daarvoor nog niet was opgevallen.

Hoewel de game nogal simpel oogt en ook niet veel origineels doet, heb ik me wel vermaakt. De omgevingen zijn wat eentonig, het verhaal is wegwerpbaar en soms is de AI net een tikkeltje te dom. De ene na de andere bendelid met een knuppel of een gigantische stalen arm bewusteloos slaan bleef simpelweg amusant om te blijven doen. Disjunction is zo een titel die je, als je van het genre en de setting houdt, zonder vrij weinig concessies kan oppakken en in één ruk uitspeelt. Ik hoop dan ook dat ontwikkelaar Ape Tribe Games nog gaat sleutelen aan het verliezen van savegames, want dat is een constante frustratiebron die ik niemand toewens. Sinds de laatste patch is het gelukkig niet meer gebeurd. Neem ik het mee in het uiteindelijke oordeel? Natuurlijk. Schrijf ik de game daardoor volledig af? Nee, niet meteen.