Tegenhanger van…
Nu de hype van Pokemon Go zo goed als voorbij gevlogen is, lijkt het tijd voor wat andere games. Deze maand zijn er tal van Japanse games afkomstig van Bandai Namco, waaronder een nieuwe Digimon, althans, nieuw? Het spel verscheen al eens voor de PlayStation Vita en is nu omgezet voor de PlayStation 4. Of dat een goede port zou kunnen zijn is natuurlijk afwachten, en is Digimon wel zo populair als diens concurrentie?
In Europa kan die laatste vraag in ieder geval beantwoord worden met ‘nee’. Digimon is in onder andere de Benelux eigenlijk nooit echt heel populair geworden. In Japan is Digimon echter wel een stuk populairder. De series 3 tot en met 7 werden zelfs niet eens in Nederland uitgezonden op het ooit populaire Fox Kids. Digimon is de afkorting van Digitale Monsters, waarmee het spel surrealistischer is dan Pokemon. Het spel doet dus veel met computereffecten en de Digimon’s zien er dan ook meer futuristisch uit.
Genoeg over de Japanse serie, hoe is de game voor de PlayStation 4? Je hebt er gelukkig geen gehele handleiding bij nodig, maar makkelijk is Digimon ook niet. In het spel begin je in Floatia, de Town Square. Dit is eigenlijk de enige rustige plek in de gehele wereld van Digimon, want het stikt overal van tegenstanders. Jijimon, een oude whitebeard, legt je uit dat de wereld van Digimon zich verkeert in grote problemen en het is aan jou en je 2 partners om hier wat aan te doen. Je zult dus, je leest het goed, 2 medestanders krijgen in de vorm van Digimon. Deze karakters kunnen evolueren in de meest unieke vormen. Begin je als een soort van miniknuffeltje, en verander je uiteindelijk in een grote robot. Het is dan ook niet zoals Pokemon, dat je je karakter nog enigszins terug herkent zoals dat is bij Raichu wanneer Pikachu evolueert. Je moet in de game een relatie opbouwen met je beide Digimon, en beide bouwen ook een relatie op met elkaar. Maar ze kunnen elkaar ook gruwelijk irritant vinden. Het opbouwen van een relatie doe je door je Pokemon te voeren. Dit kan met vlees, appels of bijvoorbeeld gras. Daarnaast moet je ze ook laten rusten en moeten ze trainen om zo hun eigenschappen te verbeteren. De Digimon beschikken over een niveau’s van strenght, HP (health), speed, stamina, maar moeten ook genoeg rust hebben. Bij het trainen van je Digimon zul je merken dat ze al snel zullen evolueren, maar ze moeten ook EXP verdienen door het verslaan van vijanden. Nadat je de Town Square verlaat zul je merken dat je de Digimon goed moet onderhouden. Ze moeten zelfs regelmatig een douche krijgen, iets wat ik persoonlijk vrij apart vindt van digitale figuurtjes, maar ok… In je Digimail center kun je mailtjes lezen in de vorm van missies en submissies. Submissies kom je overal in de map tegen, daar waar je vriendjes kunt vinden die je hulp nodig hebben. De rest wat je tegenkomt is praktisch altijd een tegenstander. De een zal je opzoeken, de ander kun je zo voorbij wandelen.
Typisch Japanse RPG
Het uitvoeren van missies spreekt op zich redelijk voor zich, maar zal moeilijk genoeg zijn om te voltooien. Het spel bevat weliswaar een easy mode, maar dit is in de praktijk de normal mode van de PS Vita-versie. De Normal mode is een lastige modus van de game die heel wat uitdaging weet te bieden. Daarnaast gaan je Digimon ook redelijk vlot dood, waardoor ze reborn zullen worden in de vorm van een nieuw ei dat uitkomt. Daarmee val je dus deels terug in skills en eigenschappen, waarmee je dus veel moet trainen. Dit trainen is best saai en intensief. Het enige leuke is eigenlijk het timen van boosts die je kunt pakken wanneer je op het juiste moment op de knop drukt. Het combat-systeem van de game maakt het mogelijk verschillende aanvallen in te zetten. Daarnaast kun je ook de intensiteit van die aanvallen instellen, van gebalanceerd tot het inzetten van veel energie. Maar word je Digimon te vermoeid, dan moet je opletten dat deze niet ziek of oververmoeid wordt en overlijdt. Het combat-systeem is redelijk toegankelijk, maar wordt nooit echt geweldig. Je kunt je partners laten samenwerken en supporten. Maar je kunt ook de benen nemen als het dreigt mis te gaan.
Toegankelijk, maar soms ook totaal onlogisch
Digimon vereist gelukkig minder uitleg dan verwacht en spreekt redelijk voor zich. Toch zijn er wat eigenaardigheden in de game die zorgen voor enige frustraties. Zo heb ik op een gegeven moment de audio uitgeschakeld van de geluidseffecten die je Digimon genereren. Constant geschreeuw om eten, slapen en badderen wordt op een gegeven moment gruwelijk irritant. En überhaupt, waarom moeten in godsnaam Digimon aan hun hygiëne denken? Ook zijn de gevechten vrij eenzijdig, waardoor het op een gegeven moment vrij saai wordt om deze aan te gaan. In alle omgevingen zul je daarnaast zien dat alle tegenstanders volledig gescript zijn en terug keren wanneer je weer een bepaalde regio bezoekt. De beesten veranderen soms van karakter, maar constant weer die respawn zorgt voor redelijk wat irritatie wanneer je weer een lange toch moet afleggen vanaf je basis. De game bevat 6 chapters, waarmee je makkelijk meer dan 50 uren in het spel kunt steken. De eerste uren aan proberen, leren en ervaren vliegen dan ook voorbij. Hoewel de game niet uitermate diepgaand is, en ook op basis van kwaliteit verre van indrukwekkend is, kon ik me wel redelijk vermaken met het spel. Het evolueren van karakters is in welke game dan ook, altijd een bevredigend aspect in een RPG, zo ook in Digimon. Het laten groeien van je karakters is dan ook iets wat een verslavende werking houdt.
Qua soundtrack, artwork en introfilmpje kan de game er nog mee door maar op de overige gebieden kun je wel zien dat Digimon World: Next Order, een game is die beter past in de vorige generatie. De geluidseffecten zijn eerder storend en eenzijdig dan van toegevoegde waarde, en grafisch ontbreekt het alle animaties aan enig detail. De kleurrijke wereld ziet er kartelig en vooral wazig uit. Het lijkt dan ook alsof er een stortvloed aan blurfilters over de Unity engine gegooid is. Daarnaast zijn de graphics typisch Japans druk. De animaties, strepen, kleureffecten en lichtflitsen vliegen voorbij, maar echt imponerend ziet het er nooit uit.
Nee, Digimon is verre van perfect, en ook niet echt current-gen waardig, maar heeft wel een bepaalde charme waardoor je niet snel zult stoppen met de game. De korte laadtijden zorgen er daarnaast ook voor dat je niet stil hoeft te zitten en uit de gameplay wordt gehaald. Het is even wennen aan enkele details van de game, waaronder het onderhoud, de RPG-elementen en de lifecycle van je Digimon, maar als je daar eenmaal achter bent gekomen, zul je merken dat er toch best wel wat uitdagingen in de game te vinden zijn. De sidequests zijn redelijk gevarieerd, maar helaas zijn er ook grote minpunten waaronder de respawn van tegenstanders, dat irritante gezeur van je partners en de onzinnige aspecten, als vermoeidheid en hygiëne waarmee je constant maar rekening mee moet houden. Je moet wel redelijk fan zijn van de animatiereeks, wil je er echt in kunnen komen. Ook enig verstand van de Digimon zelf is altijd handig, wil je een beetje de indruk krijgen dat je een groots monster in bezit hebt. Houd je van die typische Japanse, drukke bedoeling, waar tussen de chaos door een aardige gameplay zit verstopt, dan zal Digimon je best heel wat uurtjes kunnen bekoren.
