Nadat we hebben rondgelopen in de wereld van J.R.R.Tolkien, J.K.Rowling en George Lucas, is het nu tijd om los te gaan in de wereld Hyboria van de heer Robert E. Howard. We hebben het dan natuurlijk over de verhalen omtrent de gewelddadige en barbaarse Conan. Hoewel de meeste mensen waarschijnlijk Conan kennen van de films met Arnold Schwarzenegger, hebben de makers er bewust voor gekozen om het boek te vertalen in een game en daardoor meer vrijheid te hebben. En zodoende ook meer stof te hebben om mee te werken en uit te putten. Wie de boeken heeft gelezen weet natuurlijk dat er hierin flink wordt gevochten, gedood en geknokt. Waarmee zo’n verhaal zich natuurlijk uitstekend leent voor het hack ’n slash genre. Een game die dus zal draaien om bloed, ledematen en het vrouwelijk schoon.
Er staat niet voor niets een 18+ rating op
Deze game is zeker niet voor de mensen met een slecht hart of die tegen geen enkel druppeltje bloed of stukje bloot kunnen. Want dit is namelijk allemaal in overvloed aanwezig. Maar dit is niet zo raar als je bekijkt waar het verhaal in de game om draait. Conan, een barbaarse Cimmerian, is op een bepaald moment zo goed als onverslaanbaar als het aankomt op het slagveld. Conan wordt hierdoor iets te overmoedig en laat daardoor ineens het grote kwaad los over Hyboria. Tijdens dit proces verliest hij zijn geheugen en zijn wapenuitrusting. Je zult het waarschijnlijk wel raden. Hij wilt wraak nemen en natuurlijk zijn eigen wapenuitrusting terug. Hoewel de boeken enorm gedetailleerd en vol met uitgebreide en diepgaande verhalen zit, is het verhaal in de game erg matigjes uitgewerkt. Je zult soms wat feitjes te horen krijgen, maar daar blijft het helaas ook bij. Ook het feit dat het verhaal zo ‘saai’ naar voren gebracht wordt (denk dan aan weinig diepgaande filmpjes), draagt er aan bij dat je niet door het verhaal steeds meer en meer wordt opgezogen, maar je net genoeg stimuleert om door te gaan. Een punt waar ik zeker weet dat er meer uit gehaald had kunnen worden. Een grote gemiste kans voor Nihilistic.
Een erg apart stijltje
Als je de game opstart valt meteen op wat een apart stijltje de game uitstraalt. Het is moeilijk te omschrijven want het heeft van allerlei stijlen invloeden meegekregen. Zo ziet het er soort getekend uit, maar ook weer realistisch. Daarnaast ziet het er ook weer cartoony uit, maar ook weer grauw en donker. Een stijl die ik nog niet vaker ben tegengekomen en ik moet zeggen het past zeker goed bij de game. Het bloed komt goed naar voren en de personages zien er stuk voor stuk erg gedetailleerd en mooi vormgegeven uit. Hoewel de game grafisch gezien niet de mooiste is, heeft het genoeg “Waauw!” en “Ahhhh!” momenten. Dit komt doordat de werelden groots lijken en zeker de enorme eindbazen erg goed naar voren komen. Maar helaas heeft de game grafisch gezien ook wat nadelen. Want soms zien de werelden er erg saai uit en qua animaties van sommige vijanden ben ik ook niet erg over te spreken. Want sommige vijanden bewegen namelijk erg statisch en onnatuurlijk waardoor het net wat minder oogt dan eigenlijk de bedoeling was geweest. Erg jammer dus. Maar om kort te wezen is het op het grafische gebied redelijk in orde met helaas de wat kleine minpuntjes.
Bij het hack ’n slash genre denken veel mensen meteen aan buttonsmashen en een goede hack ’n slash zorgt er juist voor dat dat zeker niet het geval is. Bij deze game krijg je op het begin meteen de indruk dat je het mogelijk met één knop de complete game kan uitspelen, maar dit is zeker niet waar als je verder komt. Het klopt inderdaad dat je op het begin maar een paar moves kunt uitvoeren maar na een uurtje spelen is dit aantal al zeker vervijfvoudigd. Dit komt doordat je punten verdient als je vijanden op de meest brute wijze afslacht en deze kunt inwisselen tijdens het spel voor nieuwe moves. Hoewel het niet zo ver gaat als een RPG is er redelijk wat keuze. Dit komt vooral doordat op drie verschillende gebieden je eigen Conan kunt upgraden. Namelijk bij de éénhandige, tweehandige en met je vuisten aanvallen. Hierdoor is er redelijk wat keus en zorgt ervoor dat de game net wat langer houdbaar maakt.
Een erg uitgebreid combosysteem
Maar hoe zit het dan met het uitvoeren van die heftige moves? Dat is eigenlijk erg simpel. Je hebt een knop voor een zachte aanval, harde aanval en ‘vuist’ aanval. Met deze drie knoppen zijn er tig combo’s mogelijk en resulteert in rondvliegende ledematen en natuurlijk liters en liters bloed. De aanvallen zijn snel te leren en spelen erg lekker weg. Hoewel de aanvallen soms de vijand niet meteen raakt, werkt het in het algemeen erg goed. Ook de combinaties werken goed en zorgen voor een variatie die bij een hack ’n slash altijd welkom is. Maar naast deze frontale aanvallen heb je ook verdedigen, wapen weggooien en een speciale actie knop. Maar waar deze game ook veel te maken heeft zijn QTE’s oftewel quicktime-events. Dit houdt in dat je op bepaalde momenten de goede knop in moet drukken en zo een actie uitvoert. Dit is eigenlijk overbodig en ook nog eens erg simpel uitgewerkt. Het ziet er natuurlijk wel enorm bruut uit en werkt ook wel lekker. Maar om elke keer drie knoppen achter elkaar op het goede moment in te drukken om een deur te openen, is echt iets te veel van het goede. Bij de eindbazen voegt het wel iets meer toe, maar na vijf keer hetzelfde filmpje is de lol er echt wel vanaf. Op gameplay gebied is het dus niet geweldig, maar zeker wel voldoende.
Het verhaal hierboven klinkt misschien allemaal erg negatief, maar Conan is zeker een titel die het aanbod van de Xbox 360 goed aanvult. Er zijn nog weinig games in dit genre en deze game is zeker niet slecht, maar scoort op bepaalde gebieden jammerlijk wat lager dan ik had gehoopt. Maar de gameplay is zeker erg lekker en uitgebreid, de eindbazen zien er bruut uit en het stijltje past gewoonweg goed bij het verhaal. Daarbij houdt het je nog eens flink wat uurtjes van de straat. Waardoor deze game een verdiende gemiddelde 7.5 scoort.
