Begin nog niet met schelden! Ik weet dat de oorlog nooit een onderwerp is geweest (en zal worden) waarover positief gepraat kan worden. Terecht natuurlijk, wie houdt er nu van een potje matten in de binnenstad van Berlijn? Het is gewoon te erg voor woorden als je nagaat wat er allemaal in deze wereld kan gebeuren en iedereen staat er maar bij te kijken alsof ze machteloos zijn. Misschien zijn we dat ook wel.
Waarom is de wereld zo cruel? Oplossingen creëer je niet altijd door een oorlog, misschien is het juist wel het machtsvertoon dat zulke rampen veroorzaakt. In deze wereld is één man niets, en er is geen andere wereld, behalve deze. Sean Penn wist het schitterend te citeren in ‘The Thin Red Line’, een film waarin je echt wordt geconfronteerd met vragen die je doen laten denken over de mens, en dat mag soms wel eens heel diepgaand gedaan worden wat mij betreft.
Er wordt niet meer gekeken naar één persoon, massa’s mensen die uitgemoord worden, dan praten we verder…
De mens is zo goed nog niet, we denken tegenwoordig veelal te veel aan ons eigen hachje. Als we het zelf maar goed hebben en elkaar mooi kunnen irriteren/treiteren, dan heb ik ook weer mijn zin. De sociale omgang met elkaar valt langzaam weg en verandert in een virtuele socialiteit waarbij niemand elkaar met woorden durft aan te spreken. Slijmen en walgelijk praten, de meeste durven het alleen maar via de technologische middelen die we inmiddels al lange tijd bezitten en waar we steeds meer afhankelijk van worden. Soms verlang ik naar de tijd van oorlog, al is het een hel gebleken, misschien is dat zelfs nog wel beter dan hetgeen waar we nu in leven.
Ik kan zo nog uren door schrijven, maar dat zal ik jullie onthouden.
Vroeger waren we afhankelijk van elkaar, konden we nog een schitterend gesprek voeren over de slager die per ongeluk zijn vinger eraf hakte in een o zo klein dorpje waarin iedereen elkaar kende. In de oorlog zie je pas (al kan ik niet uit ervaring spreken) echt wat je aan elkaar hebt. Je kunt niet zonder een vriend of maat, je hebt elkaar nodig in de strijd om te kunnen overleven. Vaak vind je vergelijkingen in dergelijke oorlogen. Welke was nu het ergste? Wekte de meeste emoties op? Persoonlijk, maar dan ook echt persoonlijk, vind ik de Vietnamoorlog toch de meest interessante, al zullen de meeste dit niet met mij eens zijn.
De Vietnamoorlog staat bekend om zijn grootse wreedheid, de verachting van elkaar, de haat. Loop je in de jungle, zie je je squad member dood aan een boom hangen. Het kookpunt haalde soms erg hoge grenzen als je kijkt naar films als Platoon, Hamburger Hill en We Were Soldiers.
Waar ging die oorlog eigenlijk om? Om helemaal niks! Amerika bemoeit zich met het Vietnamese volk en wil hen helpen, daar waar het volk achter de Vietcong staat en hen eigenlijk alleen maar in de weg zit en de Amerikanen wat boobytraps voorlegt. Amerika is echt zo’n land dat alleen maar van vechten, macht en politieke kwesties houdt. Ze betrekken zichzelf bij een landelijke kwestie en maken het vaak alleen maar erger om zo de aftocht weer te kunnen blazen, zo ook in Vietnam. 10 jaar hebben ze zich gewrongen in een helse oorlog, daar waar ze eigenlijk niets te zoeken hadden in de jungles van het land. Als een stel jachtluipaarden werden wekelijks weer heel wat nieuwe arme sloebers, die verder toch geen werk konden vinden in de maatschappij, naar de andere kant van de wereld gestuurd om weer wat Vietcong-strijders neer te knallen met hun M16-rifles. De AK47 vs de M16 was het eigenlijk, en de AK47 heeft grotendeels weten te winnen. Je zult misschien denken, in de films wint Amerika altijd? Dat is dan ook weer zo’n positieve weerspiegeling die eigenlijk gebaseerd is op onware gebeurtenissen die zich afspeelde.
Vooral de bruutheid, de mentaliteit en de gevechtsmechanismen lieten zien hoe erg het conflict daadwerkelijk was. Er werd met napalm gegooid alsof het warme broodjes waren die over de toonbank vlogen.
Slim als de Vietnamezen waren trokken ze zich terug in hun jungles, daar waar de Amerikanen het druk genoeg hadden met het inhakken op beplantingen en grassen die meters hoog boven je hoofd uitstaken. Overdag patrouilleren, en ’s nachts lekker aan de drugs zitten waren de normale dagelijkse bezigheden van Alpha, Bravo en Charlie companies. Het betreft hier stoere mannen die uit de onderwereld van Amerika werden gehaald om te vechten voor wat zout in de pap.
Wat trekt mij dan precies? Ik weet het zelf niet precies, de stoere M16, de brede, stoere gecamoufleerde mannen, de opponent van Amerika, de mentaliteit, de busches, de emotionaliteit. Het zijn allemaal mengingen die meespelen en toch heel anders zijn in vergelijking met de 2e wereldoorlog. De huidige klassiekers die ik in handen heb gekregen hebben tot veel emoties geleid. Het is echt een oorlog waarbij je veel vraagtekens kunt terug vinden waarover je zelf uren kunt nadenken. De morele spirit en de teamgeest die er heerste en de interne haat die je bijna in de lucht terug kon vinden zijn emoties die mij erg aan kunnen trekken en bezig houden. Bij de 2e wereldoorlog heb ik dat een stuk minder. We mogen dan wel weinig top games hebben (Battefield Vietnam, Vietcong), toch blijf ik positief over de toekomst en hoop ik dat we nog veel games mogen verwachten over deze verschrikkelijk natte oorlog die in de jaren 60 van de vorige eeuw veel mensen heeft doen afschrikken.
