Column: Oeh’s en Aah’s

Er ging een nieuwe wereld voor me open. Letterlijk. Met het behalen van mijn vwo-diploma kwam ik terecht in een compleet andere wereld. De wereld van de universiteit. Zelfstandigheid, feesten, niet verplichte colleges; je kent het allemaal wel uit die té Amerikaanse films. Aldus, de schijnwereld. In mijn geval is het vooral: je kunt alleen op jezelf rekenen, feesten alleen als daar tijd voor is, niet verplichte colleges waar je toch heen gaat en waarvan je maar beter het merendeel onthoudt. Ik kon natuurlijk het merendeel van de vertelde stof niet onthouden en dit brengt mij tot de kern van deze inleiding; omdat ik sneller typ dan schrijf, kocht ik mezelf een laptop. Ik ben altijd een beetje afstandelijk geweest van draagbare computers. De electronica was wel okay meestal, maar haalde het toch niet bij zijn desktop broeder. Nog steeds is dit het geval, standaard pc’s zijn nu eenmaal aan het ontwikkelen als een razende en vele malen makkelijker te upgraden dan hun lichtere broertje, maar laptops zijn ook steeds krachtiger geworden sinds mijn laatste aanraking met deze portable alleskunner.

Waar ik met dit alles op wil aansturen is het volgende verhaaltje… Dus luister goed, houdt de oogjes open en het verstand erbij!

Het was zo’n dag waarop alles fout ging. Je trein heeft vertraging, je mist de eerste les, je wilt dan maar even een terasje pakken met wat vrienden maar je pinpas is geblokkeerd omdat ze er nu pas achter komen dat er fraude is gepleegd met je pas op vakantie: dat soort dingen. Je enige troost is nog je nieuwe laptop die je gisteren hebt gekocht. Omdat je wegens geldgebrek je verdriet en pijn niet weg kunt drinken, ga je digitale Duitsers over de kling jagen om je zorgen te vergeten. Gelukkig heeft er een van de bewoners in de straat waar je zit zijn draadloze internet niet beveiligd en zit je binnen no-time op de site van EA om ‘Battlefield: Heroes’ gratis en voor niets te downloaden. Terwijl je download, kijk je om je heen. Laptops zijn een alledaags verschijnsel geworden en ook niet veel mensen kijken op omdat jij de technologie waar 30 jaar geleden nog een voetbalveld voor nodig was nu gewoon op je tafeltje hebt staan.

De ober komt langslopen met een pakje sigaretten. Hij heeft pauze. Terwijl hij langs jouw tafeltje loopt ziet hij wat je aan het doen bent en vraagt je: “Heeft dat ei zijn internet nu nog steeds niet beveiligd?”. Je beantwoord zijn vraag en hij zegt dat hij zijn laptop ook wel eventjes gaat halen. Hij gaat een aantal tafeltjes van je vandaan zitten en vraagt wat je aan het doen bent. Binnen no-time zitten jullie allebei op de Battlefield servers en spelen jullie samen. Door het lot komen jullie bij het zoveelste potje niet in het zelfde team, maar in het vijandige team terecht. Natuurlijk gaat het gepaard met veel gescheld en boze blikken wanneer de ober jou weer eens op de korrel neemt of andersom. Mensen raken geïntereseerd en beginnen te kijken. Voorbijgangers blijven stil staan of nemen achter jou of je tegenstander plaats. Je knalt iemand dood en geloof het of niet, achter je klinkt een juich. Je kijkt om en ziet dat er drie mensen achter jou staan te kijken waarvan de jongste, een jongen van een jaar of 18, de reden was van de juich. Zo speel je nog een uurtje door, totdat de ober wordt teruggeroepen door zijn baas. Het potje wordt afgemaakt, je geeft elkaar een hand en de mensen die stonden te kijken (toch al zeker een man of 15) breken op.

Of je me gelooft of niet: ik heb dit zelf meegemaakt. Het verbaasde mij hoeveel mensen gamen niet langer eng vonden maar erdoor werden aangetrokken. Misschien waren het de kiddy looks van Heroes, misschien was het de algemene haat tegen de Duitsers maar wat het ook was, de mensen bleven staan. Ze volgde mij en de ober alsof we een voetbalwedstrijd waren met gejuich en “aah’s” en “oeh’s” waar die nodig waren. Het viel me pas echt op toen we stopten met spelen; het halve terras liep leeg. Voor mij is het oud nieuws en zo normaal als het feit dat ik eerst moet pissen als ik ’s ochtends wakker wordt, maar zou het dan toch eindelijk zover zijn dat de ‘maatschappij’ gamen accepteert? De mensen die op het terras stonden te kijken in ieder geval wel. Dit blijkt omdat het merendeel vroeg waar ze het spel konden kopen en toen ik ze zei dat het gratis was, ze bijkans meteen naar huis renden om het te downloaden… Could this be the start of a new era?