“Toet-toet-boing-boing Kokkie en Peppie, Peppie en Kokkie hopla eruit! Allebei opstaan hé haast je Reppie, Kokkie en Peppie: opstaan luie Peppie!” Of deze dan…
“Hallo vriendjes en vriendinnetjes! Hier komen we weer aan. Hallo vriendjes en vriendinnetjes! ’t Is Bassie en Adriaan!”. En nog eentje, omdat de stemming er zo goed in zit….
”Samson! Ja, Gertje? We Beginnen! Wat, nu al? Amaai, Is het zo laat? Kiiiiiijk daar heb je Gert en Samson, Samson. Jaaaaa, we heten Gert en Samson, Samson!”
Adam en Eva, Romeo en Julia, Caesar en Cleopatra, Simon en Garfunkel, Batman en Robin, Ash en Pikachu. Ze waren samen één. Maar alleen waren ze niemand. Ik heb iets met duo’s. Zoals ze elkaar aanvullen of voor gek zetten. Tussen een duo ontstaat al gauw een band en dat maakt het extra grappig wanneer de ene de acties van de ander overneemt, of deze voor gek zet.
Maar om weer even bij gamen te komen; er zijn in de games-biz ook tal van duo’s. Wat het mooie is van een duo in games is dat beide characters vaak speelbaar zijn en dit voegt vaak een extra dimensie toe aan het gamen. Ik heb in ieder geval nog geen game gezien die slechter is geworden door een tweede speelbaar personage. In deze column belicht er een aantal. De een zal wellicht iedereen kennen, de ander is wellicht minder bekend. Kijken we even mee?
Om maar meteen te beginnen bij het begin waren daar Pac-man en Ms. Pac-man. Ze hebben naar mijn weten nooit samen in een game gefigureerd maar waren toch onafscheidelijk aangezien ze voor de volle 100% op elkaar leken (op een strikje na dan) en de een zonder de andere niet bestaan had. Er valt niet veel te vertellen over deze tijdloze game-helden en dit doe ik dan ook niet aangezien iedereen het gros wel zal weten. Iets verder in de tijd komen we bij Mario. Mario heeft een broertje dat meestal pas speelbaar is wanneer je de game met Mario hebt uitgespeeld. Desalniettemin waren de twee onafscheidelijk en altijd aan elkaar gewaagd. In de huidige versies wordt Luigi meestal afgeschilderd als de Bassie van de twee en moet Mario vaak zijn broers fouten oplossen. Dit levert negen van de tien keer uitermate grappige situaties op en deze worden in spellen als “Partners in Time” ten volste uitgebuit. Met succes.
We maken een sprong in de tijd naar het nabije verleden. Op de vorige generatie consoles ontstonden (bijna gelijktijdig) twee ijzersterke duo’s. Mijn persoonlijke favoriet Ratchet en zijn robotmaatje Clank waren een van de eerste duo’s die Sony’s nieuwe parade paardje (de PS2) onveilig maakte. Ratchet is een Lombax (don’t ask) die vaak handelt zonder na te denken. Clank is, zoals al gezegd, een robot en dan ook een erg stereotypegeval. Hij heeft weinig gevoel voor humor en is een “nerd” eersteklas. Zijn vaak zouteloze opmerkingen pakken juist tegenovergesteld uit en zorgen keer op keer voor een glimlach op mijn gezicht. Er zijn al vier volwaardige delen van de jolige maatjes uit, exclusief “Ratchet: Gladiator”. Verder is game ook mobiel gegaan. Een van de betere aspecten van de reeks is dat de minst belangrijke van de twee (Clank) op een platform van zijn formaat (de PSP) juist meer aandacht krijgt. In ‘Size Matters” is een veel grotere rol weggelegd voor het mechanisch manneke en in 2008 komt er zelfs een spel uit dat totaal over hem gaat (Secret Agent Clank). Het tweede duo waar ik het over had is “Jak en Daxter”. Ook Daxter heeft inmiddels zijn eigen game (ook op PSP, ook een geweldige titel!). Toch was de kleine op een wezel lijkende Ottsel altijd al een ondergeschoven kindje. Vanaf het eerste deel – waarin Daxter van mens veranderd in Ottsel vanwege een aanraking met een mysterieus goedje – is het verhaal vooral op “Jak” gericht. Vanaf deel II is het zelfs zo erg dat de serie van Jak & Daxter wordt omgedoopt in Jak. Daxter is ook bijna nooit meer speelbaar. Daar komt wel bij dat Daxter een flinke dosis humor in game stopt met zijn bijdehante, vaak sadistische opmerkingen.
De waarschijnlijk minst bekendste van dit rijtje zullen de hoofdrolspelers van het spel “Whiplash!” zijn. Spanx en Redmond (respectievelijk een wezel en een (ijs-)konijn) komen vanwege een mislukt experiment aan elkaar geketend te zitten, vroeg in het spel word al gegrapt over wat ze (of het?) nu eigenlijk is/zijn. Een kezel? Een wonijn? Het spel heeft voor mij een zure bijsmaak, het was namelijk een vervanger voor het eerste deeltje van Ratchet & Clank dat ik niet kopen mocht omdat het te duur was (wat wil je, ik was nog klein!). Toch heb ik mij ontzettend vermaakt met de twee proefdieren. Spanx gebruikte het konijntje als wapen door het in vuur en vlam te zetten, het te vergiftigen, er een toilet mee te verstoppen en dergelijke dingen. Je raadt het al: hilarische situaties alom.
Wat is de kracht van een duo? Ik denk dat het aan twee dingen toegewezen kan worden. Als eerst zijn de personages vaak het spiegelbeeld van de ander: is de een rustig en slim dan is de ander meestal hyper, impulsief en niet al te snugger. Dit levert hilarische situaties op.
Het tweede aspect is vaak het complementeren van de ander. Deel een van het duo kan iets wat deel twee niet kan of (in het uiterste geval) de een gebruikt de ander. Wel is het bijna altijd het geval dat een van de twee de hoofdrol opeist. Zoekend naar een uitsmijter om dit stuk af te sluiten denk ik aan mijn situatie…had ik maar iemand die mij aanvulde, dan had ik misschien net dat beetje meer inspiratie voor het bedenken van een geslaagde afsluitingszin…
