Column: Drie kerre niks

Eigenlijk zou ik dit stukje moeten voltypen over games. Het is tenminste, de laatste keer dat ik keek, een site over games waar ik mijn columpje op drop. Het is echter op een donderdag dat ik dit typ en terwijl ik van mijn terras de stad in kijk lopen de terrasjes en cafés van Neerlands mooiste studentenstad vol. Het ondergaande najaars-zonnetje geeft niet veel warmte meer af, maar gecombineerd met de terras-verwarming en een lekker dik vest is het een ideaal klimaat om met wat vrienden een biertje te drinken op het terras. De lucht is lichtrood, slechts een aantal witte wolken aan de lucht, en de weinige vogels die nog in de lucht hangen zijn ook opweg naar huis na een drukke dag. Hoe kan iemand, wie dan ook, op zo’n moment nog aan gamen denken?

Tentamens… Je ligt de hele dag op je kamer samenvattingen en cases te bestuderen. Je kamer stinkt naar… ja… jou. De geur van je eigen ruften, het eten van drie dagen geleden en de sigaretten die je in je kamer opsteekt om tijd te besparen is penetrant en menig persoon die ondanks het ‘niet storen’ bordje op de deur toch binnekomt is in no-time van zijn stokje af. Jijzelf ruikt het niet meer, je bent eraan gewend geraakt. Je gaat het niet halen, die studie van je, dat voel je. Je moet er alles aandoen omdat iedereen verwacht dat je het wel kunt en jij dat van jezelf ook wel weet. Waarom zijn er zoveel leuke dingen in het leven die je concentratie weghalen bij het enige wat op dit moment wel belangrijk is, leren?
Je weet niet welke dag het is, maar weet dat het de dag des oordeels is als je wekker veels te vroeg afgaat. Het tentamen van maandag ochtend lijkt je uit te lachen als je de deur door loopt. Daar komt hij dan, op weg naar de guillotine. Wie kan er op zo’n moment nog aan gamen denken?

Een van je beste maten is jarig. Hij bereikt een speciale leeftijd, laten we zeggen: 21, dus geeft een mooi feestje. Natuurlijk komen al zijn vrienden en geliefden. Het feest is gezellig en de drank vloeit rijkelijk. Als cadeau aan je vriend treedt je op met je bandje. Je speelt een uurtje of twee en als je aan de encore toe bent staat het hele huis te spring. Als je van het podium afstapt wordt je door al je vrienden en onbekenden begroet en geprezen. Je wuift ze aardig weg en zoekt je jarige vriend. Hem gevonden blijkt zijn vriendin uit het oog te zijn verloren. Als ze haar vinden, blijkt ze het verraad der verraaden, de daad der daden, te hebben gedaan met een andere vriend van jou. Wie, tell me fucking who, can think of gaming on moments like these?

Ik ben niet op deze aarde geroepen om iemand terecht te wijzen. Ik ben geen schijnheilige ‘wereldverbeteraar’. Sterker nog, ik breek elke regel die er is alleen omdat regels gebroken kunnen worden. Maar er zijn bepaalde dingen, normen en waarden, die je moet respecteren. Noem mij een oude lul, the fuck I care. Ik zie dingen gebeuren om mij heen. Mensen die gamen en gamen. Gamen en gamen. Niets anders doen. Mensen die hun studie zakken vanwegen spelletjes als World Of Warcraft, mensen die niet op de verjaardag van hun vriend kunnen zijn omdat ze een clan battle hebben, mensen die niet genieten van het leven omdat ze met hun vierkante oogjes op digitale vrouwen zitten te geilen. Er is een grens tussen gamen en de rest van je leven waarbij, als je die overschrijdt, het gewoon niet meer gezond is. Natuurlijk zijn de voorbeelden extreme gevallen maar denk je zelf eens in; kom jij nooit 10 minuten later bij een afspraak omdat je nog even een potje Call of Duty af moest maken? Als dit het geval is bedenk dan, voor de volgende keer, waar je nu eigenlijk mee bezig bent. Je bent mensen van vlees en bloed opzij aan het zetten voor een digitale code van enen en nullen. Now you know.