Je kent het wel, van die blije kinderen buiten die schreeuwen: “Ik ben Batman”, “Ik ben Spiderman”, “Neeheeehhh, die was ik al joh”. Misschien was je zelf wel ooit zo’n kind, of had je een hele schoolklas vol met zulke wannabe’s. Wees niet bang… die tijd ontgroeien we allemaal gelukkig. Het feit alleen dat helden met superkrachten zo favoriet zijn bij veel jonge kinderen (en soms ook oudere) verbaast me echter steeds weer. Nooit gehoord van eerlijke concurrentie? Het vervelende is ook nog dat dergelijke superkrachten gewoon dodelijk zijn als het gaat om games.
We hebben de overdreven geheimen onthuld
Om maar meteen een actueel voorbeeld te nemen: Crysis. Deze game wordt echt tot een heus walhalla voor gamers gehyped, maar is het allemaal wel zo geweldig? Toen de eerste screenshots langzaam aan hun weg naar het grote publiek begonnen te vinden, moest ik toegeven dat ik bijna kwijlend naar m’n beeldscherm zat te staren. De fenomenale graphics en sublieme physics kwamen later ook nog uitstekend uit de verf in diverse trailers. Toch schrok ik behoorlijk toen er wat meer inhoudelijke informatie bekend werd gemaakt. In het bijzonder de onthulling van je high-tech nanosuit. Het idee er achter is prima: meer diepgang in de gameplay. Zo kan je bijvoorbeeld kiezen voor een tijdelijk armor of tijdelijke speed boost, om door druk bezette gebieden te komen. Helaas kleven er aan deze opties wel enkele nadelen. Zo kan je blijkbaar door middel van een strak pakje ook ineens meters hoog springen en hele voertuigen wegslingeren. WTF!? Natuurlijk zullen ze bij Crytek wel enkele aardige puzzels uitkienen, waarbij je echt je sprong- en slingerkracht nodig zult hebben, maar waarom nou toch weer van die totaal onmogelijke superkrachten in zo’n prachtige game proppen?
Hoe geweldig kan je een game maken?
Natuurlijk, ik weet ook wel dat games inhoudelijk vaak erg onrealistisch zijn, maar de ontwikkelaars streven toch altijd wel naar de mooiste omgevingen en de beste effecten. Alles moet toch wel een beetje real-life overkomen. Waarom moeten we dan toch nog altijd weer meer hebben? In Crysis zijn er prachtige schaduwen te zien, beweegt elk blad afzonderlijk als je langs een struik loopt, ziet het water er natuurgetrouw uit en kan ook nog eens alles wat je tegenkomt tegen de vlakte geschoten worden. Kortom, er zijn extreme stappen gezet om een bijzonder realistische game te maken. Hoe leuk is het dan om eens met auto’s te gooien en vanuit stand op een tropisch tuinhuis te springen? Het zou toch veel leuker zijn dat jij en je tegenstanders wat meer gelijkwaardig zijn…
Oftewel, een verdomd melige gedachte
Je sluipt door het gras naar een vijandige nederzetting. Lekker rustig aan, want je hebt verdomme net al kilometers door die jungle moeten lopen. Voorzichtig pak je je doe-het-zelf sniperrifle uit je rugtas. Shit, de handleiding vergeten. Nou ja, dan maar even wat prutsen… Palletje 1A moet op verbindingsgleuf B4, kolf 61 en aanzetstuk G2.3 kunnen ook aan elkaar. Zo, effe de scope er nog op lijmen en klaar. Je kruipt een stukje verder tot je een ideaal zicht hebt op een paar vijanden. Eens kijken of je hun hersens wat extra lucht kunt geven… Bzzzzz, donder op wesp… bzzzz…. bzzz…. HATSJOE! Kut, ze hebben me gezien… rennen! Morgen nog maar eens proberen.
Even terug bij het verhaal
Oké, dit gaat wel erg ver, maar het is even om aan te geven in hoeverre we alle onmogelijke gemakken in een game maar als vanzelfsprekend beschouwen. Ik wil niet beweren dat elke game met superkrachten slecht is, je hebt immers ook nog de gelijknamige games van alle bekende superhelden. Daarin draait het natuurlijk maar om één ding. Toch bekruipt me bij veel andere games een angstig gevoel als ik lees dat de hoofdpersoon weer over allerlei onmogelijke skills beschikt. Crysis heeft vast en zeker genoeg kwaliteit in huis om die superkrachten af te zwakken tot ‘schoonheidsfoutjes’, maar het had toch ook anders gekund…
