Column: AFK –> BRB

So, what up in gamesland? Niet veel. We zitten nog een beetje in de nasleep van de E3. Aankondingen blijven uit, nieuwe filmpjes en hands-on previews druppelen langzaam binnen. Er is dan ook niet echt iets wonderbaarlijks gebeurd waarover ik een stukje kan schrijven maar even gezond klagen als een echte Nederlander kan natuurlijk altijd. Natuurlijk zijn er veel dingen om makkelijk over te klagen. Lekker ongegrond mijn mening geven over de klotegames van Nintendo, de slechte (huidige) line-up van Sony en Microsoft, het feit dat er bijna geen enkele game uitkomt op de PC en de handhelds, welke haast compleet genegeerd worden deze weken. Geen van deze uitspraken heb ik gechecked voordat ik ze zei. Feit is: ze kloppen bijna altijd en kunnen daarom gezegt worden wanneer men dat toepasselijk vind.

Hierover kunnen meningsverschillen ontstaan. De één kan zeggen: “Ja, maar de nieuwe Harry Potter game is net uit!”. Als de andere persoon dan zegt: “Die game interesseert mij niet”, dan is de discussie vaak over. Is de reactie van de andere persoon: “Die game kan mij aan mijn reet roesten. Waarvoor wou je hem kopen, de Wii zeker? Dat is helemaal een kut apparaat. Ninty sucks balls en Sony ftw!”, dan is er nog niet zo heel veel aan de hand. Gebeurt deze discussie online, dat wil zeggen: op een openbaar forum, dan krijgen we te maken met een zogenaamde flame war. Tientallen, honderden of zelfs duizenden reacties zullen volgen waarin termen als “Microsoft rules”, “Sony rijmt niet voor niets op phony” en “Ik gebruik de Wii-mote als toiletpapier” met regelmatige regelmaat (ik weet het dat pleonasme/tautologie/dubbelop, wat dan ook, is maar het klinkt gewoon grappig dus ik laat het staan, get over it) over het beeldscherm vliegen. Een ware digitale-oorlog barst los waarbij slechts drie slachtoffers vallen: Microsoft, Nintendo en Sony. Deze console fabrikanten zien hun naam door het slijk gehaald worden en kunnen er niets tegen doen dan nog maar een paar miljoen in marketing stoppen. Hun naam wordt van zijn zuil afgetrokken, met zijn gezicht in een plas modder gegooid, met de voet nog een keer aangestampt en pas wanneer hij is gestopt met ademen, (na nog even een lekkere trap na) huilend weer op weg gestuurd.

Nu heb ik zelf ook in een duister verleden gevochten in het leger van een van de grote drie maar ben ik verstandig geworden en sindsdien kan ik me mateloos ergeren aan dit soort nutteloze discussies. Ze zijn net als politiek: ben je voor de PVV, dan kan een aanhanger van de SP nog zo hard zeuren als hij wilt, je gaat echt niet op de SP stemmen. Ooh, wacht… ben even weg. Heb even geen inspiratie meer om over dit al zo uitgekauwde onderwerp te praten. Ga even iets anders doen, gewoon even tussendoor…

– – –

Zo, ben ik weer. Ik denk dat ik mijn standpunt over flamewars en fanboys wel heb laten zien nu. Ondertussen heb ik net bijna 2.5 uur domme flash-spelletjes gespeeld op internet en wil dit jullie absoluut niet onthouden. Ik weet nog niet wat ik erover ga vertellen of waarom ik het doe, maar ik ga het doen. Want zie je, veel van die spelletjes hebben het in zich om als voorwaardig spel verkocht te worden. Zo heb ik het eerste uur slechts één spelletje gespeeld. Als je één spel één uur kunt spelen zonder dat het gaat vervelen, dan heeft het iig een goed concept. Nu zijn die spelletjes vaak maar enkele bytes omdat ze snel geladen moeten kunnen worden en niet te veel van de pc mogen vragen. Maar stel je eens voor dat de mensen die die spelletjes programmeren meer tijd, meer technologie, een vergoeding en meer ruimte krijgen. Dan kunnen ze deze simpele spelletjes ombouwen tot volwaardige spellenreeksen! Met enkele aanpassingen kan dat spelletje van net dan niet één uur leuk blijven, maar vele dagen!

Een voorbeeld zijn de PixelJunk spellen in de PlayStation Store. Simpele spelletjes die we allemaal wel eens gespeeld hebben maar dan beter uitgewerkt en met enkele toegevoegde nieuwigheidjes. De originele versies waren te downloaden, dus waarom deze niet? Scheelt je een tussenhandelaar en dat maakt het mogelijk om ze voor een klein prijsje te koop aan te bieden. Wii-ware zou dit mogelijk moeten maken, maar de drempel is tot nu toe nog te hoog voor het soort mensen dat een flash-spelletje in mekaar flanst voor een of andere gamessite. Een andere eervolle vermelding, die in mijn ogen wel is geslaagd, is World Of Goo. De creators hiervan (2D-boy, bestaande uit slechts twee man waarvan er één afkomstig is van pogo, een onderdeel van EA gericht op mobiel-gamen) noemen zichzelf een “indie games studio”. Liefhebbers van indie-rock weten wel waar die indie voor staat: independant. Ze doen wat ze zelf willen (zoals ze het zelf zeggen: hun kantoor is het cafe waar ze die dag hun laptops neerzetten), creeëren en spel en brengen dit zonder al te veel poespas uit op internet. Geen uitgever, geen winkelketen. Ofwel: geen extra kosten. Dit stelt ze in staat om voor slechts 20 dollar (dus een euro of 15) een briljant idee op de markt te brengen. Zoek het eens op op youtube, je zult versteld staan hoe leuk het idee is. Het spel is inmiddels een klein succesje (hoewel je er waarschijnlijk nog niet van gehoord hebt). De productiekosten liggen laag en daarom hoeft de verkoop ook geen miljoenen te zijn wil het project succesvol zijn.

Zo zijn dus twee simpele programmeurs opgestaan en verder gegaan met een simpel concept wat ze waarschijnlijk al jaren in hun hoofd hadden. Denk dan eens aan al het talent wat spellen maakt voor gavespelletjesdiejeechtmoetspelenomdatweandersdezelangeurlvoornietshebbengereserveerd.nl en weet ik veel wat voor sites, en wellicht zit er ondergronds een hele generatie programmeurs die het in zich hebben om de gamesmarkt compleet om te gooien. Will this generation please stand up?