Als kind had ik er geen idee van wat oorlog was. Het was iets dat heel ver weg wel eens voorkwam. Maar toen kwam de oorlog ook bij ons, en maakte ik er deel van uit.
Deze woorden herinneren mij er nog altijd aan toen voor mij de oorlog begon. Het was een warme zomerdag in juli, ik fietste een eind de heuvel op buiten ons dorp en merkte dat een geluid boven mij steeds harder werd. Het klonk als ”distant thunder”, onweer op afstand. Ik zag dat er een luchtgevecht gaande was, maar wist dat dat ver weg was. Oorlog was iets dat alleen ver weg wel eens voorkwam. Ik draaide me, na een eindje te hebben gefietst, weer om en zag dat een SU 37 boven mij een tegenstander neerhaalde. Toen veranderde de wereld voor mij, want dat neergehaalde toestel kwam neer op ons dorp, op het stuk grond waar mijn ouders en ik woonden.
Ik zwierf dagenlang door de straten van ons dorp, en haalde bij het zien van de tv-beelden herinneringen op, hoe het kanon, dat ons moest beschermen tegen meteorieten, werd gebruikt voor de oorlog die mijn leven veranderde. Ik kwam bij een bekend café in ons dorp, waar mijn vader wel eens heen ging om zijn werk te bespreken. Nu zaten er alleen maar Euresiaanse elite-piloten, die allen een geel nummer droegen op de achter en zijkant van hun jas. Het waren er vijf. Ik liep naar de bar en vroeg aan het barmeisje of ik een glas water mocht en of ze misschien een broodje kon missen. Ze antwoordde: “Jazeker, iedereen is uitgehongerd hier. Ik begrijp niet hoe het heeft kunnen gebeuren dat een toestel van onze luchtmacht zo boven onze grond kon worden neergehaald.” Ik vroeg me af of ik moest vertellen dat het een piloot met ”nummer 13” was, die dat toestel neerhaalde, maar ik bedacht me op het moment, dat ik nummer 13 zag zitten in een hoek van de bar. Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Hij bleef stil zitten zwijgen. Een paar minuten later kwam hij in beweging, hij pakte zijn mondharmonica en begon te spelen. Het was alsof hij ergens verdriet om had, maar dat veranderde snel toen een andere pilote met het nummer 4 op haar jas kwam aangelopen en zei: ”Thirteen, wat is het dat deze oorlog ons zo dicht bij elkaar brengt”?
Ik begreep uit haar woorden dat de piloot met nummer 13 op zijn jas ook wel ”Yellow Thirteen” werd genoemd, dus nam ik me voor hem ook zo te noemen.
Er gingen dagen voorbij zonder dat ik besefte dat ik mij in de buurt van de zo vreselijk gehate vijand bevond. De afgelopen nachten hebben er zich verschrikkelijke dingen afgespeeld in ons dorp. De vijandelijke luchtmacht heeft ziekenhuizen, weeshuizen en scholen platgegooid, en deelde daarna mee dat daar leden van het verzet hun kwartier hadden gemaakt. Niets van dat alles bleek waar te zijn, er vielen echter wel 54 doden door de bombardementen. Yellow Thirteen vervloekte soms zijn eigen luchtmacht en die van ”De Vijand”, en dan vooral de manier waarop ze elkaar bestreden. Echter het grote probleem kwam vooral van de kant van ”Thirteen”, want die had de opdracht het kanon te beschermen. Het verzet had al meerdere malen geprobeerd met behulp van vliegtuigen van de alliantie het ”Stonehenge” kanon uit te schakelen, maar dat is tot op heden nog niet gelukt. Deze veldslagen rond ”Het Kanon der Kanonnen”,zoals de Euresianen dat ding graag noemden, had al aan honderden mensen het leven gekost en de teller bleef tenslotte een tijdlang steken op het haast spirituele getal 666. Het getal van het beest! Het beest, zo werd de leider van de Euresianen ook wel genoemd, een vette generaal in een wit pak met altijd een sigaar uit de oostblokstaten in de mond. Toen ”13” mij erover vertelde werd ik misselijk.
Maanden gingen voorbij voordat er iets van een doorbraak door de Alliantie terecht kwam. Het grote nieuws kwam pas na het nieuwe jaar toen troepen en luchtmacht van de Alliantie het onmogelijke geachte operatieprobleem mogelijk maakten. Stonehenge werd vernietigd! Er moest wel een heel dappere piloot voor nodig zijn geweest om ”dat kreng” ten gronde te richten. Tientallen piloten zijn er bij omgekomen, maar eentje sprong erboven uit als overlever des vaderlands. Hij schoot alle zeven kanonnen aan diggelen omdat het onmogelijk was om op 600 meter fatsoenlijk met raketten te schieten. Deze piloot werd door het verzet betiteld als: ”De eenzame die ernaar verlangde zijn gelijke te ontmoeten.
”Yellow 13″ smachtte naar de dag dat hij het tegen de eenzame mocht opnemen. Het trieste van deze hele Stonehenge Operatie was dat Yellow 4 na een mislukte aanslag van het verzet met een slechte motor de lucht inging. Ze werd neergeschoten en haar lijk is nooit weer teruggevonden. Thirteen zat alleen met haar zakdoekje in een barak en vertelde over de tijd dat hij haar voor het eerst ontmoette. Ze was nog maar een klein meisje van 23 jaar toen hij haar begon te trainen. ”Maar ze ging met haar gebrekkige kist de lucht in. Piloten zijn verantwoordelijk voor hun kist, en ze wist het dondersgoed.” Ik kon een traan van Thirteen’s gezicht niet missen en hij gaf me een knuffel alsof ik zijn zoon was. Moest ik hem nu dan vertellen wat hij gedaan had om mijn leven te veranderen? Ik zou er nooit de kans voor krijgen dat met zoveel woorden te zeggen, maar ”Thirteen” scheen mij wel te hebben gezien op die warme zomerdag in juli vorig jaar, toen mijn ouders stierven door één van zijn treffers. Ik haatte hem aan de ene kant, maar hield van hem aan de andere.
De slag om een kleine voorstad van de Euresiaanse hoofdstad Farbanti kostte uiteindelijk aan ruim duizend mensen het leven, het kookte in de hoofden van de Euresianen. “Thirteen” wist dat het nog maar een paar dagen zou duren voordat hij zijn gelijke zou ontmoeten. Toen dat gebeurde hadden de luchtmachten van beiden kanten nauwelijks oog voor de slag op de grond: de slag om Farbanti, de Euresiaanse hoofdstad. Tientallen mensen kwamen om door spervuur en bombardementen, en onder hen waren ook de vier overgebleven leden van ”The Yellow Squadron.” “Thirteen’s” lichaam verdween met dat van de rest in de lucht die nu helderder werd en beter opklaarde. Ik begroef samen met het barmeisje het zakdoekje van Yellow 4. Het maakte niet meer uit van wie het was. Ik wist in elk geval dat de eenzame piloot zijn doel had bereikt en dat piloten van zijn kaliber sterven wanneer ze hun gelijke ontmoeten. Kort daarop veroverde de Alliantie ook ”Megalith”, een supergebouw dat was gebouwd ter vervanging van Stonehenge.
Ik schrijf je dit nu omdat ik wil weten of jij kunt bevestigen dat jij het was die Thirteen, Four en de anderen neerschoot. Je was toentertijd net zo oud als ik nu ben, een volwassen vent van 25 jaar. Het is alweer twintig jaar na de oorlog en ik zit nog vol vragen en onbegrip. Ik ben inmiddels getrouwd en heb twee kinderen die ik de waarden en normen van een goede wereld probeer bij te brengen. Ik schrijf dit omdat jij de enige bent die dit kan bevestigen. Schrijf alstublieft terug! Schrijf alstublieft terug!
”The kid from the game Ace Combat 4 – Distant Thunder”
