In de Griekse mythologie probeerde Icarus uit een labyrint te vliegen met eigen gemaakte vleugels. Niet te laag vliegen en vooral niet te hoog. Anders zouden de vleugels namelijk verbranden. Wat deed Icarus? Die vloog natuurlijk te hoog en de zon zorgde voor de rest. Close to the Sun is ongetwijfeld een metafoor voor deze mythe. Dit komt niet alleen terug in het verhaal van de game, dat vooral gebruik maakt van benamingen uit de Griekse mythes, maar ook de game zelf doet er een beetje aan denken. De game probeert namelijk een redelijk ambitieus en origineel verhaal te vertellen. Dat lukt deels en vooral de atmosfeer voldoet hieraan. Toch lijkt de game te verzuipen in de ambities waar het verhaal nog het meest onder lijdt.
Stel je eens voor, wat als alle ideeën van Nikola Tesla werkelijkheid waren. Wat als Tesla een gigantisch schip genaamd de Helios had gebouwd waar natuurkundigen verwijderd van de beschaving hun ding konden doen. Wat als deze natuurdeskundigen iets creëren waar de wereld simpelweg niet klaar voor was. Close to the Sun bouwt van deze gedachten een verhaal met een twist. Alternatieve historie zullen we het noemen. De twist daarbij is een (licht) horrorelement en een aantal zaken waar ik beter niet diepgaand op in kan gaan, omdat anders het hele verhaal praktisch op straat ligt. Laat ik het zo zeggen, er worden experimenten gedaan voor alternatieve krachtbronnen. Eén daarvan is volledig in het water gelopen met alle gevolgen van dien. Mensen zijn compleet gestoord geworden en er lopen allerlei monsters rond die afkomen op de mysterieuze energie die vrij is gekomen. Jij speelt als Rose, een jonge journalist die door haar zusje is opgeroepen om haar te helpen met ontsnappen van deze doodskist op het water.
Geweldige atmosfeer
Ongetwijfeld zullen er gelijkenissen gemaakt worden met Bioshock. Er wordt absoluut geen moeite gedaan om dat überhaupt onder het tapijt te stoppen. Zeker ook niet erg, aangezien Close to the Sun, net zoals Bioshock, imponeert met de locaties die je bezoekt. Het schip is zo gigantisch dat het zelfs een soort miniatuur appartementencomplex en een heus theater bevat. Iedere locatie ziet er fantastisch uit en ademt sfeer uit waardoor het betreden van een nieuwe nooit echt gaat vervelen. Gelukkig ook, want de hele game speelt zich zo ongeveer volledig af op de Helios. Grappige is wel dat de enige soort van buitenlocatie net het minst inspirerend is.
Tijdens de tien chapters, waar de game uit bestaat, zal je je vooral al zoekend naar informatie voortbewegen naar het volgende stukje verhaal. Geholpen door een medepassagier, genaamd Aubrey, die vooral helpt met de technische zaken zoals het openen van deuren en het oproepen van liften. Aubrey is een welkome toevoeging aan de nogal duistere gangen en bebloede muren. De eerdergenoemde monsters hebben nogal flink huisgehouden en letterlijk mensen een kopje kleiner gemaakt. Hij geeft een bepaalde luchtige ondertoon. Dat het vooral goed doet met de wat serieuzere persoonlijkheid van Rose. Het helpt ook behoorlijk dat de voice acting van een behoorlijk hoog niveau is. Wat presentatie betreft is er absoluut niets aan de hand.
Waar de game echter op rap tempo steken laat vallen is de wijze hoe het verhaal tot een conclusie komt. Mysteries worden bijzonder snel opgestapeld en op opmerkelijke wijze vergeten. Plotlijnen worden zelfs weggewuifd als “het is simpelweg bovennatuurlijk.” Tot aan het einde wacht je op antwoorden die gewoon niet komen. Het feit dat de game zelfs eindigt met een gigantische cliffhanger is de laatste stomp in je maag waar je van dient te herstellen. Een vervolg lijkt zo ongeveer onvermijdelijk. Is dat erg? Nou, nee, niet persé, maar een klein beetje uitleg over waar het allemaal misging en vooral hoe was erg wenselijk geweest.
Wandelende horror
Wat gameplay betreft is het tevens niet allemaal op-en-top. Close to the Sun zou je al snel kunnen categoriseren als een walking simulator. Gedeeltelijk is dat waar, aangezien de gameplay beperkt is. Zodra er daadwerkelijk gameplay aan de pas komt merk je dat dat totaal niet de eerste prioriteit is. Dat is voornamelijk herkenbaar tijdens een aantal achtervolgingen. Deze zijn meedogenloos, puur omdat de foutmarges ongelooflijk klein zijn en je alleen opzoek bent naar exact het juiste moment om, bijvoorbeeld, ergens overheen te springen. Het zorgt voor wat frustrerende momenten tijdens scenario’s die juist intens en beklemmend zouden moeten zijn.
Verder zijn er nog een aantal puzzels die heel af en toe het zoeken naar hints en informatie doorbreken. Denk vooral aan het overhalen van een serie hendels in een bepaalde volgorde of het zoeken van keycards om deuren te openen. Dit zijn zeker geen breinbrekers. Ze zorgen er wel voor dat de herhaling een klein beetje weg ebt, zodat de gameplay niet te repetitief wordt.
Dit klinkt wellicht allemaal een klein beetje negatief. Toch is Close to the Sun een game die ik, vooral voor liefhebbers van het genre, kan aanraden. Al is het maar om de geweldige atmosfeer te ervaren, de gesprekken van Aubrey te volgen (die oprecht goed zijn) en jezelf onder te dompelen in de prachtige omgevingen. Close tot he Sun is op zijn best als het alles aan de kant zet en volledig ingaat op de alternatieve historie. Daar zijn specifieke momenten voor vrij gemaakt tijdens de ongeveer zes uren aan speeltijd. De creativiteit is daar op zijn best. Het is echter wel behoorlijk zonde dat de aandacht voor de sfeer ten kosten is gegaan van een bevredigende conclusie van het verhaal.
