Chernobylite 2: Exclusion Zone (Early access)

Opzoek naar vrienden

Chernobylite was in 2021 één van de originelere survival games van dat jaar. In een genre dat toen al een beetje verzadigd was, bracht die game een innovatieve manier van het vertellen van een verhaal. Dat je keuzes daadwerkelijk effect hebben was geen uitzondering, maar Chernobylite deed daar een schep bovenop door je de mogelijkheid te geven om eerdere keuzes op een later tijdstip aan te passen. Je was vrij om dat vaker te doen, zodat je een beetje kon kiezen. De game had een duistere ondertoon en de “zone” was keihard. Chernobylite 2 is nu beschikbaar in early access en ik kon niet wachten om er aan te beginnen. Helaas had ik beter iets langer kunnen wachten.

Chernobylite 2 pakt het totaal anders aan dan zijn voorganger. Je speelt als Cole Grey een zogenaamde ‘Planewalker’. Planewalkers zijn speciale soldaten die met behulp van Chernobylite naar andere dimensies kunnen reizen om meer Chernobylite te verzamelen wat vervolgens weer gebruikt kan worden als energiebron. Na een tutorial, waar je kennismaakt met de nieuwe classes, wordt je een alternatieve dimensie ingegooid, gaat er iets goed mis en strandt je in die dimensie. Ver weg van je familie en bondgenoten. Daar begint de survivaltocht naar wapens, materiaal en nieuwe bondgenoten om weer heelhuids in je eigen dimensie te geraken.

Dat doe je door, net zoals in het eerste deel, je basis uit te bouwen met behulp van die nieuwe bondgenoten. Die je krijgt door missies voor ze uit te voeren of automatisch zodra je een bepaald punt in het verhaal hebt bereikt. Het uitbouwen van je basis is ditmaal uitgebreid met allerlei opties om niet alleen werkbanken te plaatsen, maar ook om de layout van je basis te bepalen. Dat gaat met behulp van extra kamers die een specifieke functie hebben. Daar kan je dan weer één van je bondgenoten in plaatsen op basis van hun specialiteiten om bijvoorbeeld meer helende items of bouwmateriaal te krijgen. Het is robuuster en je keuzes zijn iets belangrijker dan in het eerste deel.

Beta access

Wat minder robuust is is de rest van de gameplay. De wereld voelt veel meer aan als de zoveelste standaard Unreal Engine omgeving. Het ziet er allemaal behoorlijk goed uit, maar het mist een identiteit. Het lijkt te erg op een bij elkaar geraapte set aan assets. Het helpt ook niet echt mee dat de performance in de huidige versie niet al te best is. Er zijn genoeg grafische opties om het af te stemmen op je systeem. Zelf kreeg ik het met een RTX 3080 en een 5600X niet echt stabiel. Vooral bij het inladen van nieuwe omgevingen schokt en stottert het aan alle kanten. Zelfs tijdens filmpjes was de framerate ellende.

Dat de game eigenlijk nog ver verwijderd is van early access wordt steeds duidelijker zodra je verder in de game komt. Tijdens de proloog merk je er nog niet zo veel van. Een paar missies verder loop je al tegen de eerste voice lines die met behulp van AI zijn ingesproken, personages bewegen niet tijdens filmpjes, je bondgenoten doen T-poses in je basis of de lipsynch komt totaal niet overeen met hetgeen wat er gezegd wordt. Dat wordt dus steeds erger en het gebeurt zelfs tijdens hetzelfde gesprek. De ene zin hoor je de stem van Cole en een zin later hoor je ineens de stem van je Google Home Speaker.

Je merkt dat tevens tijdens de gameplay. Je hebt zes classes, maar alleen de classes gespecialiseerd in schietwapens zijn echt leuk om mee te spelen. De melee classes zijn het minst betrouwbaar. De game doet een poging om een soort Dark Souls achtige manier van combat te implementeren. Het werkt alleen niet soepel genoeg. Animaties zijn stroef, je i-frames tijdens het rollen zijn gigantisch en monsters rennen zo dwars door je klappen heen of je valt zelf zonder pardon door de wereld. Alles is nu tijdens combat in de derde persoon dus dat animaties niet helemaal lekker lopen valt behoorlijk op als je met een gigantische knuppel rond waggelt.

Een andere toevoeging is iets wat ik nog het beste kan beschrijven als magie. Je hebt nu handschoenen waarmee je ijs, vuur en elektriciteit kan schieten. Dit werkt samen met een meter die je vult door dicht bij radioactief materiaal te gaan staan. Wat schade doet aan jezelf. Dit zou voor een leuke balans kunnen zorgen, als er tenminste een reden was om niet voor een rifle te kiezen. Vijanden zijn zwak voor bepaalde elementen, zodat je in een korte tijd nogal wat schade kan doen. Het weegt echter niet op tegen het moeten balanceren  van je eigen levensbalk.

Alleen geweren voelen in deze early access versie een beetje fatsoenlijk. Dat is ook wel nodig, want je komt veel vaker in situaties terecht waar je je alleen maar een weg uit kunt schieten. Het verandert alleen niets aan het feit dat vijanden gewoon doodleuk op je af blijven rennen. Alle stijlen missen impact en het enige wat je ziet gebeuren is een balkje dat langzaam leegloopt.

Zelf vraag ik me een beetje af wat ontwikkelaar The Farm 51 als uitgangspunt heeft genomen voor Chernobylite 2. Op de setting na lijkt het in de verste verte niet op het eerste deel. De gameplay is veel meer gericht op actie en de duistere atmosfeer heeft plaats gemaakt voor een erg generiek ogende open wereld. Dat is nogal zonde, want de alom bekende landmarks geven nog steeds kippenvel. Ik heb er nog wel vertrouwen in dat dit uiteindelijk naar behoorlijk wat patches een degelijke game kan worden. Voor een early access titel is de prijs echter veel te hoog. We zullen nogmaals moeten kijken wanneer versie 1.0 is uitgekomen. Tot die tijd kan ik Chernobylite 2 niet aanraden.