De bladeren zijn onderhand van de bomen gevallen en de kachels gaan weer aan wegens het koude weer. Dit kan maar één ding betekenen: een nieuwe Call of Duty game, de vaste grote gamelancering van het jaar, ligt in de winkels. Vorig jaar was het de beurt aan Infinity Ward, wat inhoudt dat Treyarch weer het stokje mag overnemen. Call of Duty: Black Ops 2 moet bewijzen dat een jaarlijkse Call of Duty game nog steeds verantwoord is. Het heeft veel te bewijzen, want de laatste paar Call of Duty games deden totaal niks nieuws. Maar ondanks alle voortekenen weet Black Ops 2 toch te verbazen.
De toekomst en het verleden
De campaign van een standaard Call of Duty game is een opwarmertje voor de multiplayer, maar dit is zeker niet het geval bij Black Ops 2. Treyarch heeft zichtbaar meer energie in de singleplayer gestoken waardoor we zelfs met een iets langere campaign te maken hebben. De game speelt af in twee verschillende periodes, tijdens de Koude Oorlog en de nabije toekomst. De hoofdspeler van de game is David Mason en zijn pa was actief tijdens de Koude Oorlog als soldaat. Zo wissel je af tussen David en Mason Sr. en wordt al snel duidelijk dat ze allebei een connectie hebben met de slechterik in de game, Raul Menendez. Het verhaal is dit keer erg goed en er zijn een paar goede plottwisten die het verhaal compleet overhoop gooien. Het is lang geleden dat ik een Call of Duty game heb gespeeld waar ik zoveel plezier uit de singleplayer heb gehaald. Dit komt niet alleen door het verhaal, maar ook hoe er gespeeld wordt met de twee periodes. Zo kom je via de flashbacks te weten wat Raul Menendez zijn motivatie is om de gehele wereld kapot te maken. De snelheid wordt ditmaal ook wat meer afgewisseld met diverse pauzemomenten, waardoor je niet de gehele tijd met een noodvaart door de game heen vliegt. Maar de grootste voortgang is de grotere keuzevrijheid en de grotere opzet van diverse levels. Elke missie heeft enkele objectives die je niet allemaal in één playthrough kunt halen en je dwingen om het level op een andere manier te doorlopen. Dit heeft ook invloed op het verhaal en er zijn dus verschillende eindes en wegen in de missies en het verhaal. Het kan hierdoor voorkomen dat als je met andere spelers spreekt over het verhaal dat er grote verschillen zijn en dit zorgt er eindelijk ook voor dat er een reden is om de singleplayer nogmaals te doorlopen. Treyarch heeft duidelijk geluisterd naar de kritieken van de spelers.
Toch zijn er nog enkele minpunten tijdens de singleplayer. Je kunt optioneel Strikeforce missies doen die interessanter lijken dan dat ze zijn. In de Strikeforce missies krijg je de opdracht om punten te verdedigen of te veroveren. Je kunt hier de verschillende units verplaatsen op een RTS manier, maar ook een enkele unit selecteren en vanuit dat perspectief spelen. Zo is het mogelijk om bijvoorbeeld als een quadcopter hordes vijanden af te slachten. Maar hier komt al snel het grootste probleem te voorschijn, je kunt deze missies redelijk gemakkelijk vanuit soldaat perspectief uitspelen zonder ook maar een enkele unit te verplaatsen. Deze missies zorgen dus voor een langere speelduur en afwisseling tijdens de singleplayer. Maar de uitwerking is toch minimaal. Bovendien zorgt de afwisseling tussen het verleden en het heden ervoor dat je de helft van de tijd met ouderwetse wapens aan de slag gaat. Dit kan voor sommige spelers een grote tegenvaller zijn.
Technisch zijn er helaas nog enkele moeilijke keuzes die de ontwikkelaar heeft moeten maken en dit resulteert aan de ene kant in een erg strakke ervaring. De game draait enorm soepel en de laadtijden zijn erg kort. De game schiet gewoon heerlijk weg en dit willen we natuurlijk ook. Ook hoef je niet te wisselen tussen twee schijven, wat de laatste tijd steeds vaker voorkomt. Maar hierdoor wordt er wel ingeleverd op het grafische vlak. De Call of Duty reeks maakt nou eenmaal de laatste jaren gebruik van dezelfde engine en dat beginnen we nu te merken. Diverse andere series hebben grotere stappen gezet op grafisch vlak. Maar persoonlijk vond ik het niet al te storend en wordt nog steeds heel veel chaos, explosies en actie op het beeld getoverd, waardoor er spektakel genoeg is. Verwacht dus geen hoogstaand visueel geweld.
Zombies en vrienden
Ben je eenmaal klaar met de campaign dan is er naast de multiplayer nog een modus beschikbaar. De geliefde zombies modus uit het vorige deel komt groter en beter terug. En hoewel de eerste zombies modus een simpele horde modus was, hebben we hier met een complete ervaring te maken. Je moet nog steeds overleven en worden er diverse golven aan zombies op je afgestuurd. Maar de wereld waar het nu afspeelt is een semi open wereld. Dit betekent dat je eigenlijk probeert te overleven en steeds verder probeert te komen en nieuwe gebieden te ontdekken voor nieuwe middelen en wapens. Er is hier veel verstopt, waardoor het dus zeker loont om goed rond te kijken en veel onderdelen te verzamelen, omdat je nooit weet waar het goed voor is. Een iconisch onderdeel van deze modus is al snel de tranzit bus met een robot bestuurder die het mogelijk maakt te reizen tussen verschillende gebieden. Maar hier geldt dan ook dat je nergens veilig bent, in de bus wordt je ook gewoon aangevallen door zombies. Het is een flinke modus geworden, want je komt steeds weer iets nieuws tegen, mits je niet omver gelopen wordt door de zombies. Zombies is alleen te spelen, maar je zult het dan een stuk moeilijker hebben. Het loont daarom echt om deze modus samen met vrienden te spelen. En als je de ouderwetse zombie survival modus leuker vond dan zit deze er ook nog in. Nice!
En dan hebben we nog de multiplayer en hier is op het eerste gezicht zo goed als niks verandert. Dit is zowel een goed als een slecht ding. Call of Duty heeft altijd al een ijzersterke multiplayer gehad, maar iets nieuws doet het niet. Er is wel een belangrijk verschil met voorgaande games en dat is dat de focus nu weer iets meer op het knallen ligt in plaats van killstreaks. Er wordt nu gekeken naar de hoeveelheid punten die je verdient en wanneer je sterft wordt de teller weer op nul gezet. Deze punten verdien je niet alleen door kills te maken, maar ook om onderdelen te verdedigen of onschadelijk te maken, waardoor het eerlijker aanvoelt. Ook vliegen nu minder vaak oneerlijke helikopters in de rondte, waardoor het ouderwetse gevoel van Call of Duty weer naar boven komt. Het samenstellen van je klasse heeft één belangrijk verschil en dat is het nieuwe Pick 10 systeem. Met dit systeem mag je zelf de tien punten indelen hoe jij het wilt. Een basis indeling bestaat uit twee wapens, twee attachments, drie perks, een dodelijke granaat en twee tactical granaten. Maar gebruik je bepaalde onderdelen niet, dan houdt je punten over die je vervolgens in andere onderdelen kunt steken. Hierdoor is de game een stuk toegankelijker geworden en kan je echt zelf kiezen hoe je speelt, want wie gebruikt er nou het secundaire geweer?
Call of Duty: Black Ops 2 doet veel hetzelfde, maar weet toch nog enkele onderdelen beter te maken en zelfs te verbazen. Waardoor we nu te maken hebben met een interessante langere singleplayer met een boeiend verhaal. De extra zombies modus is nu groter geworden en bevat heel veel content die je met veel bloed, zweet en tranen zult moeten verdienen. De multiplayer is natuurlijk weer ijzersterk en de nadruk ligt nu weer iets meer op knallen en minder op gadgets en kill streaks. Hierdoor kwam bij mij weer het ouderwetse Call of Duty gevoel naar boven borrelen. Maar toch heeft de game enkele minpunten. Zo is er weinig vernieuwing en grafisch wat achterhaald. Met deze drie onderdelen hebben we eigenlijk met drie complete games te maken in één, wat resulteert in een erg vermakelijke titel.
