Blackwood Crossing vertelt het verhaal van de relatie tussen broer Finn en zus Scarlett. Finn is drie jaar oud als hij beide ouders verliest, zijn zus is op dat moment vier jaar ouder. Ze worden opgevangen door hun grootouders en opgevoed op hun boerderij. Enerzijds prikkelde de omgeving van de boerderij de fantasieën van beiden, anderzijds zette de no-nonse opvoeding van de grootouders ze met beide benen op de grond. Zo werden ze gevormd. Finn is daarmee een groot deel van zijn leven opgevoed door zijn grootouders, sterker nog, hij kan zich zijn ouders eigenlijk nauwelijks herinneren.
Speciale band
Ontwikkelaar PaperSeven tracht de speciale band tussen broer en zus te visualiseren. Een band tussen broer en zus is iets speciaals, dat zullen veel mensen beamen, maar in het geval van Finn en Scarlett is deze band nog sterker; twee weeskinderen die vooral op elkaar aangewezen zijn. Het feit dat Scarlett langzaam opgroeit en dat daarbij de twee langzaam uit elkaar groeien, heeft dan ook een overweldigende impact. Scarlett is veertien zodra de game start, een leeftijd waarop ze als jongvolwassene naar de middelbare school gaat, nieuwe mensen ontmoet en voor het eerst interesse toont in jongens. Daarbij gaat ze langzaam puberen en begint ze zich af te zetten tegen de wereld om zich heen. Zo creëert ze steeds meer afstand van haar broertje, wat hem steeds verder frustreert.
Blackwood Crossing is een avonturengame die je First-person vanuit de ogen van Scarlett gaat beleven. Het verhaal start in een rijdende trein. Je wordt wakker, hoort Finn op de achtergrond roepen en gaat kijken wat hij uitspookt. Het verhaal visualiseert de ontwikkeling van een innige broer en zus relatie, met ups en downs zoals dat hoort, tot een steeds afstandelijkere relatie met wrok en zelfs agressie. Je leert de karakters langzaam te doorgronden, je ziet ze ontwikkelen, en merkt dat zowel Finn als Scarlett verschillende kanten kennen. Een deel van de bepaling van het karakter heb je als speler in de hand, zo maak je keuzes hoe Scarlett op bepaalde momenten reageert op Finn. Hiermee wordt je als speler meer in het spel en in de relatie gezogen. Op een gegeven moment kom je tijdens de treinrit een mysterieus figuur met een konijnenmasker tegen en dan verandert de normale treinrit in een magisch verhaal waarin tijd, liefde, haat en dood de band van Finn en Scarlett gaan uitdiepen.
Surrealistisch
De treinrit verandert langzaam in een rollercoaster van herinneringen, emotie en magie. Het gehele verhaal heb je het gevoel dat je het verhaal niet helemaal kunt volgen, dat je de puzzelstukjes niet goed bij elkaar kunt brengen, en dat is erg goed gedaan. Je blijft in jezelf bomen over betekenissen van bepaalde scènes en beelden. Het verhaal is erg surrealistisch uitgewerkt, en dat voegt enorm waarde toe aan het verhaal. De trein is niet wat het lijkt te zijn en brengt je op plaatsen van herinnering, waar je Finn langzaam zijn frustraties ziet uiten en waar je langzaam de grip op je relatie met hem ziet verdwijnen. Daarbij zie je de impact die de dood van je ouders heeft gehad op zowel jou als Finn, als ook de impact van andere factoren. De trein lijkt symbool te staan voor de reis die Finn en Scarlett samen maken, de coupés lijken symbool te staan voor alle herinneringen. Het verhaal boeit en de wijze waarop het wordt gevisualiseerd maakt het alleen maar interessanter. De speelwijze is minder boeiend. De besturing en gameplay is erg basaal. Je loopt wat rond en hebt interactie met karakters en objecten om het verhaal te ontrafelen en puzzeltjes op te lossen. De puzzels zijn erg basaal en eenvoudig, maar zorgen er wel voor dat je enigszins verbonden en geboeid blijft. Dat werkt aardig, maar het had misschien wat uitdagender gekund.
Maar goed, daar draait het spel in principe niet om, het draait om het verhaal. PaperSeven heeft vooral tijd gestoken in de ontwikkeling van de (ontwikkelende) karakteristieken van de personages, dat is duidelijk te merken in het spel. Doel was dat de karakters bij elkaar zouden passen en dat het daarmee zou aanvoelen als een echte broer en zus relatie. Dat is ze aardig gelukt. Je blijft geboeid en de kinderen komen over al ware het echte kinderen. Een aantal keren roept het verhaal emotie op en dat betekent dat de verhaallijn en de karakters kloppen. De voice-acting en het ondersteunend geluid geven dit nog extra diepgang. Persoonlijk is de visuele stijl van de twee hoofdkarakters wat minder goed gekozen, het is nog iets te cartoonesk voor de verhaallijn. De andere karakters daarentegen zijn wel gaaf uitgewerkt, met name de keuze om familieleden en anderszins vanuit het perspectief van Finn te visualiseren met dierenmaskers op. Waar ook goed op wordt ingespeeld is het kleurrijke begin ten opzichte van de meer duistere finish, dit sluit goed aan op de ontwikkeling van het verhaal. Voor de bouw van de game is de engine Unity gebruikt. Grafisch komt het spel goed uit de verf. De omgevingen zijn mooi en her en der zijn leuke details aangebracht.
Blackwood Crossing is nu uit op Playstation 4, Xbox One en Steam (PC). Het is een verhalende game en nadat je het hebt uitgespeeld, is het niet echt replayable. Het spel speelt zich in een kleine drie uurtjes eenvoudig weg; zowel qua gameplay als besturing is het erg basaal. Het verhaal is desalniettemin de moeite, en daarbij ook de surrealistische verpakking. De veranderende omgevingen en karakteristieken van personages komen goed uit de verf. Dit zal de liefhebbers van adventure games intrigeren.
