Nee, niet de serie
Als je denkt aan Black Mirror, dan denk je al snel aan de 3 seizoenen van de gelijknamige serie op Netflix. Overigens kan ik deze wel aanraden, maar dat ter zijde. De game franchise bestaat echter al wat langer. In 2003 verscheen al eerder namelijk een game in de reeks, welke gematigd positief werd ontvangen. Kan deze reboot de reeks weer naar hoge niveaus tillen? Dat was onze hoofdvraag.
Het is Schotland in het jaar 1926. Geen mobieltjes, geen computers, wel oude huizen. En zo’n oud huis krijgt David Gordon na de dood van zijn vader. Zijn vader heeft lange tijd een mysterieus, spokend huis in handen gehad maar nu erf jij zijn ‘genotshuis’. Echter is niet alles pluis in dat huis, en dat zul je al gauw merken. Het is dan ook niet voor niets dat veel Gordons die je voor zijn gegaan het leven hebben moeten laten in het Black Mirror Castle. Kort maar krachtig kan het verhaal dus omschreven worden, en kort en krachtig is de game ook. Het betreft een adventure game waarin je interactie kunt voeren met allerlei objecten. Wat dat betreft is het deels ook een point-and-click adventure. De toegevoegde waarde van deze game is het puzzelelement. En ik moet zeggen, deze is niet bijster bijzonder. De puzzels zijn wel redelijk uitdagend, waardoor je best wel moet zoeken hoe je bepaalde formules, optelsommen en interacties tot een goed einde wilt brengen. Je kunt vrij door het huis rondlopen, en daarmee komen we ook direct op een groot struikelblok. Elke kleine ruimte waar je komt, of dat nu een gang, woonkamer, slaapkamer, keuken of buiten is, zorgt ervoor dat je getrakteerd wordt op een laadscherm, en deze schermen zijn helaas niet zo kort als gehoopt. Constant ben je wel minstens tien seconden aan het wachten, en dat is lang, vooral wanneer je even niet weet waar je ook alweer heen moest en dus het huis rond aan het dwalen bent. Het spel lijkt dan ook technisch niet geheel goed ontworpen te zijn door developer KING Art.
Loading…
Op het technische aspect komen we zo nog wel even terug. Qua ambiance zit het wel redelijk goed met de game. Het is dan ook een aparte, duistere sfeer die er hangt in het Black Mirror Castle. Hoewel ik persoonlijk de zweverige kant die later volgt wat minder interessant vindt, zijn de eerste 3 chapters best wel interessant. In totaal kent de game een hand vol chapters, die ongeveer ’n dik uur de stuk in beslag nemen. Ben je wat langer aan het zoeken en puzzelen, dan kan dit makkelijk oplopen, al zal het niet motiverend zijn om lang met dezelfde puzzels bezig te zijn. Deze zijn namelijk ouderwets moeilijk in elkaar gezet, en vereisen een best wel doordenkend vermogen. In ieder geval is er wel over nagedacht, maar hier en daar een beetje hulp zou niet voor iedereen misstaan. In het spel kun je ook conversaties houden met onder andere bewoners van het huis, waaronder de ‘maid’, de ‘gardener’ en de ‘kok’, die nog in het huis aanwezig zijn bij je aankomst. Deze conversaties verlopen overigens vrij statisch, en echte keuzevrijheid is er niet. Qua gameplay is de game ook vrij statisch. Het lopen en interactief omgaan met mensen en objecten verloopt vaak houterig en erg gescript. Sta je iets verkeerd, dan worden personages op een ‘zwevende manier’ op de juiste plaats gezet. Daarnaast is het spel überhaupt grafisch geen hoogstandje, hetzelfde geldt voor de audio. Dialogen zien er vrij matig uit en gezichten zien er eerder zielloos dan emotievol uit. Wel is de manier waarop de characters getekend zijn inspirerend. Het heeft een beetje een cell-shaded-achtige look waardoor contrasten iets vergroot zijn ten opzichte van de realiteit. Daarmee worden fysieke kenmerken net wat meer benadrukt dan normaal, zoals holle wangen en rimpels.
Black Mirror is een game met weinig echte gameplay elementen. Je hebt een diary, inventory, een mission quest log en daar houdt het zo’n beetje wel mee op. Een map zou handig zijn, al word je gedwongen om de omgevingen, waaronder de mansion, uit je hoofd te gaan leren, en dat is best goed te doen. Echt uitgebreid wordt de game nooit en meerdere issues tegelijk oplossen hoef je eigenlijk nooit. Tegenstanders dood meppen of slaan komt in deze game dan ook niet echt voor, waarmee de gameplay beperkt blijft tot lopen, zoeken en puzzelen. Daarmee blijft alles overzichtelijk en kun je de volledige focus leggen op de puzzels. Hoewel deze er te weinig zijn en wel wat uitgebreider en intenser hadden gemogen, brengt de game daarmee niet heel veel uitdaging. Het moet het dan ook hoofdzakelijk van de sfeer hebben. Hoewel de schrikmomenten erg zwak zijn uitgevoerd, heeft de game wel iets aparts over zich heen zitten. Persoonlijk had ik iets meer gehoopt op de American Horror Story-sfeer, maar dit is wat dat betreft een stuk tammer in elkaar gezet. De karakters en de omgevingen spreken echter best wel aan. Maar kwalitatief is het spel zo matig uitgewerkt, dat je daar eigenlijk wel overheen moet struikelen. De game is kort en kan redelijk snel uitgespeeld worden mits je jezelf redelijk snel door de puzzels heen worstelt. Daarnaast is de game mechaniek niet echt bijzonder te noemen, en werken de hit-points voor objecten soms erg nauwkeurig en soms zelfs irritant. Hetzelfde geldt voor de camera, die soms om je heen zwiept als een turbo polyp. Maar het meest frustrerende zijn nog wel de genoemde laadtijden die constant maar weer opduiken. Van de ene kamer naar de andere, naar weer een volgende, het haalt de gehele sfeer uit de game, en maakt het spel bijna tergend langzaam om te spelen. Elke kleine animatie die geladen moet worden, gevolgd door een gebied dat ook weer ingeladen moet worden maken de game lastig speelbaar.
Black Mirror is een adventure (horror)game die maar moeilijk te slikken valt. De prijs van de game is bijna de volle mep, en dat valt maar lastig te rechtvaardigen voor de uren die je ermee kwijt zult zijn. Je zult dan ook veel van die tijd naar laadschermen aan het kijken zijn. Ook de gameplay had wel een likje verf mogen hebben, daar waar deze rauw aanvoelt. Het spel is eigenlijk op geen één vlak echt slecht, maar op slechts één vlak goed, en dat is de ambiance. Zou de content 2x zoveel zijn en de laadtijden beperkt kunnen worden, dan zou alles nog redelijk gerechtvaardigd kunnen worden, maar op deze wijze, voelt het iets te veel als enkel een boeiend verhaal uit 1926. Kun je door die 2 grootse pijnpunten heenkijken, dan valt een aankoop nog wel redelijk te rechtvaardigen.
