Een beetje later, maar toch..
Eind vorig jaar werd november gevuld met een geweldige titel voor de Xbox 360 en PlayStation 3. Ik spreek natuurlijk over Assassin’s Creed II die op de markt kwam en insloeg als een bom. Het spel komt ongeveer ’n half jaar later ook naar de PC, en moet het ook op dit platform zien waar te maken. Heeft de topper ook op dit platform de zaakjes in orde?
Net als in de eerste editie van Assassin’s Creed speelt het verhaal zich af in twee periodes.
De inleiding, die veel te lang duurt, speelt zich in de nabije toekomst af. Het laat je zien hoe Desmond Miles, het hoofdpersonage, ontsnapt uit de Abstergo labs. Daarna gaat het verhaal terug in de tijd tot aan de Renaissance. Hier kruip je in de huid van Ezio Auditore da Firenze. Deze casanova, die ervan houdt om herrie te schoppen en vrouwen voor zich te winnen met zijn charmes. Ezio is dus een typische kwajongen uit het bloeiende Firenze van de 15e eeuw. Wanneer zijn vader en broers onterecht worden opgepakt neemt hij een drastisch besluit. Voortaan zal Ezio door het leven gaan als een bloeddorstige sluipmoordenaar die uit is op wraak. Ezio is in tegenstelling tot Altaïr, het vorige hoofdpersonage in deel 1, een dynamisch personage. Eerst maak je hem mee als een levensgenieter maar door de dood van zijn vader verandert hij volledig en besluit hij om de eer van de familie te redden. Het maken van een meer dynamisch personage zorgt ervoor dat Assassin’s Creed II de vorige editie volledig overtreft qua gameplay.
Aanschouw het oude italië
Maar niet alleen Ezio zorgt er voor dat Assassin’s Creed II een topgame is, ook de graphics dragen hier een groot steentje bij. De Italiaanse steden zijn zo goed gemaakt dat je je in de Renaissance waant. In tegenstelling tot andere games, zoals Fifa, zijn de burgers hier uitstekend gemaakt. Iedereen doet wel iets, van straat vegen tot zelfs tippelen. De handelaars proberen hun waar te verkopen, en de wandelaars praten over koetjes en kalfjes. Maar het hoogtepunt bekom je wanneer je op een Italiaanse dom staat en zo de hele stad aanschouwt. Een fenomenaal zicht is het resultaat van de beklimming. Je aanschouwt de hele stad en als het allemaal genoeg is zijn er sommige plaatsen waar je met een spectaculaire sprong naar beneden springt en in een bloemenbed belandt.
Ook over het geluid kan men alleen maar positief zijn. De achtergrondmuziek is fantastisch en speelt in op de sfeer. Tijdens een achtervolging verandert deze van rustig naar enorm hitsig, en wanneer je een gebouw beklimt klinkt er eenvoudige muziek. Over de voice acting kan men alleen iets goeds zeggen. De acteurs spreken hun rol zo ontzettend geloofwaardig en goed dat je na een tijdje vanzelf Engels begint te spreken met een Italiaans accent. Het fraaiste gedeelte van Assassin’s Creed II is dat je op gebouwen kunt springen en allerlei stunts kunt uithalen. Het springen is zo goed uitgewerkt dat elke beweging dynamisch is, wat integenstelling is tot de vorige editie. Doordat Ezio zo sierlijk beweegt krijg je soms zelf de neiging om te springen. Ezio’s voetenwerk tijdens het springen is waarschijnlijk het beste dat jij en ik ooit gezien hebben en met elke beklimming die Ezio uitvoert zie je zijn handen naar iets grijpen en zijn voeten ergens op steunen.
Maar Ezio is natuurlijk meer dan een fantastische springer, hij is helemaal niet bang om bloed te vergieten en heeft hier allerlei methodes voor. De dubbele verborgen messen zijn de leukste toevoegingen ten opzichte van Assassin’s Creed II. Maar je kunt ook iemand van achter besluipen en dan met een dodelijke slag in de nek vermoorden. Als je meer voor het spectaculaire en gewelddadige kiest, dan heb je de mogelijkheid om je in een groep te storten en met je mes een paar drastische maar effectieve bewegingen uit te voeren. Als je liever met stijl wilt doden dan gebruik je de dubbele verborgen messen. Je wandelt tussen twee nietsvermoedende bewakers en plant je beide messen in hun lichamen. Na ze te hebben neergestoken heb je twee mogelijkheden: Of je wandelt nietsvermoedend weg of je blijft kijken tot deze bewakers hun laatste adem uitblazen. Als je echt verliefd bent op deze dubbele messen, heb je de mogelijkheid om je aan een richel te hangen en dan te wachten tot er een vijand aan komt lopen om dan met een acrobatische sprong je messen in hem te planten. Als je meer voor de directe aanpak bent, dan kies je voor het zwaard. Een extra nieuwigheid is de mogelijkheid om je tegenstander te ontwapenen en hem daarna koelbloedig te vermoorden. Als je wilt genieten, dan gebruik je het mes in combinatie met gif. Hiermee spuit je het gif in de nek van het slachtoffer om hem daarna rustig af te maken.
A.I nog altijd niet van topkwaliteit
De missies zijn erg gevarieerd en laten je steeds gissen naar het einde. Ook de wachters die je steeds achterna lopen brengen een extra leuke sfeer mee. Maar helaas vinden we hier ook het tweede minpunt van Assassin’s Creed II. Vijanden zien je soms volledig over het hoofd, zelfs al sta je naast hen. Ook blijven ze over het algemeen nogal dwaas stilstaan, als je met één van hun collega’s aan het vechten bent. Dit is erg jammer want de gevechten worden hierdoor een stuk minder spannend. Maar dit wordt dan weer goed opgevangen door niemand minder dan Leonardo Da Vinci. Leonardo Da Vinci heeft alles wat je ook maar nodig hebt in je strijd. Zijn toevoegingen komen het spel alleen maar ten goede. Assassin’s Creed II biedt je uren van speelplezier, al is het jammer dat de latere gebeurtenissen in Rome iets minder interessant zullen zijn.
Je hebt wel eens van die games waarbij je ziet dat de controls toch flexibeler werken op de console en op de PC niet geheel uit de verf komen, ik noem GTA, FIFA bijvoorbeeld. Ook Assassin’s Creed II is hier geen uitzondering op de regel. Vanaf het begin is het soms knoeien met de controls. Zo moet je tijdens het vechten wel 3 toetsten te gelijk in drukken. Maar naarmate de game vordert en je de controls tijd bij tijd aanpast of eraan gewend raakt is dit probleem grotendeels van de baan.
Tot slot kunnen we concluderen dat Assassin’s Creed II in elk opzicht een verbetering is van de vorige editie en ook op de PC niet teleurstelt. De karakters zijn beter uitgediept en de kleding is gedetailleerder. Grafisch overklast deze game de vorige editie volledig. Ubisoft is er dus weer in geslaagd om een topgame op markt te brengen, die op de meeste vlakke vrijwel perfect is, maar toch nog enkele kleine minpuntjes met zich meedraagt. Het is nu maar hopen dat Ubisoft meer topgames zoals deze op de markt brengt, en deze voortaan ook direct op de PC kan lanceren. Assassin’s Creed II is in ieder geval het wachten waard geweest, voor diegene die het spel nog niet op de console hebben aangeraakt.
