Eens in de zoveel tijd komt er wel eentje voorbij vliegen, zo’n game die zichzelf de “ultimate military simulator” noemt. ArmA II heeft deze zin letterlijk op het doosje staan. Bohemia Interactive belooft heel wat en heeft dan ook heel wat in huis (zo zijn zij bijvoorbeeld de makers van de allereerste Operation Flashpoint, één van de grootste namen in het realistische oorlog-genre). Het vervolg op het origineel ArmA: Armed Assault zou dan ook dé game zijn die de schijnwerpers van Operation Flashpoint: Dragon Rising moest halen. Dan raad je het al: grote open gebieden, veel taktiek, veel modern wapentuig, een moeilijkheidsgraad waar de honden geen brood van lusten en veel, héél veel gevloek…
“Fucker-de-fucker-de-fuck-fuck-fuck”
Wie gaat er nou dood tijdens een tutorial? Ik niet. Nooit; dat is juist de reden waarom de developers een tutorial maken. Bij ArmA is die regel schijnbaar niet van toepassing. Om de tutorial volledig te voltooien ben je toch al gauw zo’n twee tot drie uurtjes bezig, een keer of 15 doodgegaan voordat je eindelijk die straaljager kunt vliegen en doe je er verstandig aan om om de tien minuten even te saven. Dit is echt een game waar het “one-shot/one-kill” principe centraal staat. Word je onder je middel of in je arm geraakt, dan gebeurt het nog wel eens dat je het overleeft; mits je maten je healen, een lange en gevaarlijke bezigheid aangezien jullie op dat moment allebei kwetsbaar zijn. Word je niet gehealt, dan ga je na een tijdje vanzelf dood. Word je boven je middel geraakt, dan is het sowieso voorbij. Sommige noemen het realisme, andere noemen het irritant. Ik vind het een mix van beide. Het is realistisch dat je met een kogel in je been niet meer kunt lopen of vechten. Het irritante komt om de hoek kijken met de AI van de NPC’s (de computergestuurde personages). Wanneer jij namelijk geraakt wordt neemt een van hen het commando over en stuurt één van je team-mates om jou te healen. Echter, jij ligt op een plek waar je geraakt bent, dus die een vijand schijnbaar in het vizier heeft. Met als gevolg dat de NPC als een kip zonder kop jou gaat healen en ook wordt neergeknald. Vervolgens wordt er weer een team-maat naar je toegestuurd… enfin, you get the idea. Het kwam vaker dan mij lief is voor dat mijn hele team werd uitgemoord toen er één iemand niet-dodelijk gewond was geraakt. Dit gebeurt natuurlijk net als je een kwartier lang door de bossen hebt gelopen (de levels zijn huge met een hoofdletter H) en bent vergeten te saven. Ik werd hier in ieder geval niet happy van en na het “What de fuck, waar zit die vijand?” komt maar al te vaak “Godverdomme, niet alweer” gevolgd door “NEE SUKKEL! KOM ME NOU NIET HEALEN MAAR PAK DIE VIJAND!” met ten slotte een teleurgestelde “Jesus, moet ik weer dat hele t*ring eind lopen”.
Iemand, bel de ongedierte bestrijding!
Het origineel van ArmA stond erom bekent dat het vrijwel onspeelbaar was vanwege de bugs. Pas na vele patches kwam de game echt van de grond af en was het nog leuk om te spelen ook. Je zou denken dat de ontwikkelaar hier iets van heeft geleerd, maar dit is verre van het geval. Pop-up is meer regel dan uitzondering in ArmA II, mensen die verdwijnen of verschijnen vanuit het niets zijn geen gekkigheid en vooral met het geluid is het erg triest gesteld: helicopters die volgens het geluid komen overvliegen zijn er niet op je scherm, zinnen die mensen zeggen zijn in elkaar gezet uit stukjes vooraf ingesproken tekst (je weet wel, net als wanneer je de NS belt; De trein/vertrekt/om 10/over/12/vanaf perron/4) en de cut-scenes zijn vaak voorspelbaar en niet boeiend om naar te kijken. Dit laatste kenmerkt het gehele verhaal; in een of ander fictief Oostblok-land waarvan de naam zo boeiend is dat ik hem alweer vergeten ben is een burgeroorlog aan de gang waar de US-marines zich natuurlijk weer mee gaan bemoeien.
Hiernaast had ik nog een pretty nasty foutmelding die zich gedurende mijn speelsessies met enige regelmaat liet zien. Ik had zelf het idee dat dit niet aan mijn computer lag, maar dit kan ook wél het geval zijn. Je computer zal het hoe dan ook zwaar krijgen met deze game, zover is duidelijk: zoals gezegd zijn de levels gigantisch, ziet alles er netjes uit mits je met de hoogste grafische opties speelt en overal in de wereld gebeurt wel wat (en aangezien dit allemaal te zien is op je map, zal de computer het in real-time moeten berekenen). Je hebt dus een behoorlijk monster nodig om het spel vlekkeloos te kunnen spelen.
Om deze negatieve trend voort te zetten nog een aantal dingen waaraan ik mij mateloos erger: wanneer personages een voertuig in stappen doen ze dit niet met een animatie maar verdwijnen ze gewoon wanneer ze dicht bij het voertuig zijn, om een helicopter te kunnen besturen zul je toch écht een joystick moeten hebben, de leercurve is way to long, het besturen van voertuigen werkt niet lekker (vooral voertuigen op wielen) en noem ze maar op. Typisch een gevalletje van een overambitieuze ontwikkelaar die te veel hooi op zijn vork heeft genomen.
“Yeah, hell yeah, FUCK YEAH!”
En dan nu een ommezwaai die nóg boeiender is dan de voor de hand liggende plotwending in het verhaal van ArmA II: ik heb genoten van de game. Ik ben tot nu toe een en al negatief geweest over de game en geloof me, dit verdient hij ook. Maar toch voelde het heerlijk om na tien keer te sneuvelen de elfde keer wél dat ene heuveltje in jou bezit te hebben, toch voelde het heerlijk om nadat je eindelijk die helicopter besturing onder de knie hebt dood en verderf te zaaien vanuit te lucht en tactische droppings te maken. Het voelde zelfs heerlijk om iets tien keer overnieuw te moeten doen omdat je de elfde keer dan wel de meeste effectieve manier hebt gevonden om een situatie te overwinnen.
Ik voelde mezelf ook echt groeien in het spel. In het begin zul je nog wel eens een rambo actie uitvoeren en op de vijand afrennen met de dood tot gevolg. Je zult echter steeds tactischer gaan (en moeten) spelen wil je je opdrachten succesvol afronden. Als je een vijand ziet staan kun je er bijvoorbeeld voor kiezen hem dood te schieten vanaf een afstand. Echter, misschien ligt één van zijn vrienden wel gecamoufleerd in de buurt en wanneer jij schiet geef je je positie prijs met als gevolg een enkeltje naar het begin van het level… Beter is dan om hem te flanken en van verschillende kanten te benaderen of hem zelfs helemaal met rust te laten: geef je team de order ‘stealth’ en ze zullen zo voorzichtig mogelijk het gevaar passeren.
Ook zul je nog niet meteen de leiding krijgen over een squad. Eerst zul je slechts squad-member zijn, wanneer je het spel een beetje doorkrijgt word je teamleider doodgeschoten (goh!) en vervang jij hem en na verloop van tijd krijg je zelfs hele peletons ter beschikking om de missies succesvol af te ronden en speelt de game een beetje als een first person-rts. Deze laatste modus is in mijn ogen een hele leuke toevoeging en ik heb het ook nog nooit eerder in een spel zien zitten.
De missies zelf zijn vaak bijzonder goed uitgewerkt. In de eerste missie bijvoorbeeld is het jouw doel om een radiozender te vernietigen die de invasie die om 06.00 begint zou kunnen hinderen. Deze missie kan binnen vijf minuten afgelopen zijn: je ziet het ding, geeft de coördinaten door en het dorpje wordt platgebombardeerd. Dit gaf me toch niet echt voldoening en ik speelde de missie overnieuw. Ik liep het dorpje in en vond verschillende situaties waarin dorpelingen gegijzeld waren. Ik bevrijdde er een aantal, escorteerde ze naar een veilige plek en luisterde naar hun verhalen. Hun verhalen vertelde over massa-moord op een open plek in een bos vlakbij het dorpje. Ik keek op mijn horloge (een uur in het spel is een uur in de echte wereld). Het was half zes. Zou ik tijd genoeg hebben om de plek te bezoeken zodat de Amerikaanse overheid een legitieme reden had om de leider van de opstandelingen te vermoorden? Ik kies ervoor om dit inderdaad te doen en voltooi de missie met succes. Dit alles zou ik niet hebben geweten en er zouden tientallen mensen doodgegaan zijn als ik er gewoon voor gekozen had om het dorpje te bombarderen… Het spel zit doordrenkt met dit soort situaties. Zo kun je in veel missies aan het begin van de missie kiezen (tijdens een cutscene) of je hem aanneemt of niet. Ik heb nooit negatief gereageerd, maar het zou me niets verbazen als je dan gewoon een andere missie krijgt voortgeschoteld en jou missie door een computer gestuurde squad zal worden afgehandeld.
Is dit dan een goed spel? Nee. Puur theoretisch gekeken is het een spel wat slecht in elkaar zit. De besturing is vaag, de computers zijn dom, het vraagt way to much van je systeem, het is slecht afgewerkt, er is pop-up al over the place en de leercurve is veel te lang. Maar kan je er plezier aan beleven? Zeer zeker. Houd je van realistische oorlog voeren met de nieuwste wapens, heb je redelijk wat tactisch inzicht en vind je dat dood ook echt dood moet zijn in plaats van te respawnen? Dan heb je drie keuzes. Je kunt ArmA II kopen of wachten op Operation Flashpoint: Dragon Rising. Ben je niet bang voor wat technische foutjes en andere hinderlijke zaken? Dan is dit spel zeker jou ding. Erger je je hier wel aan (zoals ik) dan wacht je op Dragon Rising die waarschijnlijk beter zal zijn afgewerkt. De derde keuze zeg je? Je kunt ook dienst nemen in het leger. Dichterbij ‘the real thing’ dan dit soort ‘ultimate military simulators’ ga je toch niet komen.
