Er zijn mensen die aanvallen, mensen die verdedigen en je hebt de besluitlozen die alleen maar hulpeloos toe kijken. Het grootste gedeelte van de wereldbevolking bestaat uit deze laatste groep. Ook de aanvallenden zijn in redelijk grote getallen aanwezig. Slechts een heel klein gedeelte durft het tegen deze andere twee typen op te nemen en andere mensen te helpen. Jammer genoeg is hun hulp vaak tevergeefs, doordat er teveel kwaadwilligen aanwezig zijn. Op sommige plaatsen in Amerika werken mensen die voor hun werk dagelijks oog in oog komen te staan met het kwaad. Ik heb het over de zogenaamde ‘Defence Attorney’s’. Deze personen hebben veel aanzien bij de angstige grootste groep.
Zij zullen namelijk nooit het lef kunnen verzamelen om zelf in een rechtszaak de dader te ontmaskeren. Gelukkig zijn er voor hen pleziervolle manieren om toch te leren hoe deze baan is. Het DS-spel Apollo Justice: Ace Attorney is zo’n middel. Hierin kruip je in de huid van beginnend advocaat Apollo Justice. Deze jongeman is min of meer de opvolger van de welbekende Phoenix Wright. Drie spellen lang heeft hij de twee schermpjes gedomineerd door erg vreemde moordzaken op te lossen. Ook Apollo begint net als Phoenix in zijn eerste spel met zijn allereerste moordzaak. Toch begon Phoenix iets flitsender. Ik vind Apollo namelijk veel minder volwassen over komen en hij is ook nog eens een beetje arrogant.
Vele typetjes
Vaak genoeg komt hij namelijk met stompzinnige zinnen als: ‘Here Comes Justice’. Dit komt soms een beetje dom over, maar het brengt wel weer de nodige droge humor met zich mee. Ook in Apollo Justice zijn weer aparte typetjes aanwezig. Je hebt bijvoorbeeld een Russische vrouw, of een aanklager van Duitse achtergrond. Hier komt één van de grootste irritatiepunten en ook een bijzonderheid van de serie aan de oppervlakte. De accenten van alle personages worden namelijk gewoon in de teksten weergegeven (het spel bevat geen voice-acting). Hierdoor is het vaak erg lastig om te begrijpen wat deze persoon wil zeggen en zul je dezelfde zin soms meerdere keren moeten doorlezen. Sommige mensen zijn ook nog eens hyperactief en beginnen heel vlot zinnen achterelkaar aan te rijgen. Dit komt dan zo snel in het schermpje voorbij, dat je bijna niet de tijd hebt om het helemaal te kunnen lezen. Hierdoor mis je dus sommige opmerkingen wat best wel jammer is.
Soms is dit irritant, maar het geeft wel een fijne sfeer aan de rechtszaken, die normaalgesproken juist spannend horen te zijn. Tijdens het spel komen er ook nog eens bovennatuurlijke dingen aan bod. Apollo heeft namelijk een speciale armband, die hem vertelt wanneer iemand aan het liegen is. Vele getuigen vertonen namelijk bepaalde tikken op het moment dat ze iets verbergen. Ze plaatsen bijvoorbeeld hun hand in hun nek, of beginnen zenuwachtig in een boekje te bladeren. Bij die zin begint dan de armband op te lichten en zul jij met een soort van oog moeten richten op de plek van het zenuwtrekje. Zodra de persoon dan dat tikje uitvoert moet je op ‘present’ drukken en dan begint Apollo de getuige onder druk te zetten, zodat er meer informatie bekend wordt gemaakt. Dit is dan ook een aangename nieuwkomer.
Weinig tot geen verandering
Er is namelijk weinig verschil tussen Apollo Justice en de Phoenix Wright spellen. De interface is exact hetzelfde en alles werkt nog op gelijke manier. Op zich is hier niets mis mee, maar het gewoon weer precies hetzelfde spel. Als je dan al één van de Phoenix Wright’s hebt gespeeld is het ook niet echt meer leuk om nog een deel te kopen. De enige reden om dit wel te doen is het verhaal. Ik ga nu niks verklappen, maar net zoals zijn voorgangers bevat Apollo Justice weer vier geweldige moordzaken. Het zit vol met plotwendingen en er komen de meest vreemde personages voorbij. Ook een aantal bekende gasten komen weer terug, al dan niet wat ouder. Een toch nog wel grote verandering is, dat je dit keer echt elk bewijsstuk kunt onderzoeken. Een simpel ding als een onderbroek kun je van elke kant bekijken en er is altijd wel iets te vinden waar Apollo iets over heeft te zeggen.
Een andere nieuwigheid is dat er dit keer echte animaties zijn gemaakt. Aan het begin van elke zaak zag je normaalgesproken alleen maar één foto waaronder wat kreten van het slachtoffer, of de moordenaar verschenen. Nu krijg je echter een bewegend plaatje van bijvoorbeeld het moment van de moord te zien. Ook tijdens de rechtszaken zijn er geregeld momenten dat de moord eventjes weer helder voor ogen moet worden gehaald. Op dat moment krijg je een zwart-wit beeld van de plaats van de misdaad te zien, waarin witte dummy’s de dader en het slachtoffer voorstellen. Hierin worden stap voor stap de handelingen van alle aanwezigen laten zien en soms moet Apollo ook nog wel dingen aanwijzen. Dit geeft je net wat meer het gevoel dat je echt meehelpt met het oplossen van de zaak. Deze kleine aanpassingen vind ik dan ook erg fijn, vooral omdat er verder zoveel gelijk is aan de vorige delen.
Als je één van de Phoenix Wright spellen hebt gespeeld en niet heel erg interessant vond, dan raad ik je ook niet aan om Apollo Justice te gaan halen. Voor de fans van de serie is het wel weer een geweldig spel. De vier zaken zijn weer net zo goed als in de andere spellen en dus ook zeker de moeite waard om te spelen. Ook de personages zijn weer erg goed uitgewerkt met al hun accenten. Dit is soms wel een beetje vervelend omdat het niet altijd erg duidelijk hiervan wordt, maar het zorgt ook wel weer voor de nodige humor. De aanpassingen die gemaakt zijn voor Apollo zijn ook top. Je kunt nu alles bekijken en de armband waarmee je leugens kunt opsporen is ook erg handig. Het mooiste aan Apollo Justice zijn misschien wel de animaties die je helpen met het begrijpen van de moord. Al met al sluit ik deze review dus af met gemengde gevoelens.
