Rennen en springen!
Platformers zijn er in alle soorten en maten. Games als Little Nightmares zijn ongekend populair bij de community. Een soortgelijke game zien we nu met ANTRO, een game die we al een tijdje volgen, maar nu dan eindelijk uit komt. Wij konden alvast aan de slag met het spel en kwamen al snel tot een muzikaal verdict.
ANTRO is een ritmische platformgame waarin je speelt als Nittch, een nihilistische koerier die leeft in een ondergrondse dystopische stad na een wereldwijde catastrofe. Terwijl hij een mysterieus pakket moet afleveren, raakt hij verwikkeld in een strijd tegen het totalitaire regime La Cúpula, dat kunst en muziek onderdrukt. Door zijn reis ontdekt hij de kracht van expressie en sluit hij zich aan bij een rebellenbeweging, Los Discordantes, om vrijheid terug te brengen. De gameplay combineert parcours, puzzels en ritme-elementen, aangestuurd door urban muziek die het verhaal en de actie voortstuwt. En die combinatie werkt prima. Je kunt namelijk op het ritme van de muziek bepaalde tracks spelen. Niet ieder level heeft echter een soundtrack, maar sommigen dus wel. Bij elke bombastische toon kun je deze matchen met een druk op de knop, veelal een jump of een slag of stoot die je kunt uitdelen aan een robot of glazen plaat. De gameplay van het spel is verder simpel; Het is een eenvoudige platformer waarbij je kunt jumpen, slaan en rollen en dat is het wel zo’n beetje. Je kunt van links naar rechts lopen en andersom, en soms kun je ook nog een trapje op gaan of een lift nemen om naar het volgende platform te gaan. Daarnaast is er ook nog een 3D-level dat wat meer diepgang lijkt te bieden, maar het komt eigenlijk altijd wel weer neer dat je speelt van links naar rechts en niet naar voren of achteren kunt lopen. Een beetje dus zoals Little Nightmares, al kun je daarin nog iets meer dan hier.
Diepte in graphics, maar niet in gameplay
Het spel kent een wereld waarin je 2.5D beleeft als vrijwel nooit tevoren. Je ziet namelijk van alles op de voorgrond en in de achtergrond, en ook boven en onder je gebeurt vaak van alles. Dit brengt op de een of andere manier een bijzondere spelwereld naar boven, hoe groot de eenvoud in de gameplay ook is. Het spel is namelijk makkelijk op te pakken, maar vergt ook best wel wat skills qua timing hier en daar. Vooral in de muziek-levels is het soms best wel aanpoten en weer opnieuw beginnen, want de checkpoints zijn daar een stuk schaarser wat dat betreft en je character blijft daar automatisch doorrennen, of je het wilt of niet. Het is dan ook zo nu en dan een ware opluchting wanneer je alles hebt gehaald. Met een kleine vijftien levels is het spel zeker niet groot, maar wel lang genoeg om je een avondje op twee mee te vermaken. Of het spel dan ook veel langer had moeten duren, gezien de vrij beperkte gameplay, betwijfel ik dan ook. Elk level kun je herladen om weer te herspelen, dus je kunt altijd terug naar de levels die je leuk vond. Alles speelt lineair weg, en kent dus geen extra mogelijkheden, naast de collectibles en graffiti die je hier en daar kunt spuiten. Je hebt nog wel enkele quick-time events met muziek waarbij je op het juiste moment bepaalde knoppen moet indrukken op het ritme van muziek.
De 2.5D-camera view van de game zorgt af en toe voor best wel indrukwekkende beelden, waarbij de camera zowel horizontaal als verticaal zich kantelt. De kwaliteit van de graphics in het algemeen valt echter een beetje tegen. Kartelige schaduwen en blurry-textures zijn er soms best wel wat aanwezig en soms oogt het spel zelfs onoverzichtelijk, waardoor je al snel foutjes maakt omdat je verward raakt door objecten die niet geheel scherp in beeld gebracht worden. De secte-achtige video’s die vergelijkbaar zijn met de welbekende Apple Macintosh-reclame, geven een drukkende sfeer die mij wel beviel. Je wilt al snel ontsnappen aan deze secte waar je je in bevindt.
Antro is een game die vooral qua ambiance en audio erg goed beviel. De gameplay-op-ritme speelt lekker weg, maar maakt ook geen grote impact. Persoonlijk deed ik vooral mijn eigen ding en om volledig op het ritme af te gaan zorgt voor meer fouten dan voor succes, aangezien je vaak niet weet wanneer het ritme opgevoerd wordt, en je dan al te laat bent. Antro speelt in ieder geval heerlijk weg en is gewoon een degelijke platformer die niet heel veel bijzonders doet, maar wel gewoon zorgt voor enkele avondjes simplistisch vermaak.