Ik zal het niet ontkennen: ik heb me behoorlijk op Alpha Protocol verheugd. Deze spionage RPG van Obsidian met de nadruk op een erg gevarieerde verhaallijn had al snel mijn aandacht en ik kon dan ook niet wachten om ermee aan de slag te gaan. Des te groter is dan ook je teleurstelling wanneer een dergelijke game niet aan je verwachtingen voldoet. Alpha Protocol is niet slecht, het voelt alleen een beetje alsof Peter Molyneux aan het roer heeft gestaan, aangezien nou niet alle beloftes zo goed uit de verf komen.
Michael Thorton
Als speler krijg jij spion Michael Thorton onder je knoppen die net wakker wordt op een of andere rare faciliteit, volgespoten met de drugs. Een korte ontsnappingspoging later blijkt dit onthaal gewoon een trainingsoefening te zijn en krijg je een eerste missie om te voltooien. Al snel begint de shitstorm echter te broeien en zul je in een veel groter probleem verwikkeld raken.
Het grootste selling point van Alpha Protocol is dan ook het verhaal, want dit is niet zomaar een twaalf in een dozijnn actie verhaaltje, het verhaal past zich namelijk aan, aan de chaos die jij ingame aanricht. Dit gebeurt via het erg uitgebreide gesprekssysteem dat in het spel verwerkt is. Tijdens de cutscenes krijg je om de zoveel tijd een moment waarin je moet reageren op wat je tegenspeler zegt, bijna een toneelstuk dus. Hierin kun je ervoor kiezen om agressief, professioneel of charmant te reageren. Iedere reactie heeft een andere tegenreactie tot gevolg, min of meer zoals Mass Effect dus. Het enige verschil is dat dit op een timer gebeurt, en je dus niet rustig kunt overdenken wat de gevolgen van je prietpraat zullen zijn. Agressieve reacties spelen voor zich, en moeten min of meer aan Jack Bauer uit 24 doen denken, professionele reacties horen meer bij Jason Bourne en de charmante reacties horen aan James Bond te doen denken, de 3 JB’s dus. Enige minpunt is dat die charmante reacties soms ietwat knullig over komen, en het vaak meer op de gemidelde pornoster lijkt dan James Bond, maar dat zorgt ook weer voor het nodige vermaak.
Iedere actie heeft een reactie
Zoals de natuurkundige wetten zeggen: iedere actie geeft een reactie, en dit is ook maar al te waar voor het gesprekssysteem van Alpha Protocol. Je zult hierbij ook echt na moeten denken over je beslissingen, want ze kunnen diepgaande gevolgen hebben. Zo kun je er voor kiezen een gesprek te voeren waarin je een echte charmeur bent, maar je zult er bijvoorbeeld ook bij moeten stilstaan bij welk persoon je dit doet. Bij een lieftallige assistente van je agency werkt dit prima en heb je later misschien zelfs de kans er eens overheen te kunnen, maar bij een dikke spierbonk van de Russische maffia moet je dit maar niet proberen, want jouw intenties kunnen daar toch niet helemaal tot zijn recht komen.
Hetzelfde geld voor de contextgevoelige vierde reactie optie. Deze zal alleen tevoorschijn komen wanneer je een actie kunt ondernemen die het gesprek zwaar zal beïnvloeden. Een mooi voorbeeld hiervan is wanneer je iemand onder schot hebt en toch nog even wat woorden met hem wilt wisselen. Je kunt ervoor kiezen om het gesprek rustig voort te zetten, maar je kunt ook op zijn tijd ervoor kiezen de trekker over te halen wanneer je het gevoel hebt dat er iets fouts gaat gebeuren. Maak je de goede keus, dan kun je er een bondgenoot bij hebben, maar maak je de slechte keus, dan kan je goed op nog wat extra weerstand stuiten.
Geen freelancers
Deze spelmechanieken laten zich terugzien in de gameplay buiten de verhalende scènes om, waar je dus compleet andere missies of mission objectives voor je kiezen krijgt. De algemene verloop van je spel zelf zal zich overigens al uiten zodra je begint met spelen. Hierin moet je een beroepsachtergrond voor meneer Thorton kiezen, wat de opbouw van jouw techtree zal bepalen. Het is min of meer te vergelijken met het kiezen van een klasse in veel andere RPG’s en de keuzes bestaan dan ook uit een typische rambo klasse, een stealth klasse en een technische klasse. Daarnaast is er ook nog de freelancer die een beetje van alles doet en als extra uitdaging de rookie en veteran, waarover ik het verderop zal hebben.
De drie standaard klassen zijn de grootste aanraders wanneer je met de game begint en persoonlijk heb ik het gevoel dat het het beste is om freelancer links te laten liggen. Dit is omdat wanneer je een gespecialiseerde klasse kiest, je alle leuke skills die bij die klasse horen tot je beschikking krijgt, omdat deze ver in de skilltree beschikbaar worden en die skills afgesloten zijn als je je niet specialiseert. De rookie klasse is een vak appart, hierbij begin je namelijk met 0 punten in alle skills en krijg je dus een veel moeilijkere start. Ook geeft dit een paar unieke gespreksopties die weer gevolg zullen hebben op het verhaal. Speel je de game op rookie uit, dan kun je ook veteran spelen, die min of meer een beloning is voor je harde werken en je al wat extra skillpunten in alle skills geeft!
Kruipen
Out in the field speelt Alpha Protocol echter voornamelijk als een third person shooter, en al met je eerste stappen merk je dat er iets raars met de camera en het voortbewegen is. Het duurde een tijdje voordat ik precies doorhad waardoor het kwam, maar het is een combinatie van een camera die net te dicht op de speler staat, met de ietwat houterige animaties en de net iets te snelle movespeed. Daarnaast ziet er ronduit belachelijk uit wanneer je gaat kruipen. De kleine hopjes die je hierbij maakt zijn nogal houterig en werken zelfs een beetje op de lachspieren.
Dit is echter niet het grootste punt tot klagen wanneer we de gameplay wat verder onder de loep nemen. Haal namelijk het RPG jasje compleet weg, en wat overblijft is een wel heel simpele third person shooter. Daar waar de actie in Mass Effect 2 prima in mekaar zat, is het hier een beetje ongemakkelijk. Het voelt nooit echt overtuigend aan, en dat doet wel van het spelplezier af. Het meest frustrerende is het ingebouwde coversysteem, dat net zoals dat van Gears of War had moeten werken, maar nogal eens weigert. Wanneer je dan eenmaal zit, lijkt je vastgelijmd aan de muur, wat dan weer lastig wordt wanneer de granaten naar beneden beginnen te donderen. Het meest bezwaarlijke is echter het feit dat de balans nogal zoek is. In principe kun je het gehele spel met een assault rifle uitspelen. Deze guns zijn zo all purpose en ook nog eens sterk, dat je niets anders nodig hebt. Je kunt wel voor martial arts en stealth gaan natuurlijk, maar er komt een tijd dat je toch een pistool in je handen moet nemen, en dan zul je er niet omheen kunnen dat alle andere guns gewoon af doen aan de assault rifle. Hoewel je jezelf natuurlijk kunt dwingen dat ding gewoon links te laten liggen, blijft het toch ongemakkelijk en voelt het dan ook niet helemaal lekker.
Vierkante cirkels
En dan nog wat mogelijk een van de grootste dooddoeners is van de gehele game: grafisch is hij gewoon verouderd. Hoewel de game draait op de Unreal 3 engine, is dit er zeker niet vanaf te zien voelt het gewoon verouderd. De textures zijn lage kwaliteit en de belichting weet ook zeker niet te overtuigen, wat zonde is, aangezien de setting er zeker wel aanleiding toe geeft. Daarnaast zijn er soms vreselijk irritante frame drops wanneer het druk wordt in beeld of zijn er textures die niet meteen zichtbaar zijn, wat er ronduit raar uit ziet. Het doet bijna weer denken aan die tijd van de vierkante cirkels van weleer. Het is gewoon jammer, omdat met de hedendaagse techniek zeker meer mogelijk is geweest.
Al om al overheerst bij Alpha Protocol echter toch het positieve. De game belooft veel, en maakt het eigenlijk ook wel waar, ware het niet dat het gewoon niet allemaal even goed uit de verf komt. Het verhaal is in ieder geval prachtig, en hoewel een playtrough in de game niet zo heel lang zal duren, is hij zeker wel geschikt voor nog een rondje, en misschien zelfs nog een daarna. De matige graphics zijn echter wel een domper, maar wanneer je daar doorheen kijkt en de ietwat gammele actie voor lief neemt, zul je je zeker uren kunnen vermaken met Alpha Protocol.
