They took out King’s Bridge
Een aantal gamers kennen waarschijnlijk de Ace Combat serie wel, die wij hier voor het gemak maar even ACE of ACE 6 noemen. Het is een serie die zich liet tonen door prachtige graphics, vliegtuigen, gevechten en als laatste een aardig verhaal. Van ACE 6 verscheen enige tijd geleden een demo op de marktplaats, maar helaas lijkt helemaal niemand deze fantastische serie te ontdekken. Lange tijd geleden begon men met Ace Combat 4 – Distant Thunder eindelijk aan een verhaal in de serie. Nadat alle andere delen daarvoor vrijwel verhaalloos bleven, kwam men met dit deel eindelijk met een verhaal. Het ging toen om een jongen die zich min of meer aansloot bij ‘’The Yellow Squadron.’’ Aan dat verhaal, en aan een personage uit het Squadron, dank ik ook mijn bijnaam op deze site. Hoewel de ontwikkelaar later altijd waarde zou hechten aan een verhaal, was dat in Ace Combat 5 nogal cliché gedaan. Tevens vond ik als kenner van de serie dit het minste deel van alle delen met een verhaal. Ace Combat 6 is weer anders, aardig anders. De game opent zich naar de gebruiker toe als Gracemaria wordt aangevallen door vijandelijke troepen. Later ontvouwd het verhaal zich nog een stuk breder en gaat het ook wat dieper in op de emoties van zowel verdediging als aanval. Vijand en vriend zullen meer toenadering krijgen tot elkaar en zorgen ervoor dat dit eindelijk weer eens een lekker verhaal is. Alleen moet Ace Combat 6 wel buigen voor deel 5 aangezien de tussenfilmpjes daar mooier waren, maar heeft Ace Combat 6, of ACE 6, wel een beter verhaal.
Een stuk mooier dan verwacht
ACE 6 is een stuk mooier dan ikzelf had verwacht. Op de één of andere manier vond ik de demo minder aantrekkelijk dan het hele spel, maar heeft het hele spel wel een goede indruk gemaakt op mij. Ik kon al op Internet waarnemen dat men het laagvliegen over de grond niet zo geweldig vond. Het kwam meer omdat de graphics dan minder textuur zouden hebben. Die mensen die dat beweren hebben zeker gelijk, maar ik moet jullie wel vertellen dat het al stukken beter is gedaan dan in alle andere delen van de serie bij elkaar. Grafisch gezien ziet niet elk level er mooi uit, maar de sneeuwtoppen op bergen, de ravijnen rond een fort of de diepte van de oceaan mogen toch wel tot de mooiste stukjes van ‘’dichtbij’’ worden gerekend. Namco heeft zijn uiterste best gedaan en levert een mooi stukje vuurwerk af, maar ook ik moet wel toegeven dat er nog ruimte is voor verbeteringen, zij het kleine. Aan een multiplayer heeft Namco dan wel weer weten te denken.
Multiplayer erg heftig; alle remmen los
De multiplayer online is erg heftig. Je weet totaal niet welke tegenstander je als je slachtoffer moet kiezen. Het kan een minpunt zijn, maar aan de andere kant word je ook echt helemaal gek als je in een dog fight zou belanden. De multiplayer kent verschillende modes. Van een soort van team deathmatch tot een slachtpartij waarbij iedereen voor zichzelf moet zorgen. Je moet punten scoren en iedereen moet ervoor zorgen dat zijn of haar team beter is dan het andere aan het einde van de rit. Het spreekt voor zich dat dat het geval is in een multiplayer, maar dat die dan weer wordt gedomineerd door Japanners is wel weer minder. Ik snap niet dat deze fantastische game, met een prachtige ‘’stabiele’’ multiplayer, het grote publiek nog niet heeft weten te bereiken. De honderdduizenden mensen die soms open dagen van de luchtmacht bezoeken zouden op zijn minst wel eens van deze serie gehoord moeten hebben. Kennelijk niet, maar ik kan de lezers van deze review wel verzekeren dat het spel je geld meer dan waard is. Probeer maar eens door de singleplayer te komen; deze heeft deze keer een aantal prachtige missies. Denk goed aan dat schip dat van die raketten afvuurt in de demo, die kom je nog wel een keertje tegen. Als we dan teruggaan naar de multiplayer zie je ook alleen maar Japanners en wat Amerikanen in de ranking lijsten staan. Een enkele Italiaan of Zwitser, maar je ziet geen Nederlanders bij de eerste honderd. Misschien dat ze er inmiddels wel zijn, maar ik ben ze de afgelopen tijd niet tegengekomen in de ranking lijsten.
Geluid relaxt; waar blijft die knal?
Het geluid in ACE 6 is behoorlijk goed te noemen, maar zeker nog niet perfect. Ik mis bijvoorbeeld wel de knal die je zou moeten horen als je door de geluidsbarrière gaat. Het is zeker een gemis, want ook dat zat weer wel in Ace Combat 5. In ieder geval kun je jezelf wel vermaken met de vliegtuigen en raketten die soms rakelings langs je hoofd scheren. ‘’O, you do not shoot that green shit at me?’’ – Sprak Will Smith in de film Independence Day. Het is wel mogelijk als je de geverfde SU 33 van de marktplaats download. Deze heeft namelijk raketten die groene rook met zich meebrengt als je er ééntje afvuurt. In ieder geval kun je jezelf ook daar weer mee vermaken. Ace Combat 6 – Fires of Liberation is een game die je best in je collectie kunt gaan zetten. Het is een spel dat op zijn minst het spelen wel waard is, en verhaal wordt tenminste eens een keertje duidelijk uitgelegd. Al met al zou ik zeggen dat de serie nieuw leven heeft gekregen. Ik moet mijzelf dan wel verbieden geen grijns op mijn gezicht te toveren, maar de meeste mensen weten wel waarom. Microsoft heeft iets in handen gekregen wat ooit toebehoorde aan hun vriendjes aan de andere kant van de wereld, maar daar kan ik als fan van de serie helemaal niet mee zitten. Ik speel het spel met alle liefde en ik kan het iedereen van harte aanraden. Ondanks wat kleine foutjes, die samen wat groter zijn dan normaal, doet het spel toch zijn best. In de tussenfilmpjes loopt de ondertiteling weliswaar niet synchroon, maar daar let je alleen op omdat ik het toevallig zeg. Al met al belooft de serie nog wel even door te gaan, en daar ben ik blij om.
