Zombies?
Na een verrassend nieuw deel in de Wolfenstein-reeks is het al tijd voor een nieuw deel. Het gaat niet om een opvolger maar meer om een expansion. Wolfenstein: The Old Blood werd geboren en leek een beetje de klassieke cultheld uit te gaan hangen qua sfeer. Zombies, bloed, en een maf verhaal met veel eindbazen. Daarmee lijkt Wolfenstein eerder de kant op te gaan van House of the Dead, maar met een gerust hart kan ik zeggen dat dit niet het geval is. Is Wolfenstein: The Old Blood echter een waardige game geworden die perfect past langs de eerdere Wolfenstein game die vorig jaar verscheen? Die vraag gaan we beantwoorden.
Wolfenstein: The Old Blood is een standalone prequel die niet voor de volle mep beschikbaar wordt gesteld maar voor al 20 Euro gekocht kan worden! Daarmee is het spel dus goedkoop en zonder de eerste game benodigd speelbaar. Het jaar is 1946 en de Nazi’s hebben de Tweede Wereldoorlog bijna gewonnen. Het spel bestaat uit 2 delen bestaande uit elk 8 chapters. In deel 1, Rudi Jäger and the Den of Wolves neemt BJ Blazkowicz het op tegen een maniakale gevangenisbewaker. Je bevindt je rond het fictieve hoofdkwartier van de Nazi’s en moet uiteindelijk zien te ontsnappen. Vervolgens stap je in deel 2, The Dark Secrets of Helga Von Schabbs. Je gaat uiteindelijk naar de stad Wulfburg, waar uiteindelijk een gigantisch experiment onthuld wordt en tegenover je gezet zal staan.
De game begint langzaam. Het spel kenmerkt zich namelijk door de manier van spelen. In het begin word je echter gedwongen om stealthy te spelen. Wees de robots te slim af en je zult al snel de eerste wapens bemachtigen. Vanaf dat moment bepaal jij de wijze van spelen. Daar waar je voorheen nog wapens te kort leek te komen, daar lijkt de ammo in dit deel iets scheutiger uitgeleverd te worden. Je kunt ervoor kiezen om stealthy te werk te gaan en om middels messen of achter de rug om vijanden neer te halen, al zal dat niet voor iedereen weggelegd zijn. Meestal is het resultaat een flink vuurgevecht waarbij de kogels heen en weer vliegen. De vijanden zijn wederom niet bijster slim en komen waar mogelijk veelal op je af gestormd. Dit kan voor- en nadelig zijn voor de speler, al is het meestal wel een voordeel wanneer je beschut zit te wachten op wat komen gaat. In het spel kun je verder upgrades ontvangen, waaronder ammo-, health en armor-upgrades. Hierdoor kun je onder andere meer hiervan meenemen of opnemen. Echt diepgaand is het allemaal niet, het draait simpelweg om het schieten. De levels zijn daarnaast ook volledig lineair en zijn minder immens dan in Wolfenstein het geval was. De campaign lijkt in eerste instantie een volledige game waardig maar na chapter 1 en 2 schiet je al snel door de overige chapters heen. Het verhaal en de karakters zijn net als in het vorige deel geweldig net als de eindbazen die je moet verslaan. Een echte tactiek hoef je niet te bedenken om vijanden dood te krijgen. Daarmee is Wolfenstein: The Old Blood erg recht-toe-recht-aan. Misschien nog wel meer dan Wolfenstein.
Niet overmatig aanwezig
De zombies die je tegen zult komen zijn niet zo prominent aanwezig dan verwacht. Pas in het tweede deel van de game kom je ze tegen en zelfs dan zul je ze pas achteraan in de game confronteren met je wapens. Op zich lijkt het vooral in het begin geen echte toegevoegde waarde maar later zul je je wat meer gaan irriteren aan de hordes die op je af worden gestuurd. In het begin ogen ze namelijk zwak en dat zijn ze eigenlijk ook. In principe kun je ze met melee makkelijk aan maar door de grote hoeveelheden wordt het al snel steeds lastiger om ze van je af te houden. Daarnaast zorgt de lichte twist in het verhaal ook voor wat meer variatie zo lijkt het. Deel 1 van de game lijkt dan ook totaal verschillend ten opzichte van deel 2, waarbij beide hun charmes en diversiteit in verhaallijn met zich meebrengen.
Grafisch en qua audio is de game verder weinig veranderd. Het spel ziet er net als Wolfenstein prima uit, al zul je nooit echt hoogstaande effecten tegen gaan komen. Het character design is met uitzondering van de eindbazen weer volledig repeterend en met zo’n 5 verschillende karakters heb je de tegenstanders qua design zo’n beetje wel gehad. De soundtrack en Duitssprekende Nazi’s passen daarnaast goed bij de sfeer van de game en ook het main character dat gespeeld wordt door jou zelf is erg stoer en bijpassend, zoals we dat kennen van de eerste Wolfenstein game. Daarnaast wordt zelfs hier en daar gerefereerd naar de DOS-versie, die ongetwijfeld iedereen nog zal herkennen. Dat soort dingen maken Wolfenstein ook weer echt Wolfenstein zoals we die zijn gewend.
Met zo’n 5 á 6 uur op de klok zul je door de game heen zijn, maar daar komen ook nog de challenges bij die je kunt spelen en waarin je medailles kunt halen door zoveel mogelijk vijanden om te leggen. Daarmee voelt het spel bijna volwaardig aan. Voor een bedrag van 20 Euro is Wolfenstein: The Old Blood dan ook meer dan een prima game, al zal het geen herinneringen creëren waar je over 5 jaar nog eens over terug gaat denken. De gameplay is erg eenvoudig opgezet en dat blijft eigenlijk de gehele game zo. Het spel is daarnaast ook iets makkelijker geworden dan het eerste spel en het stealth tewerk gaan wordt ook niet meer zoveel in je strot geduwd, met uitzondering van het eerste chapter. Vond je het eerste spel leuk, of heb je deze juist gemist, maar ben je toch geïnteresseerd? Dan ben je met deze game aan het goede adres. Het zal je ongetwijfeld geen pijn doen die twee tientjes uitgegeven te hebben! “Keep the Nazi’s coming”, zou Blazkowicz zeggen.
