Sommige boeken uit je jeugd blijven altijd een speciaal plekje houden. Voor mij zijn dat de Moswoud- en Redwall-boeken van Brian Jacques. De game Winter Burrow viel mij dan ook meteen op. Zowel in Winter Burrow als in Redwall verzetten muizen, dassen en eekhoorns zich dapper tegen de boosaardige uilen. De boeken hebben diverse volwassen thema’s, en deze thema’s, het gevoel van avontuur, vriendschap en overleven, zijn in Winter Burrow duidelijk aanwezig. Alleen waar Redwall nog vaak een episch heldenverhaal was, is Winter Burrow vooral een gevecht tegen iets veel subtielers. Niet een groot leger, maar de kou zelf.
Terug naar huis
In Winter Burrow keer je terug naar het ouderlijk huis van je muizenfamilie. Deze uitgeholde boomstam was ooit gevuld met warmte, de geur van brood en geluiden van je familie. Helaas is dat veranderd na het overlijden van je ouders. En nu je tante is verdwenen en het huis overloop ligt is het tijd om aan het werk te gaan.
De game begint klein. Eerst repareer je een stoel, dan een werkbank. Je breit vervolgens een warme trui, een degelijke broek en winterschoenen. Het zijn simpele doelen die perfect passen in het verhaal. En dat is precies de charme van Winter Burrow. De game heeft, ondanks dat het een survivalgame is, een knus gevoel. De artstijl helpt hier enorm, want de game ziet er heerlijk sfeervol uit.
Niet makkelijk
Maar laat je niet misleiden door de knusse artstijl: Winter Burrow is genadeloos. Dit is een survivalgame waarbij je binnen een paar minuten kunt bevriezen. Je hebt vier balkjes om in de gaten te houden: leven, honger, warmte en energie. Honger maakt je langzaam zwakker, de kou vreet aan je levensbalk en elke klap van je bijl of schep kost energie. Gebruik je te veel energie, dan zul je even moeten wachten, en daarmee verspil je cruciale tijd die je regelmatig niet hebt.
Deze vier systemen haken mooi in op elkaar. Alles wat je doet, heeft een consequentie. Wil je verder het bos in om hout te zoeken? Dan moet je zorgen dat je genoeg eten hebt, dat je trui warm genoeg is en dat je nog genoeg energie overhoudt om op tijd terug te keren. Het is in het begin even wennen, maar het spel is altijd eerlijk. Je zult deze strenge systemen steeds meer waarderen. Maak je een fout, dan ligt het volledig aan jou. En dat maakt Winter Burrow beter dan de doorsnee cozy game. Waar andere titels je overspoelen met beloningen, laat deze game je echt werken. Elke keer dat je een stap buiten de deur zet, weet je dat je moet opletten. Dit is een game waarin het survivalgevoel dubbel en dwars naar voren komt.
Zonder kaart of pijlen
De game heeft geen kaart en geen pijlen voor je doelen. In het begin irriteerde ik me enorm aan het gebrek hieraan. Ik verdwaalde constant: elk pad leek op het andere, en de sneeuw maakte het moeilijk om te zien waar je heen ging. Maar hoe langer ik speelde, hoe meer dat veranderde. Het ontbreken van een kaart dwingt je om je omgeving te leren kennen. Je gaat letten op kleine details: een specifieke steen, bladeren op de grond of de vorm van een pad. Een slim detail zijn je voetafdrukken die je achterlaat in de sneeuw; deze heb ik meerdere keren gebruikt om veilig terug te keren.
Na een paar uur begon ik me thuis te voelen. Ik wist hoe ver ik kon lopen voordat ik moest terugkeren om op te warmen. Ik wist waar de beste plekken waren om bepaalde bouwmaterialen te vinden. Toch is dit niet een game voor iedereen. Je zult veel moeten lopen, en teruglopen, want je rugzak heeft maar een beperkte hoeveelheid ruimte. Dit heen-en-weer-werk kan frustrerend zijn, zeker als je even vergeet waar je iets kunt vinden. Voor mij past het bij het rustige ritme van de game, maar spelers die snel progressie willen, zitten hier helaas verkeerd.
Een koude wereld
De kleine wereld van Winter Burrow voelt levendig aan, ondanks de ijzige omgeving. Je ontmoet andere dieren, niet allemaal direct behulpzaam, maar vaak met een verhaal of een tip die precies op het juiste moment komt. Het verhaal zelf hou ik liever geheim, want het is klein maar mooi. Het behandelt onderwerpen als verlies, vriendschap en hulp vinden op onverwachte plekken.
De cutscenes zijn eenvoudig, in de stijl van prentenboeken, en bewegen weinig. Er is geen voice-acting en je moet het vaak doen met een paar regels tekst. Ik had graag iets meer beweging gezien, maar eerlijk is eerlijk: de rest van de game maakt dat meer dan goed. De game zit vol met diverse wind-, sneeuw- en regeneffecten, waardoor het buiten elke keer net even anders aanvoelt. ’s Nachts naar buiten gaan is ook kouder, waardoor je veel sneller afkoelt. Dit is bovendien een game die je perfect in handheldmodus kunt spelen. De interface is overzichtelijk, de controls zijn strak en de kleuren knallen van het scherm af.
Survival loop
Zoals veel survivalgames kent Winter Burrow een herkenbare gameplayloop: verzamelen, craften, uitbreiden, verder verkennen. De moeilijkheidsgraad daalt deels naarmate je meer tools vrijspeelt. Je leert hoe je efficiënt kunt verzamelen, ontdekt vuurplaatsen om tijdelijk op te warmen en breidt je huis steeds verder uit. De balans is netjes, en je blijft eerder vaszitten omdat je niet het juiste deel aan het verkennen bent.
Het is een game waar je niet snel faalt. De insecten, de vijanden in deze game, kun je vaak voorbijlopen zonder ze aan te vallen. Er zijn een paar insecten die achter je aan rennen, maar je krijgt genoeg ruimte om niet constant alles kapot te slaan. De echte vijand is de kou, en niet zozeer de diverse insecten.
Eindoordeel
Na flink wat uurtjes voelt Winter Burrow als een tweede thuis. Ik blijf terugkeren om nog wat hout te verzamelen, een nieuw stuk van mijn huis aan te kleden, of gewoon even bij het vuur te zitten en mijn muis een trui te laten breien. Niet iedereen zal de traagheid waarderen, en de vele backtracking kan frustreren. Maar de prijs is klein, de sfeer is geweldig, en de wereld, hoe klein ook, voelt ondanks de kou heerlijk warm aan.
