Vroeger was alles beter. Of dat willen de makers van Unusual Findings, Epic Llama Games, je laten geloven. Unusual Findings is een point-and-click adventure die teruggaat naar de jaren 80. Een decennium dat in het teken stond van polaroids, game cartridges, muziek, films en bovenal een tijd zonder het internet. Vinny, Nick en Tony zijn drie beste vrienden die met huisarrest thuiszitten en zich doodvervelen. Ze besluiten stiekem naar buiten te sluipen en op zoek te gaan naar een tv-decoder in het bos. In het bos ontsnappen ze nog maar net zonder kleerscheuren aan een moordlustig monster. Niemand in het kleine dorpje gelooft het verhaal van de drie vrienden en ze nemen daarom het besluit om zelf het monster tegen te houden. Het resultaat is een point-and-click adventure die op veel vlakken de kwaliteit van Lucasarts titels uit de jaren negentig weet te benaderen, maar ook komt met een aantal nadelen uit die tijd.
Meer Stranger Things
Unusual Findings leunt flink op de basis die de Netflix tv-serie Stranger Things heeft neergezet. De naam, de setting, een vreemd monster en een groot mysterie die de vrienden moeten oplossen. Het zijn onderdelen die we in de serie al eens eerder zijn tegengekomen. Gelukkig weten de makers op veel vlakken hun eigen draai te geven en heeft deze game meer ondeugende humor dan de tv-serie. Het gaat veel dieper in op de kleine details uit die tijd en als je iets afweet van het tijdsperk (of hebt meegemaakt) dan zul je deze details zeker waarden. De eerste paar minuten van deze game zijn ijzersterk en met de hit You Spin me Round van Dead or Alive op de achtergrond druipt de game meteen van nostalgie. Het helpt dat de game erg goed klinkt en oogt. De pixel-art omgevingen en personages zijn mooi gedetailleerd, de soundtrack komt voor een deel uit de jaren tachtig en zijn alle teksten van de vele personages met veel gevoel ingesproken. De game begint sterk, maar met elke nieuwe puzzel komen er helaas ook nieuwe frustraties.
Een point-and-click adventure is in veel gevallen erg simpel. Je beweegt je cursor naar verschillende plekken op het scherm en kiest één van de drie opties: kijken, pakken of praten. In veel gevallen zul je de eerste optie inzetten om meer informatie te krijgen en de omgeving te verkennen. Het pakken en praten daarentegen is voor een kleiner groepje voorwerpen of mensen gereserveerd. Maar kijk je verder dan begint de game minder simpel aan te voelen. Het bewegen van de hoofdpersonen gaat erg lastig en gebeurt door met je cursor op een niet-interactief deel van de omgeving te “klikken”. Doordat de camera flink ver is ingezoomd en er veel interactieve objecten zijn, is dit lastiger dan het zou moeten zijn. Je moet daardoor soms flink zoeken om een plek te vinden om de hoofdpersonen een paar meter te verplaatsen. Het niet gebruiken van de andere analoge stick of knoppen op de controller is een gemiste kans. Het gebruik van verzamelde voorwerpen uit je tas vertaald minder goed naar een controller en kun je hier echt merken dat de game oorspronkelijk een pc-titel is.
Uitdagende puzzels met een vleugje nostalgie
Alle dialoogopties zijn meteen beschikbaar in de gesprekken met de inwoners. De dialoogopties veranderen alleen door het oplossen van een puzzel of het gebruik van een voorwerp. Dit geeft de speler wat rust en houvast om alle opties te bekijken. Het zorgt er helaas wel voor dat het niet altijd duidelijk is wanneer een interactie invloed heeft op de voortgang of dat je zeker weet dat je klaar bent met een personage. De game voelt hierdoor, samen met een compleet gebrek aan enige begeleiding en volledige vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, redelijk ouderwets aan. Je zult veel dingen uit moeten proberen, goed moeten luisteren en lezen, en soms een beetje geluk moeten hebben om een pijnloze ervaring te hebben. Veel klikken en alles bekijken is hier dan ook de grootste tip. Doe je dit niet dan zul je flink doelloos ronddwalen en veel plekken meerdere malen bezoeken.
De moeilijkheid komt en gaat en dat zorgt dan ook voor oneerlijk gevoel. Het ene moment heb je geen idee wat je moet doen, maar er zijn ook momenten dat je door de game vliegt. Het hangt volledig af of de game met je klikt, je net op het juiste moment iets vindt en je de makers logica kunt volgen. Sommige puzzels kunnen helaas erg willekeurig overkomen en iets meer hulp had hier zeker welkom geweest. Gelukkig probeert het spel veel puzzels te baseren op elementen uit de jaren tachtig. Zo zul je een cartridge moeten repareren door erin te blazen of een polaroidfoto moeten maken om deze met iemand te delen. Het helpt dus zeker als je een algemeen beeld hebt van hoe zulke voorwerpen werken.
Een nostalgie bom
Je zult er gemiddeld zo’n zes tot zeven uur doen om het verhaal van Unusual Findings te doorlopen en dit getal hangt volledig af van hoe snel jij de puzzels oplost. Maar dit is een mooie lengte zonder dat de game te snel in herhaling valt. Het verhaal is luchtig en vermakelijk en de game zit vol met grappen en referenties. De game hangt bijvoorbeeld vol met pixelversies van posters van bekende franchises en de makers gaan slim om met het niet benoemen van deze bekende films en series. De pixel-art is van hoge kwaliteit en de soundtrack en voice-acting zijn erg goed gedaan. Het is dan ook jammer dat de game voor een complete open wereld heeft gekozen en de speler kan gaan en staan waar die wil. Dit voegt een hoop onnodig zoeken en dwalen toe, terwijl de rest van de game juist zo sterk is. De vertaling van de muis naar de controller had zeker beter gekund en dit alles zorgt er helaas voor dat de game in de middenmoot strand.
