Verhalende game
Soms kun je niet elke game zien en spelen. Dat was het geval met Until Dawn, die we eigenlijk gemist hebben door tijdgebrek op de GamesCom dit jaar. Toch is Until Dawn qua naam altijd een grote game geweest. Het moet één van die exclusives zijn waarvoor je een PlayStation 4 aanschaft. Of dat het geval is, daar waren ook wij zeer benieuwd naar.
Until Dawn is een game die draait om het Butterfly Effect, ook wel het vlindereffect. Dit komt voor wanneer er wordt afgeweken van het originele pad. Het zijn ’n beetje de mensen die houden van risico’s en durven te veranderen. Dit kan echter negatieve zo ook positieve effecten hebben op gebeurtenissen. Dit kan zelfs verstrekkende gevolgen hebben bij emoties en acties die daarop volgen. Dat is wat Until Dawn je wilt duidelijk maken. Het verhaal past zich dan ook aan op de beslissingen van de speler. De game draait om een vriendengroep van 10 mensen. Op 2 februari 2014 besluiten ze naar een afgelegen hut (noem het maar beter Villa) te gaan in Blackwood Pines op de Mount Washington. Daar loopt een grap helemaal uit de hand waardoor Hannah en Beth buiten overlijden door een fatale val. Dat Hannah en Beth dit deels aan zichzelf te wijten hebben valt niet te ontkennen, maar de vriendengroep voelt ook enige wrang door de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden. De aanleiding mogen namelijk duidelijk zijn; Hannah, die verliefd is op Mike, denkt hem te mogen plezieren, maar een deel van de vrienden vernederen haar door in de slaapkamer alles te filmen, waar ze al snel achterkomt. Hannah voelt zich compleet voor lul gezet en rent paniekerig en verdrietig naar buiten en Beth rent achter haar aan om haar te troosten. Wanneer ze beide door een onbekende in het nauw worden gedreven vallen ze van een rotswand. Josh, de broer van de 2 overleden zussen die nog altijd met veel wrang leeft, besluit dat de meeting maar eens overgedaan moet worden, met drank, plezier en om het tragische ongeval achter zich te laten. Echter verloopt het niet helemaal zoals iedereen had gehoopt en verwacht.
In de game spelen Sam (een verstandige mooie meid), Josh (een beetje paranoïde en los persoon), Mike (een stoere patser), Jessica (een jonge dame die easy to get is), Emily (een leidend type, vaak ook een bitch), Matt (iemand die vaak op de achtergrond staat en de vriendin van Emily), Ashley (een lief meisje die verliefd is op Chris) en Chris (een grappenmaker die ook verliefd is op Ashley, maar dat nog niet kenbaar durft te maken). Het lijkt een gezellige groep, maar al snel merk je dat er wrijving tussen de karakters zit. Deze wrijving creëer je ook deels zelf, of temper je juist zelf met de beslissingen die je maakt. In de game zal blijken dat karakters hier ook onder kunnen lijden. Iedereen kan namelijk overlijden aan het einde, maar ook iedereen kan het overleven. Beslissingen hangen hier van af. Red je soms je eigen hachje, of help je iemand waardoor je ook zelf komt te overlijden? Neem je snelle actie of doe je toch voorzichtig? Neem je dat pistool mee en houd je het zelf, of geef je het af aan je medestander? Zoek je de confrontatie of houd je de gemoederen bedaard? Het zijn allemaal beslissingen die jij neemt.
Het valt te zeggen dat het verhaal van de game meeslepend is. De eerste 2 chapters komen langzaam op gang en zijn er vooral voor om je kennis te laten maken met de karakters. Je komt erachter wat de relaties zijn tussen de karakters en wat de persoonlijke eigenschappen zijn van ze. Deze zullen ook afhankelijk van jouw beslissingen veranderen in het spel. Relaties veranderen onderling en ook karaktereigenschappen als ‘eerlijkheid’, ‘romantiek’ en ‘humor’ veranderen. Dat zijn dus heel wat veranderingen die kunnen plaatsvinden dus, zou je zeggen. Ik moet echter concluderen dat de 2e walkthrough niet zo heel anders was dan de eerste. De hoofdader van het verhaal blijft eigenlijk voor 95% hetzelfde. Het zijn vooral de details die hier en daar veranderen. Maak je soms hier en daar een verkeerde beslissing, dan kan dat al snel de dood van een karakter betekenen. Echter verandert dan niet ineens compleet het verhaal, wat overigens begrijpbaar is, aangezien je dan een compleet nieuw verhaal in gang moet gaan zetten, wat natuurlijk weer hele uren aan capturing betekent. En als je dat 10 maal wilt gaan doen, en dat per beslissing, dan kan dat al snel zorgen voor 1000 uren meer die opgenomen moeten worden. Het zijn vaak afkortingen of juist verlengingen die worden genomen, waarna je al snel weer terug komt op de hoofdader van het verhaal. Daardoor voelde de 2e walkthrough eigenlijk vrij gelijkwaardig aan. Je voelt een 2e keer ook snel aan waar je andere beslissingen had moeten maken, waardoor karakters gespaard kunnen worden of juist te overlijden komen. Daarnaast zul je merken dat bepaalde andere beslissingen juist amper impact hebben over het eindresultaat. De beslissingen zijn dan ook vooral de 2e keer erg voorspelbaar. Je weet eigenlijk al wel hoe het gaat aflopen en wat er gaat gebeuren, daar waar je de eerste walkthrough misschien nog net niet de juiste beslissing maakte en misschien zelfs wel te veel medeleven toonde.
Diverse cultfilms gecombineerd
Qua verhaal, om daar even op terug te komen, heeft het filmische traject veel weg van een combinatie tussen SAW (beslissingen die gevolgen hebben), Evil Dead (cabin gevoel en ontzettend goede spanningsopbouw, schrikmomenten) en Texas Chainsaw Massacre (cloustrofische gevoel en het idee dat iemand achter je aan zit). Dit heeft men prima gedaan en eigenlijk is het ook een must om de game alleen en in het donker te gaan spelen, alsof je werkelijk een nacht meemaakt. Het spel is voor een eerste keer in 8 uurtjes uit te spelen, een tweede keer kun je er in 5 uurtjes doorheen geraasd zijn. De aanwezige plottwists maken het verhaal ook erg interessant en zelfs uniek voor een horrorgenre dat eigenlijk best wel uitgemolken is in de afgelopen jaren. De gameplay is erg simpel. Je kunt bewegen met je analoge stick en met de rechterstick maak je beslissingen. De ene keer moet je snel beslissen, de andere keer krijg je de tijd. Daarnaast moet je de R2 vaan combineren met de analoge sticks om acties uit te voeren. Verder zijn er nog de touchpad functies (om in boeken te bladeren bijvoorbeeld of om een telefoon te unlocken) en zijn er de welbekende quick time events. Dat is het eigenlijk ook wel, want verder is alles on-rails begeleid met filmpjes. De overgang van en naar fimpjes en gameplay zijn naadloos uitgevoerd, wat een duim verdient voor de developers. De ervaring is eigenlijk een lange bioscoopfilm, en moet het absoluut niet hebben van de gameplay of puzzels. Het spel is verder speelbaar met de motion sensing feature van de PS4-DualShock, al werkt het horizontaal bewegen niet altijd even fijn moet ik zeggen. Ook de momenten waardoor je de controller stil moet houden, zijn niet altijd even effectief.
De filmische ervaring van de game is erg van belang. Daarbij spelen de graphics een belangrijke rol. Deze zijn dan ook erg sterk. Met sensoren heeft men exact acteurs en emoties omgezet naar het scherm en dat is met succes gedaan. Weliswaar is de kwaliteit nog niet goed genoeg voor een bioscoopervaring, maar men heeft een goede poging gewaagd. Grafisch is het spel dan ook van een hoge kwaliteit. De voice acting is daarnaast ook van een hoog niveau. Emoties komen vaak overtuigend (soms ook wat irritant zelfs) over en ook gesprekken zijn erg realistisch. Dit is dan ook van groot belang om de spanning er in te kunnen houden. Anders zou het sowieso een misbaksel van een avontuur worden. De schrikmomenten en de orkestrale geluidseffecten zijn daarnaast ook een goede toevoeging. De semi-realistische ervaring zou dan ook grotendeels zomaar echt gebeurd kunnen zijn, al zal ik daar niet te veel op in gaan, gezien de soms ook wat minder realistische toevoegingen rond het 2e deel van het spel.
Until Dawn is zeker een avontuur dat boven verwachting is geslaagd. Het is geen concurrent van Heavy Rain, die toch wat diepgaander was, maar qua horror, spanning en audiovisueel is dit zeker een hoogstaande game. Je blijft vrijwel van begin tot eind op het puntje van je stoel zitten. De keuzes die je maakt hebben op zich wel effect, maar de hoofdader van het verhaal blijft vrij statisch. Daarnaast zijn de gevolgen vaak voorspelbaar en een tweede walkthrough zal er vooral voor zijn om compleet radicaal de tegenovergestelde keuzes te maken. De veranderingen van het hoofdverhaal zijn daarbij vrij weinig op te merken, en daar had ik helaas toch wat meer van verwacht. Het is vaak dat je iemand of behoudt of juist verliest, waarmee je een zijpad neemt en later weer terug komt bij de hoofdlijnen van het verhaal. Qua content lijkt de game daarmee dus vrij karig, en qua gameplay is het spel dat al helemaal. Je kunt namelijk enkel je verzameling bekijken, chapters herspelen en behind the scenes video’s bekijken. Maar daar gaat het juist totaal niet om. Het gaat om die ene gweldige ervaring die je beleeft en in de hoofdlijnen is men daarin zeker goed in geslaagd.
