Franchise is geboren
Enkele jaren geleden was het toen TitanFall voor het eerst verscheen en exclusief was en dus niet voor de PlayStation 4 verscheen. Op de GamesCom kwamen we al in aanraking met de Xbox One-versie en inmiddels hebben we beide versies al uitvoerig kunnen spelen. Een nieuwe franchise is geboren met deel 2, maar of de titanenstrijd daarmee succesvol blijft is natuurlijk de vraag.
TitanFall 2 brengt ons naar een singleplayer verhaal en dat is voor het eerst. Nou ja, verhaal… Dat is nogal een overdreven begrip in deze, maar het spel bevat in ieder geval een singleplayer. Met een klein tiental missies bevat het spel de nodige avonturen waarin je de basisgameplay van het spel leert kennen. Heb je nog nooit TitanFall gespeeld, dan is dit zeker verstandig om te beleven. In de eerste missie ga je direct aan de gang met het rennen tegen de muren, want dat is mogelijk in de game. Je kunt rennen en vervolgens tegen een muur opspringen met de analoge stick, waarna je met een dubbel-sprong grote afstanden razendsnel kunt afleggen. In de eerste missie wordt aan de hand van jouw snelheid bij het afleggen van een kort parcours de moeilijkheidsgraad bepaald. Vervolgens duik je in het doldwaze avontuur waarin je ook kennis gaat maken met je eerste Titan. Deze Titan is van een gesneuvelde soldaat geweest en is nu geprogrammeerd om aan jouw kant te staan. Combat op de grond en in de Titan wisselen elkaar razendsnel af en zodra je de Titan voorzien hebt van wat energie zul je geregeld samen moeten werken en elkaar nodig hebben.
Snelle, heerlijke gameplay
De gameplay van TitanFall 2 is heerlijk. De snelheid van het sprinten, maar vooral ook de snelheid van de gameplay en het kunnen gebruiken van muren zorgen ervoor dat alles voorbij vliegt. Daarbij moet gezegd worden dat dit allemaal zo gestroomlijnd synchroon loopt met een constant stabiele framerate, dat het echt voelt alsof je Call of Duty in een verbeterd jasje speelt. De singleplayer is prima, op zich ook wel lang genoeg (toch wel tussen de 6 en 8 uurtjes) en ook aardig gevarieerd. Je bent eigenlijk constant aan het variëren tussen ‘rossen voor je leven’ en platformen. Daarnaast zijn er ook nog eindbazen die je kunt verslaan en grootse shoot-outs waarin overleven het enige doel voor ogen is. Daarnaast is de gameplay op de een of andere manier zo goed, dat het soms lijkt alsof het spel een licht auto-aim automatisme kent in zowel de offline als online modi. Het voelt alsof je crosshair altijd razendsnel op de juiste plek gericht staat, wat het schieten op tegenstanders natuurlijk zeer aantrekkelijk maakt. Wat is er nu lekkerder dan snel die virtuele kill op je naam te schrijven?
Naast de prima singleplayer is er natuurlijk ook de multiplayer, en daar draait het eigenlijk ook voor 80% om. De game bevat diverse modi. Zo heb je de Bounty Hunt, waarin je geld verzamelt door kills te maken. Dat geld moet je vervolgens bij ‘banken’ inleveren, wat natuurlijk enige tijd in beslag neemt. Het team met het meeste geld wint. Daarnaast is het van belang niet te vaak dood te gaan, aangezien je constant de helft daarvan verliest wanneer je neergeschoten wordt. Het is een unieke modus die goed aanvoelt en ook zeker de moeite waard is. Samen met deze modus is de Attrition mode de meest populaire game mode van het spel. In deze modi zitten duizenden spelers tegelijk, en dat valt in mindere mate te zeggen over de andere modi. In Attrition draait het puur om killen, killen en nog eens killen. Hoe meer je killt, hoe sneller je een Titan op kunt roepen waarin je kunt stappen. Tegenstanders kunnen Titans neerhallen door op hun hoofd te slingeren om vervolgens de robot deels stuk te maken en te laten ontploffen. Mensen op de grond zijn dus niet kansloos ten opzichte van Titans, want de robots zijn groot en zeker ook kwetsbaar en dus goede targets.
Naast de Free for All mode, welke voor zich spreekt, is er ook de Amped Hardpoint modus, een soort van domination mode waarin je zoals in Battlefield een drietal punten moet zien te veroveren en verdedigen. Samen met Capture the Frag zijn dit de standaardmodi van de game, welke kort-door-de-bocht zeer makkelijk opgepakt kunnen worden. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de Last Titan Standing, waarbij 2 teams tegen elkaar vechten en rondes draaien om overleven. Het team waarvan de laatste Titan(s) overblijft, wint. Naast die modus is er ook nog de Colisium mode, waarin je in een kleine arena tegen een andere opponent vecht. Je bent een ‘human’ en geen Titan en het draait hierin om het inschatten van de speler. Je kunt schieten met een soort van Plasma gun maar natuurlijk zullen jij en je tegenstander zoveel mogelijk springen en rennen om niet geraakt te worden. De mode draait om zeer korte potjes, en kon mij niet heel echt bekoren, maar is leuk voor de afwisseling.
Verschillende modi voelen als één pot nat
Die afwisseling is namelijk wel redelijk nodig zo nu en dan, want eigenlijk lijkt de gehele multiplayer hetzelfde. Welke mode je ook speelt, eigenlijk komt alles redelijk op hetzelfde neer. Of je nu een kill limit behaald in de Pilots vs. Pilots mode, elkaar killt in de Last Titan Standing mode of killt in Domination, het voelt eigenlijk allemaal hetzelfde. Als je de Titans niet had, was het dan ook een ongeverfd Call of Duty-aanhanger. In de multiplayer kun je levelen en diverse eigenschappen aan jezelf geven. Je kunt jezelf als pilot upgraden, je titan kun je verbeteren en je kunt boosts selecteren die je voordelen bieden, waaronder schieten tijdens het sprinten, of je Titan laten ontploffen als deze verwoest raakt om zo damage uit te delen aan anderen. Ook je wapens levelen en je kunt callsigns instellen, waaronder een banner en patch, maar ook designs toewijzen aan je eigen uitrusting. De multiplayer is zeker de goudberg van de game, maar voelt na enige tijd wel als redelijk ‘veel van hetzelfde’. De verschillende modi komen dan ook redelijk dicht bij elkaar als je ze geregeld varieert en kennen weinig tactische mogelijkheden. De maps zijn daarnaast redelijk gesloten, waardoor je constant wel stuit op de tegenstander. De omgevingen zijn niet per direct klein, maar bieden ook zeker niet veel vrijheid om je voort te bewegen. De ene keer bevindt je jezelf in gebergten met heuvels en veel gras en groen, en vervolgens ga je naar de stad waar infanterie zich makkelijk in gebouwen kan verschuilen.
Echt uniek is de multiplayer niet, maar dat is Call of Duty ook niet. Wel is de grafische kwaliteit indrukwekkend te noemen. De eerste, immens actievolle video bij het starten van de singleplayer, laat direct zien waar dit spel om draait; Actie en chaos. De kwaliteit daarbij is indrukwekkend. Het spel draait zeer stabiel, dat terwijl er constant actie, explosies en geknal om je heen gebeuren. Titans zien er indrukwekkend uit, gebergten ogen zowel van ver als van dichtbij haarscherp en zelfs bladeren op de grond zijn tot in detail te bewonderen. Ook geweren zijn verbluffend strak uitgewerkt en eigenlijk valt dat wel te zeggen over alle aspecten van de game. Wel is de grafische user interface wat lastig te volgen door de totale chaos die op je scherm plaatsvindt. Het spel wordt daardoor soms wat onnavolgbaar en onoverzichtelijk. Qua audio lijkt het alsof er een ware oorlog in de huiskamer plaatsvindt, iets wat wel past bij de grafische chaos van het spel. Echt indrukwekkende soundtracks zijn er niet, maar die zijn ook niet nodig door het constante geknal en de monologen van robots die voorbij komen. Audiovisueel is TitanFall 2 imponerend en lijkt het spel een beetje op Destiny, zo’n andere shooter die vooral visueel zeer strak eruit ziet. Daarnaast is er weinig verschil tussen de singleplayer en multiplayer op grafisch gebied, iets wat je veelal wel ziet in games, maar waarvan hier weinig sprake is. Een puike prestatie van Respawn om dat allemaal in goede banen te leiden met ook nog eens een zeer stabiele framerate.
Nu het shootergeweld weer aantrekt in de laatste maanden van het jaar, is het moeilijk om je plekje te kunnen vinden in de top. Echter hoort TitanFall 2 daar zeker bij. Het spel is simpel, ziet er goed uit, en speelt daarnaast razendsnel weg. De multiplayer modi lijken allemaal wel redelijk op elkaar, waardoor je dus niet te veel onder de indruk moet raken van de grote hoeveelheid daarvan. De gameplay is zo heerlijk, dat je dit spel bijna zou willen verkiezen boven Call of Duty of Destiny, iets wat op zich al een hele prestatie genoemd mag worden. Daarnaast bevat het spel ook nog eens een puike singleplayer waarin platformen en knallen goed gecombineerd worden. Als tussendoortje, maar ook als stand-alone tijdverdrijfver, is TitanFall 2 dan ook nu al prima door de net begonnen titanenstrijd heen gekomen.
