TIEBREAK – Official game of the ATP & WTA

In de afgelopen jaren hebben we weinig tot geen tennis games gehad. Degene die wel uitkwamen, verdwenen als sneeuw voor de zon; zei het door gemengde recensies, zei het door matige kwaliteit of kwantiteit. Ook het eerder dit jaar verschenen Top Spin 2K25 werd gemengd ontvangen. Dat was één reden dat Tiebreak, of TB, pas recent werd uitgebracht voor consoles. In TB heb je te maken met de officiële game van de ATP en WTA. Respectievelijk de mannen en vrouwen. Toen ik deze game een paar maanden geleden op de radar kreeg, vroeg ik me gelijk af of hij beter zou zijn dan Top Spin 2K25. Ik kan nu alvast verklappen dat dat in veel opzichten wel het geval is. Het vooralsnog ontbreken van de Grand Slams is dan een gemis, maar dat drukt de pret niet zoals jullie hieronder zullen lezen. Er zijn een bizarre hoeveelheid toernooien in de game verwerkt, en ook een grote lijst aan echte profspelers, Novak Djokovic is daar één van de vele van. Maar hoe speelt de game, hoe uitgebreid is de gameplay, wat voor modi kan je verwachten en hoe is hij qua audio of besturing. Is het meer simulatie of zit er ook iets aan arcade in? Lees gauw verder om daar achter te komen.

Veel en realistische gameplay

Een paar mooie dingen in de game zou je in eerst instantie wel denken na de intro. De gameplay is één van die dingen. Realistisch, maar bij het naar het net rennen qua bewegingen weer meer arcade. Een enorme lijst aan echte spelers, die ieders hun unieke eigenschappen hebben, net als in het echt. Zeker 120 echte professionele spelers zitten in het spel, alsmede ook genoeg gameplay via meer dan 90 officiële ATP en WTA toernooien, inclusief de finales aan het einde. Naast dat hebben we te maken met redelijk realistisch voetenwerk, wat lekker speelt. De gameplay biedt verder mogelijkheden voor enkel- en dubbelspel, vaardigheidspunten en verder verbeteren van je personage, of upgraden van je wensen tijdens de tour. Daar komt een standaard sportverhaal over de opkomst van een nieuw talent in de carrière bij. Maar een stukje over de modi volgt later in deze review. De gameplay voelt goed, is overwegend realistisch en geen enkele prof speler is hetzelfde, zeker niet op de hogere standen. Je zult hard moet werken om toernooien te winnen, aces te slaan en naast dat ook nog eens de pers later in de game te woord te staan. Er zit veel in deze game, behalve de Grand Slams vooralsnog, wat wel een beetje jammer is. Ik denk persoonlijk dat dat een licentie dingetje is, maar zeker weten doe ik dat niet. Daarnaast vinden we ook nog eens een mooi stukje gameplay waarbij je je eigen tennis court mag maken en is er de mogelijkheid om je personage uit te bouwen tot een absolute wereldster. De gameplay in TB is dan ook het sterkste punt, zei het dat je vooral in het begin merkt dat het niet altijd even realistisch is. Het realisme zit hem vooral in de hogere standen, waarbij je knetterhard moet werken voor je breakpoints. Absoluut zeer weinig aan te merken hierover. En nog leuker is dat je het verschil kan zien in de verschillende prof spelers. De één met een betere forehand, de andere met een betere backhand. Weer één met een goede lob, de andere met een betere service. Hierin onderscheidt TB zich wel van de rest van de tennis games, ondanks latere release. Je kunt dus wel zeggen dat de gameplay behoorlijke realistisch is.

Uitdagende besturing, maar ook leuke modi

De besturing in de game is lekker uitdagend en veelzijdig. Het is niet makkelijk om een goed gemikte lob te geven, of om je tegenstander kruislings over het tenniscourt te slim af te zijn op de hogere standen. Ook de tegenstander zelf zorgt er vaak voor dat je wel degelijk gedwongen gaat worden om de besturing goed onder de knie te krijgen. Makkelijk te leren, moeilijk te beheersen is bij veel zaken in games en het echte leven een vaak gehoorde uitspraak. In TB is het met de besturing echter zo dat die eerder moeilijk te leren is, maar eenmaal geleerd, makkelijk te beheersen. Het is misschien moeilijk onder de knie te krijgen, maar zeker niet frustrerend. Eerder uitdagend en je zal dan ook moeten werken voor je break- en setpoints. Toen ik tegen mijn eerste profspeler moest spelen, met mijn eigen ik in het spel, ontdekte ik al gauw dat het een verstandige keuze was om niet gelijk op de hoogste stand te gaan spelen. Hierin is TB qua besturing heel realistisch. Je moet zelfs letten op de hand waarmee je speelt, net als de hand waarmee je tegenstander terugslaat. Dit is qua besturing, maar ook bij het technische aspect achter de verschillende profspelers, een heel verschil vergeleken bij de staat van ontwikkeling eerder dit jaar. Het toont aan hoe goed het realisme in de game verwerkt zit, naar technische maatstaven gesproken. Enige hekelpunt qua besturing en technisch gemaakte bewegingen door de game, is dat spelers te flexibel en gevoelig reageren. Het is een vleugje arcade, maar niet storend genoeg omdat hard af te straffen. Sterker nog: Het valt zelfs relatief weinig op als je het bekijkt vanuit een technisch realistisch oogpunt. Ik ben dan ook van mening dat dit één van de sterkste punten van de hele game is. Piepklein kanttekening nog is dat je een tikkeltje te goed moet timen om niet in de fout te gaan, maar ook dat moet je even doorkrijgen en dan gaan alle ballen over het net naar je tegenstander. Wel oppassen dat je tegenstander je niet dwingt om naar het net te komen, zeker bij de echte profspelers. De modi in de game zijn dan weer een ander goed punt om over te spreken.

Zo is er onder andere een online modus, maar erg leuk is die niet. Je moet namelijk vooral bij dubbelspel rekening houden met de kennis van het spel van je tegenstander en partner. Het zal dus altijd wel een keer gebeuren dat je wedstrijd volledig de mist in gaat, terwijl je offline wel progressie hebt gemaakt met je eigen karakter. Tevens is het lastig te bepalen of dat nu komt door de servers, je eigen talent of dat van je online menselijke tegenstander. Dat gezegd hebbende, is af en toe een online potje zeker geen frustratie. Alleen je eigen game een beetje kunnen bepalen in de offline modi, zoals de carrière modus, of het enkel- en dubbelspel systeem, is zoveel leuker en daarbij hou je in tegenstelling tot online zelf de controle over je spel. Je bent dus niet afhankelijk van je tegenstander. De carrière modus biedt een aantal mogelijkheden. Zo kun je een eigen poppetje maken, maar die moet je helaas, of door een fout, of opzettelijk, opnieuw aanmaken als je eerder als in de character creator, een speler hebt aangemaakt. Je kunt hem dus niet vanuit de character creator, direct importeren naar de carrière modus. Die modus is overigens best uitgebreid. Je kunt beginnen als een geoefende prof, maar ook als een beginneling, wat een stuk leuker en uitdagender is. Het werkt goed mee dat je dan vervolgens een coach krijgt en op een tennis academie begint, met het bekende talenten prof verhaal, iets wat we eerder in o.a. de FIFA games hebben gezien. Wanneer je wat verder bent, kun je ook punten investeren in het verblijf tijdens toernooien, alsmede ook een arts, of zelfs een fysiotherapeut. Je zult hiervoor moet betalen, met het prijzengeld dat je krijgt na het winnen van wedstrijden en toernooien. En deze worden duurder naarmate je er er meer punten insteekt, veel duurder. De carrière modus is om zijn veelzijdigheid dan ook de leukste modus, naast een aantal potjes enkel spel, of dubbelspel. Wie wil er tenslotte niet samenspelen met Novak, tegen een Roger en Nadal? Machtig mooi toch!? En dat gaat allemaal gepaard met een rijkelijke hoeveelheid grafische details.

Grafisch erg veel details, maar geluid valt best wel vaak weg

Grafisch zijn er erg veel details. De verschillende profspelers, alsmede ook de tennis courts en stukje van de omgeving, zien er meestal beeldschoon uit. Niet ieder detail van de spelers is nauwgezet nagemaakt, en ook de achtergrond oogt wel een beetje donker, maar voor de rest is het zeer prettig om naar te kijken. Je tenniswedstrijden komen hierdoor echt tot leven en en je hebt het idee dat je in het echte wereldje zit af en toe. Toch oogt niet alles perfect, maar dat komt omdat het gevoel voor realisme misschien iets te goed is nagestreefd. De tennis courts daarentegen ogen wel weer prachtig, maar soms ontbreken de sponsors. Ook de tennis academie in het begin van je carrière voelt op momenten een beetje haast en vluchtwerk. Dat gezegd hebbende is het verder allemaal prima en de verdient het ook een aardig cijfer. Iets minder is dan het geluid. Soms lijkt het geluid vaak weg te vallen bij het opslaan van de bal, of het terugslaan er van. Ook is het soms jammer dat je niet altijd hoort hoe intens een profspeler speelt. Het was mijn grootste ergernis met de game, die verder prima is. Grafisch en geluid zijn de enige twee dingen waar ik wat irritaties bij had. Gelukkig hoor je de umpire wel die redelijk vaak ingrijpt na het winnen van een break- of setpoint. Zowel grafisch als qua geluid is het soms wisselvallig, maar niet al te gek gelukkig.

Tiebreak is een game die veel dingen goed doet, maar ook waar wat kleine, oplosbare dingen, fout gaan. De game speelt lekker weg, heeft veel licenties en echte toernooien, maar de grand slams ontbreken vooralsnog. Verder oogt het grafisch en qua geluid een beetje wisselvallig, maar hebben we wel een lekker uitdagende besturing. Online is niet heel boeiend, maar een snel potje enkelspel of dubbelspel kan best wel afwisselend zijn op zijn tijd. Het rest mij te concluderen dat dit overwegend een heel nette game is, maar dat er hier en daar wel wat poetswerk nodig is. De prijs van de game is dan wel weer erg netjes en zeker als je dat bekijkt met de hoeveelheid licenties en echte spelers die erin zitten, inclusief hun stemmen. Wil je een game voor de komende jaren, dan is dit niet echt de game voor de meeste mensen. Wil je een game die lang genoeg vermakelijk is, dan kun je je hier wel een jaartje zoet mee houden. Het is een beetje proef op de som, maar zeker niet met een slecht eindresultaat.