Ook de god van de games?
Volgens velen de onbetwiste nummer 1 van IMDB. Ik heb het natuurlijk over de Godfather. De reeks met films zal iedereen wel bekend in de oren klinken en de mafia-sfeer wordt heropgeroepen met de game The Godfather: The Don’s Edtion. Wederom een launch game voor de Playstation 3 dus. Eens kijken wat deze game klaar speelt op de next-generation console van Sony.
Natuurlijk zullen de meeste het verhaal wel uit hun hoofd kennen, de wat onbekendere krijgen echter een kleine introductie. Stop overigens nog niet met stoppen met lezen als je de film nog nooit bekeken hebt, dat is totaal niet nodig. Wees dus maar niet ongerust als je deze game per ongeluk aangekocht hebt, aangezien het je wel een leuke titel leek. De film heeft weinig grootse toevoegingen op de game zelf. In ieder geval zijn de hoofdrolspelers wel grootse bekende characters natuurlijk. Als speler raak je betrokken bij een schietpartij waarbij je vader om het leven komt. Paniekerig als kind zijnde zul je echter pas wraak kunnen nemen in de toekomst. The Godfather geeft dit met duidelijke woorden aan en die wraak komt dan ook tijdens het spelen van de game. Als jonge knaap van rond de 25 wordt je geaccepteerd in de familie van Amerika’s grootste criminelenbende, de Corleone familie. Het is aan jouw om diverse orders uit te voeren en heel wat mensen neer te slaan, schieten, maar ook respect te verdienen. Je zult namelijk op moeten letten dat je per ongeluk niet al te veel onschuldige burgers naar de grond werkt en dat je de politie te vriend houdt. Natuurlijk is dit alles niet te allen tijde mogelijk, maar doe je best…
In New York zul je in een grootse stad rond kunnen rijden en kun je in feite doen wat je zelf wilt. Het is niet zo free-roaming-achtig als Grand Theft Auto, maar de vrijheid is vrijwel onbeperkt om te doen en laten wat je zelf verlangt. De game is, volgens eigen zeggen van de developer, helemaal opnieuw geconstrueerd voor de volgende generatie consoles, waar dus de Playstation 3 onder valt. De game is echter om te beginnen, niet al te indrukwekkend te noemen op grafisch gebied, als je kijkt naar hetgeen dat je zou mogen verwachten op de console. Wel is het een en ander uitgebreid. Zo zul je meer content mogen verwachten dan je in de PS2-versie voorgeschoteld kreeg. Hieronder kun je nieuwe hits, hubs, minigames en compounds verstaan. Het is allemaal niet zo heel erg bijzonder, maar het is natuurlijk wel een leuke toevoeging voor het geheel. Je krijgt ook toegang tot director’s cut content waarin je bonus materiaal als behind-the-scenes en making-of video’s kunt bekijken. Enkel de PS3-versie bezit deze extra software op de Blue-ray disc en het is dan ook exclusieve content die je er gratis bij krijgt.
Daarnaast wordt opvallend genoeg ook gebruik gemaakt van een feature die we eigenlijk in vrijwel geen één launch game zijn tegen gekomen: de tilt-mogelijkheden van de Sixaxis-controller worden namelijk benut. Het mag dan wel niet zeer bijzonder zijn, maar til je tegenstanders maar is op met een zwieper omhoog van je PS3-besturingsmechanisme. Het werkt op zich aardig, en het laat ook weer zien dat Sony daadwerkelijk iets geïntroduceerd heeft dat ook blijkt te werken. Ik wist het nog niet voordat ik deze game speelde, maar m’n controller doet het gelukkig. Het mag allemaal niet bijzonder uitgebreid zijn, en de extra mogelijkheden zijn vrij beperkt, maar de game is in zijn geheel wel een dikke plus waard. De non-lineaire adventure gameplay is natuurlijk al een goed punt op zich, maar dat het verhaal op deze manier zo goed verbonden wordt met de game zelf, dat is natuurlijk een gouden toekomst waard. We kunnen namelijk nog meer verwachten van The Godfather en Electronic Arts.
Wel irritant zijn de constante laadtijden die de game met zich meebrengt. Het was gewoon hilarisch, vooral in het begin, als je bekijkt hoeveel wachttijden je hebt bij dit spel. Het constant laden van filmpjes en daarna de gameplay actie werkt je nogal op de zenuwen en het verziekt regelmatig de interessante sfeer rondom het verhaal. In ieder geval is het van de ene kant wel logisch gezien de forse filmpjes op de disc en de grote city-map van de game die ingeladen moet worden. Belangrijk in de game is, hoe je mensen benadert en/of intimideert. Je kunt soms namelijk te ver gaan met je emoties en dat kan leiden tot gefrustreerde bendes die het op je gemunt hebben. Wees dus regelmatig voorzichtig met het neerklappen van je opponenten, want dit zal lang niet altijd gewaardeerd worden, vooral niet als je verder door de game heen zult komen. De krachten van jouw loyaliteit en angsten zullen ervoor moeten zorgen dat jij respect verdient van andere mensen. Het is een mix van strategie en klever te werk gaan die de gamer in balans zal moeten houden.
Iets wat men goed in de game heeft weten te integreren is het systeem waarmee je skillpunten toe kunt wijzen aan diverse aspecten in de game. Het beïnvloedt de gameplay enigszins als je genoeg respect verdient. Je kunt namelijk door bijvoorbeeld winkels in te nemen skillpunten toewijzen om jezelf bijvoorbeeld als Enforce te laten upgraden. Verder kun je ook de kant van de Operator opgaan als je daar zelf voor kiest. Je kunt verder je slagen verbeteren, maar ook kiezen voor meer health als je dat eerder nodig hebt. Als je bijvoorbeeld genoeg punten besteed hebt aan de Enforcer zijde, dan kun je gebruik maken van ongelimiteerde munitie, wat natuurlijk zijn voordelen kan hebben in de gevechten.
Ik heb het er globaal heel kort al over gehad, maar de graphics zijn eigenlijk ‘het minpunt’ van deze game. Het ziet er allemaal wat onverzorgd uit en in feite is het enkel de speler die er grafisch goed uit ziet. Leuk is ook dat je lange tijd de schrammen en stoten op je gezicht zult zien en ook ingame blijft houden. Een blauw oog is dan ook geen bijzondere eigenschap en zal de vrouwtjes van je weg doen jagen, al zullen zij in ieder geval niet al te gecharmeerd van je zijn. In ieder geval zijn de omgevingen op zich wel aardig in elkaar gezet en zijn de characters niet van een triest makend niveau, het is allemaal verreweg tot in de puntjes uitgewerkt en dus niet HD. Als we spreken over het geluidsaspect van deze game, dan kun je wel tevreden zijn. De sfeermakende geluiden die je in de oren vallen zijn op zich erg goed, maar het zijn vooral de dialogen en The Godfather die de sfeer weten te drukken. Op zich niets bijzonders, maar de sfeer blijft er gelukkig goed erin zitten gedurende het spelen.
Veel content, geen multiplayer
De replay waarde in deze game is misschien niet al te groot meer, als je de game uitgespeeld hebt. De toegevoegde content is natuurlijk wel een leuke toevoeging, maar de game wordt na het bekijken van al dit materiaal al snel rijp voor de figuurlijke gamekast. Op zich jammer, aangezien een leuke multiplayer wel een goede toevoeging zou zijn geweest. Het zou uiteraard wel van het originele verhaal afstappen als je een GTA-achtig spektakelstuk erin gegooid zou hebben, maar de vraag is waarom zou dat niet kunnen? Misschien in het volgende deel van Electronic Arts.
The Godfather is vooral voor de fans een aangename game. De liefhebbers van actie zullen zeker genieten met deze game die soms ook erg grof over kan komen. Kopstoten op de rand van stenen graven geven, of simpelweg iemand helemaal dood meppen of trappen. Het zal de liefhebbers van Grand Theft Auto zeker een voldoening opleveren en het is dan ook geen spel met een lage waarde. De actie en het verhaal lopen goed in elkaar over, en het vormt dan ook een echt geheel dat vertrouwd blijft aan de gebeurtenissen van de film, maar daar ook weer niet geheel van afhankelijk is. Geen topper, maar simpelweg erg leuk voor de geïnteresseerden van het genre, die houden van een goed verhaal met daarbij interessante actie en veel cut-scènes.
