Kort, charmant, muzikaal
Precisie platformers, het is een genre dat al net zo oud is als dat er consoles van Nintendo worden gefabriceerd. De afgelopen paar jaar zijn er, mede dankzij Steam, in rap tempo enorm veel bijgekomen. De één wat origineler dan de ander. Symphonia doet zijn naam eer aan en orkestreert een platformer met muziek en scherpe platformkunsten als de kern. Al is de game wel een beetje kort.
Symphonia speelt zich af in Symphonia. Een wereld waar muziek centraal staat en dient als de bron van het leven in deze wereld. De seizoenen zijn er van afhankelijk en zelfs de flora en fauna heeft het nodig om te bloeien. Dat blijkt wanneer het orkest om een onverklaarbare reden spoorloos verdwijnt. Symphonia valt in een lange nacht, de flora verwelkt en gebouwen vervallen. Tot een onbekende dirigent op het masker van de violist Philemon stuit en hem/haar aanmoedigt om opzoek te gaan naar de overige leden van het orkest.
Dat klassieke muziek de belangrijkste inspiratie is blijkt al snel. De drie levels zijn ieder geïnspireerd op een bepaald instrument uit een orkest, het arsenaal aan vaardigheden van Philemon is volledig afhankelijk van een viool en de soundtrack is uiteraard in stijl van een modern orkest. Veel violen, veel fluiten, veel cello’s en een bak blaasinstrumenten. Persoonlijk kan ik een goed neo-klassiek album a’la Penguin Café, GoGo Penguin, Nils Frahm of Ólafur Arnalds wel waarderen dus mijn liefde voor deze muziekstijl is weer helemaal aangewakkerd. De soundtrack van Symphonia zou niet misstaan tijdens deze grootheden. Het is dan ook fijn dat ieder level wordt afgesloten met een kort concert om weer even op adem te komen en om de wereld weer wat kleur te geven.
Philemon zelf kan met een viool dezelfde capriolen uithalen die Dagobert Duck al eens deed met zijn stok. Als een pogostok gebruik je deze om vliegensvlug van het ene naar het andere platform te springen. Deze wordt ook gebruikt om mechanismes te activeren die deuren openen of platformen laten bewegen. Dat doe je door met een druk op de knop een korte improvisatie te spelen. Het mechanisme doet de rest en Philemon kan weer verder. Vanaf het begin heb je nog de mogelijkheid om je strijkstok in een bank te steken om jezelf te lanceren en later kan je je strijkstok nog als een harpoen gooien, zodat je je vanaf een afstand vast kan klampen aan bepaalde objecten.
Geen fratsen, gewoon gaan
Voor een platformer klinkt dit wat beperkt aan opties. Symphonia biedt echter variatie door dit te combineren met level design die je eigen vaardigheden complimenteert. Het eerst level is bijvoorbeeld gebaseerd op wind, want het is van de fluitist. Het lanceren van jezelf wordt dan gecombineerd met allerlei puzzels die je wegblazen of juist naar een blaaspijp toe zuigen. Het speelt zich af in een grote kas met doorns wat weer de perfecte locatie is om de wind te combineren met het ontwijken van al die stekels. Het tweede level is gebaseerd op strijkinstrumenten waardoor er overal snaren te vinden zijn die je per ongeluk (ik zweer dat het per ongeluk ging) de afgrond of het plafond inschieten. Het laatste level heeft blaasinstrumenten als inspiratie waardoor je constant door allerlei grote buizen gelanceerd wordt om van locatie naar locatie te schieten. De complexiteit van de levels is volledig afhankelijk van de locatie en het level design is van begin tot eind fantastisch.
Gezien het genre kent Symphonia zijn moeilijke momenten. Het komt nooit echt in de buurt van bijvoorbeeld een Super Meat Boy of I Wanna be the Guy. Dat probeert de game ook niet echt. Dat terzijde, welke games komen daar wel bij in de buurt? Er zijn echter genoeg kamers die een behoorlijke uitdaging bieden, zodat je misschien een tijdje vast kom te zitten. Daar heeft de game wel een oplossing voor. Door op zoek te gaan naar geheime muzieknoten en geheime kamers kan je wat meer traditionele dingen vrij spelen zoals een double jump. Dit maakt de game een stuk eenvoudiger voor nieuwkomers. Ga nog iets verder en je kan de bewegingssnelheid van Philemon vertragen of juist versnellen.
Deze geheime kamers zitten wel echt goed verstopt en zijn grotendeels de reden die de lengte van de game bepaald. Ben je alleen geïnteresseerd in het einde zien, dan ben je binnen een kleine drie uur wel klaar. Wil je echt alles zien dan kan je die nog verdubbelen. Speel je nog een keer op de mode die je na het uitspelen vrij speelt, nou ja, je snapt het wel. De game is vrij kort. Dat is tegelijkertijd een plus als een min, want de game is kort genoeg om niet in herhaling te gaan vallen, maar laat je wel met een gevoel achter dat een extra level met de piano als inspiratie wenselijk zou zijn.
Dat gezegd hebbende, Symphonia is een heerlijke platformer met de korte speelduur als enige minpunt. Het thema is fijn, de animaties zijn prachtig, de muziek is fantastisch en de game speelt lekker weg. Perfect voor de budgetbak, maar voor de volledige prijs is deze game ook zeker het proberen waard.
