Reis door de sterren
Wat doe je als uitgever als de laatste telg in een serie niet presteert zoals je had gehoopt? Het antwoord lijkt in dit geval te zijn ‘de vorige delen remasteren.’ Daar valt iets over te zeggen natuurlijk, aangezien remasters zo een beetje gemeengoed zijn geworden. Square-Enix lijkt dit, na het matige vijfde deel, toe te passen voor de Star Ocean franchise. Het afgelopen jaar hebben we deel drie al als een PS2 classic gekregen op de PS4 en nu is ook Star Ocean: The Last Hope beschikbaar als volledige remaster. Origineel begonnen als een Xbox 360 titel en later met de nodige verbeteringen op de PS3. De PS3 versie had de optie om te kiezen tussen de moderne CGI of klassieke anime karakter portretten, de Japanse voice overs zaten erin, er was wat balans werk uitgevoerd in de karakterstatistieken en je hoefde (gelukkig) niet meer met meerdere discs te werken. De PS4 versie is een remaster van de PS3 versie inclusief deze opties en een tal van grafische opties. Een welkome toevoeging, ware het niet dat ‘The Last Hope’ in zijn tijd er al grafisch redelijk goed uitzag. De problemen waren een stukje erger en zitten diep verweven in de kern van het spel. Deze remaster is weliswaar een stuk plezanter om te spelen, maar het lost de grote problemen van het origineel niet op.
Interessant verhaal met ongeloofwaardige personages
‘The Last Hope’ fungeert als een prequel op alle andere delen in de franchise. De derde wereldoorlog is uitgebroken en heeft de oppervlakte van de Aarde vernietigd. De mensheid heeft zich teruggetrokken in steden die onder de grond zijn gevestigd. Na een tijd zijn de resources echter op en beslist men om te gaan zoeken naar andere bewoonbare planeten. Hiervoor is de ‘Space Reconnaissance Force’ opgericht. De game begint met een missie naar zo een bewoonbare planeet. Tijdens het reizen door een warphole gaat er echter iets mis en je maakt een noodlanding. Door een reeks aan gebeurtenissen op deze planeet wordt het hoofdpersonage, een 20-jarige man genaamd EdgeMaverick, gepromoveerd tot kapitein en moet jij met je crew verder opzoek gaan naar de volgende planeet. De hoofdlijn van het verhaal heeft betrekking op intergalactische politiek en in mindere vorm tijdreizen. In feite kan het het beste worden beschreven als een mengeling tussen de film ‘Interstellar’ en de game ‘Mass Effect: Andromeda.’ De bovenliggende thema’s zijn interessant genoeg, maar de personages die dit verhaal dragen zijn dat absoluut niet. Het hoofdpersonage en zijn jeugdvriendin zijn bijvoorbeeld emotionele weegschalen die op het ene moment duidelijk geconflicteerd zijn, doordat er een complete bevolking van het universum is gevaagd, en twee tellen later hebben ze het vrolijk over hun verjaardag. Het springt meerdere malen van het ene uiterste naar het andere waardoor het op den duur niet meer serieus overkomt. De voiceacting in combinatie met de facial expressions helpen hier ook niet echt aan mee. De Engelse voice overs zijn behoorlijk slecht en alle karakters hebben qua gezichtsuitdrukking maar twee emoties, die van een leegte en woede. Gelukkig hebben we voor die voice overs de keus om de Japanse te nemen. Deze zijn namelijk een stuk beter.
Dezelfde leegte keert terug in de omgevingen. Je kan weliswaar voor het eerst echt van planeet naar planeet reizen, maar het enige wat veranderd is hoe de omgeving eruitziet en hoe vergevorderd de beschaving is. Alle planeten bestaan uit gigantische lege vlaktes en er is geen tijd gestoken in het vullen van deze vlaktes. Het feit dat ondanks deze leegte er nog steeds overal pop-ups en frameratedrops zijn is mij een raadsel. Vooral bij lichtgevende objecten in het veld kan de framerate behoorlijk tegenvallen. Deze zijn enkel gedeeltelijk op te lossen door verschillende grafische effecten, zoals schaduwen, uit te zetten. Wat het doel van een remaster weer behoorlijk voorbij gaat.
Degelijke combat
Net zoals de andere delen in de franchise is het combatsystem in ‘The Last Hope’ tevens van een redelijk hoog niveau. Door het gebrek aan interessante vaardigheden begint het weliswaar als een grind, omdat je enkel de beschikking hebt tot een standaardaanval, een verdedigingsactie en twee knoppen met een skill aanval. Gevechten bestaan dan meer uit op de aanvalsknop rammen met her en der tijdens het vechten een ander personage kiezen om met hem of haar op de aanvalsknop te rammen. Het wordt pas echt interessant als je een grotere hoeveelheid aan karakters en opties hebt. Zo rijg je op den duur gigantische en spectaculaire combo’s aan elkaar. Tevens heb je de beschikking tot een ‘blindside.’ Dit is een ontwijkmanoeuvre om een vijand achter in de rug aan te vallen. Als laatste is er nog de mogelijkheid om ‘rush mode’ te activeren. In de praktijk maakt dit je karakter immuun voor stun aanvallen en kan je grote hoeveelheden aan schade aanrichten. Het duurt een tijdje (lees, een uur of tien) tot combat echt interessant wordt, maar als het zover is is dat hetgeen waar het spel echt uitblinkt. Helaas is er niet gedacht aan het verbeteren van het lock-on systeem. Er is niet echt een manier om een vijand uit te kiezen. De game kiest in principe altijd een vijand uit gebaseerd op de afstand van jouw personage waardoor het gericht aanvallen onnodig irritant kan zijn.Ook hadden ze van mij het bonus board wel aan mogen passen. Dit is een principe een mechanisme om aan het einde van een gevecht bijvoorbeeld meer experience, MP of geld te ontvangen. Cruciaal om regelmatig skills te gebruiken. Dit mechanisme wordt echter nog steeds gereset zodra je het spel afsluit. Een behoorlijk gemiste kans als je het mij vraagt.
Ik heb de grafische opties al genoemd in de eerste alinea. De opties die zijn toegevoegd zijn allerminst indrukwekkend te noemen en lijken rechtstreeks uit een PC-titel te komen. Denk dan bijvoorbeeld aan draw distance, resolutie en depth of field. Afhankelijk van deze opties kan je ervoor kiezen om het spel er grafisch een stuk beter uit te laten zien met wat performance problemen of je kiest ervoor alle pracht en praal uit te zetten met een stabielere framerate. Ik dien er echter wel bij te zeggen dat de performance problemen behoorlijk groot zijn. Vooral bij intensere aanvallen aan het einde van het spel kan de framerate onder de tien raken. Dit is niet alleen bij deze versie. De PS3 had hier ook zichtbaar problemen mee waardoor het lijkt dat het eerder iets met de engine is dan de hardware waar je het spel op speelt.
Al om al is dit een remaster geworden die als remaster zelf behoorlijk goed is. De grafische updates zijn welkom en het spel ziet er ten opzichte van het origineel een stuk beter uit. Echter waren de graphics niet het grootste probleem. De emotieloze personages, de frameratedrops, de lege omgevingen, het gebrek aan een degelijk lock-on systeem en een battle system dat traag op gang komt zijn problemen die je niet zomaar kunt weg “remasteren.” Er valt zeker plezier te beleven met deze titel. Vooral zodra de combat echt op gang komt. Daarbij kost deze titel maar €20 waardoor hij iets makkelijker is om aan te raden. Voor fans van ouderwetse JRPG’s kan ik dat dan ook zeker doen. Anderen missen echter niet veel en kunnen die 20 Euro beter aan iets anders besteden.
