Losgeslagen vader
We zien tegenwoordig steeds vaker het thema van de bezorgde ouder opduiken in games. Hun kind wordt vermoord of ontvoerd en vervolgens zullen hun ouders er werkelijk alles aan doen om wraak te nemen op de dader. Het is begrijpelijk, maar vaak betekend het ook dat ze hun hele leven aan de kant moeten zetten om hun voldoening te verkrijgen. Ook Third Echelon agent Sam Fisher kwam voor een dergelijk situatie te staan. In de Splinter Cell game Double Agent verloor hij zijn geliefde dochter Sarah. Drie jaar later komt hij er achter dat het geen ongeluk was, maar dat zijn dochter is vermoord. Aangezien Fisher niet langer in dienst is van Third Echelon kan hij de touwtjes in eigen handen nemen. Dit brengt hem naar het eiland Malta, waar Sam begint aan het razend spannende avontuur dat heet Tom Clancy’s Splinter Cell: Conviction.
Dat Sam’s banden met zijn vorige werknemer zijn doorbroken kun je gelijk goed merken. Conviction is namelijk een vlottere game geworden. Er zit veel meer actie in en je bent ook minder bezig met rondsluipen. Laat je hierdoor echter niet afschrikken, want ook Conviction is nog hoofdzakelijk een stealth-game. Je sluipt van de ene dekking naar de andere en schiet ondertussen lampen kapot om door het donker dat zo ontstaat onopgemerkt te blijven. Tegenstanders kun je op vele verschillende manieren uitschakelen. Het is bijvoorbeeld mogelijk om ze met je pistool of geweer neer te schieten, maar je kunt ze ook van achteren benaderen om ze de nek om te draaien. Daarnaast beschikt Sam ook nog over de nodige gadgets waarmee je zijn vijanden om de tuin kan leiden. Zo heb je een kleefcamera met ingebouwd muziekje waarvan ze zich een ongeluk schrikken. Komen ze vervolgens dicht in de buurt van je kleefcamera, dan laat je het apparaat met één knop op je toetsenbord exploderen. Met zulke vuile trucjes zijn er een groot aantal vermakelijke methoden om de vijanden af te maken van een veilige afstand.
Duisternis is je vriend
Helaas komt het ook wel eens voor dat je net een beetje te veel risico neemt en je wordt opgemerkt. Je kunt er dan voor kiezen om als een gestoorde Rambo alles neer te schieten wat beweegt, maar vaak is het verstandiger om de duisternis weer op te zoeken en te verdwijnen. Hiervoor wordt in Conviction een nieuw systeem ingevoerd genaamd ‘Last Known Position’. Omdat Sam zich veelal in donkere gebieden bevind is het voor de troepen van zijn vijand onmogelijk om te zien waar hij heen gaat. Ze onthouden echter wel waar ze Sam als laatst hebben gezien. Deze plek wordt aangegeven met silhouet van Sam en vertelt je waar alle tegenstanders heen zullen verplaatsen. Op die manier kun je zelf een veilige locatie gaan opzoeken en bijvoorbeeld een mijn achterlaten waarmee je iedereen in één klap te grazen neemt. Je bent in Conviction dan ook constant bezig met het in de val lokken van domme soldaatjes en je komt regelmatig op het puntje van je stoel te zitten bij het tegenkomen van vijanden.
Een tweede nieuwkomer in Splinter Cell die dit gevoel moet versterken is het zogenaamde ‘Mark and Execute’ systeem. Dit geeft je de optie om enkele tegenstanders te markeren en ze vervolgens heel snel en geruisloos neer te schieten. Het komt vooral van pas wanneer je door een grote groep wordt aangevallen en in korte tijd hun aantal wilt verminderen. Je kunt het echter niet naar hartenlust gaan toepassen, want voordat je een executie kun uitvoeren moet je eerst iemand met hand hebben uitgeschakeld met het risico om ontdekt te worden. Het hangt er allemaal vanaf hoe je zelf het liefste speelt en dat is ook de grote kracht van Conviction. Elke situatie kun je op tientallen verschillende manieren oplossen en het spel gaat hierdoor geen moment vervelen en de hiervoor genoemde systemen zorgen voor enkele triomfantelijke momenten.
Rondhuppelen in een vierkantje
De toevoegingen pakken echter niet allemaal zo goed uit. Zo zul je in het singleplayer verhaal een aantal keer een belangrijk persoon moeten ondervragen. De chagrijnige Fisher grijpt ze hiervoor bij de keel vast en sleept ze door de kamer om de persoon in kwestie vervolgens in elkaar te slaan als ze geen antwoord geven. Het nadeel van de ondervragingen is dat je er vrij weinig aan hebt. Het voelt een beetje aan als een interactieve vervanging van een tussenfilmpje. Je bent opgesloten in een vierkant gebied waarin allemaal voorwerpen staan waarop je het hoofd van de ondervraagde kapot kunt slaan. Het enige wat je hoeft te doen is wachten totdat er een verkeerd antwoord wordt gegeven en vervolgens druk je op de ‘C-toets’ om de volgende klap uit te delen, waarbij het voor de antwoorden niet uitmaakt op welk voorwerp je dit doet. Er had veel meer mee kunnen worden gespeeld en dat is best jammer. Hoewel de ondervragingen er af en toe wel gruwelijk uit zien zijn ze nu een beetje overbodig geworden.
Een ander minpunt aan Conviction is de speelduur. Het verhaal speel je met een beetje moeite in minder dan tien uren uit. Kort is het zeker, maar het spektakel is het wel meer dan waard. Als compensatie bevat de game gelukkig ook nog enkele andere spelmodi. Je kunt nog zo’n vier uur extra halen uit het online coöp-verhaal. Hierin nemen jij en je medespeler de rol aan van Third Echelon agent Archer en de Russische Kestrel. Samen ga je op zoek naar enkele EMP-wapens die zijn gestolen voordat de gebeurtenissen van Fisher plaatsvinden. Dit speelt zeer fijn en is zeker moeite waard om te doorlopen. Ben je ook hier doorheen dan kun je nog ervoor kiezen om op deze maps een ‘normaal’ multiplayer potje te spelen. Hierbij kun je ervoor kiezen om online of offline alle vijanden op een kaart uit te schakelen of een EMP-generator te verdedigen van hordes tegenstanders. Tevens kun je in de multiplayer nog gebouwen infiltreren zonder opgemerkt te worden of een rechtstreeks duel tegen een medespeler aangaan.
Splinter Cell: Conviction is dan ook zeker de moeite waard om aan te schaffen. Het super spannende avontuur waaraan Sam begint is van ongekend hoge kwaliteit en ook de proloog die je in de coöp-modus doorlopen kunt is fantastisch. Met enkele vernieuwde gameplay-elementen is Conviction een veel actievoller geheel geworden en het speelt fantastisch. Jammer is het dan wel weer dat beide verhalen aan de korte kant zijn. Tevens had er meer gedaan kunnen worden met de ondervragingen om deze ook als nuttig te kunnen beschouwen. Al met al is het toch een geweldige vernieuwende stealth-game geworden die zowel voor de Splinter Cell fanaten als voor nieuwkomers een geweldige ervaring zal zijn.
