Namco is op oorlogspad en wil de meest bloederige game ooit maken. Splatterhouse lijkt dan ook een perfecte serie om zeeën van bloed op het scherm te toveren. De eerste drie delen komen uit de jaren tachtig en negentig en hadden een uniek gevoel voor horror. Decennia’s later duikt het spel weer op om weer lekker tegen de heilige huisjes aan te trappen, maar kunnen we tussen de liters bloed het spel nog zien?
‘You’re fucked’
Het verhaal is nou niet echt om naar huis te schrijven. Rick komt, met zijn vriendin, in een huis van een gestoorde professor. Hier wordt Rick aangevallen door kleine wezens en raakt dodelijk gewond. Bovendien wordt zijn vriendin gekidnapt, kortom ‘you’re fucked’. Gelukkig ligt er een mysterieus masker in dezelfde kamer dat Rick de kracht kan geven om zijn vriendin te redden. Het masker heeft een eigen wil en wil bloed in ruil voor zijn krachten. Dat is geen probleem want bloed zal genoeg vloeien op je reddingstocht. Met het masker op verandert Rick in een hulk die zijn eigen lichaamsdelen kan laten terug groeien. Onderweg wordt het duidelijk dat Jen is gekidnapt om opgeofferd te worden om de hel los te laten op de wereld. Dus wordt het ook nog eens je taak om de wereld te redden!
Het spel ziet er goed uit. Dit komt vooral goed naar voren in de cut-scenes die echt prachtig zijn. Jammer genoeg zijn dit er erg weinig en ben je vooral bezig om het bloed van je scherm te vegen. Tijdens gevechten, en die gebeuren altijd, komt er met elke klap bloed op het scherm. Slaat Rick dus een wezen echt helemaal tot moes, dan kijk je op een gegeven moment tegen een rood scherm aan en moet er even een pauze ingelast worden om nog iets op het scherm te kunnen zien. Dit is erg jammer want het spel ziet er voor de rest echt niet lelijk uit. Met veel verschillende locaties die prachtig grauw zijn weergegeven om het horror aspect vast te leggen. Met een spookachtig kasteel en een zeer grauwe toekomst wereld zit dat wel snor.
Bij het afrukken van verschillende lichaamsdelen wil je natuurlijk ook de perfecte muziek en wat past er nou beter bij dan metal? Met muziek van Lamb of God, Mastodon, Five Finger Death Punch en veel meer kan je op de gepaste muziek hoofden samenpersen met je blote handen. Er is een goede keuze gemaakt met de muziek en het wordt ook regelmatig afgewisseld zodat het niet eentonig wordt. Bij bazen moet er natuurlijk net iets hardere muziek afgespeeld worden en dit gebeurt dan ook zodat de hartkloppingen niet meer te horen zijn.
Bloed, bloed en nogmaals bloed
In elke kamer staan er wel een paar monsters te wachten om Rick zijn hoofd eraf te rukken. Dit is namelijk zijn enige zwakte, zodra het masker is gescheiden van het torso kunnen er geen lichaamsdelen meer terug groeien. Als de game over het scherm komt, kan het masker het niet laten om Rick uit te schelden voor “Noob!” of “I would have killed you myself if you weren’t already dead!” Om dit te voorkomen kan Rick flink van zich afslaan met snelle klappen, harde klappen en worpen. Deze drie knoppen kan je het gehele spel in blijven rammen om het spel uit te spelen. Combinaties zijn niet nodig om vijanden een kopje kleiner te maken. Mocht een vijand moe zijn van al die klappen dan komt er een rode gloed om hem heen en kan er een splatterkill gemaakt worden. Hier komt een quicktime-event bij kijken en wordt het wezen op de gruwelijkste manier vermoord. Eén zo’n kill was het opentrekken van de kaak, zodat het hoofd ontploft, om vervolgens de longen uit zijn lijf te trekken. Hier krijgt de speler uiteraard meer bloedpunten voor die uitgegeven kunnen worden om Rick nog sterker te maken dan hij al is. Mocht er genoeg bloed zijn verzameld, dan kan het masker zijn echte krachten los laten en vrijwel alles in één klap doden voor een korte tijd. Nadat een kamer rood gekleurd is gaat de volgende kamer open waar Jen wellicht een hint heeft achtergelaten. Nou weet ik niet precies wat Jen met hint bedoelt want, ze laat gescheurde foto’s achter. Deze foto’s vormen samen een naaktfoto van Jen. Is dit misschien om Rick te herinneren waarom hij dit ook alweer doet?
Af en toe geeft Namco ook een knipoog naar de vorige delen door soms 2d te gaan en ook om veel platformelementen toe te voegen. Jammer genoeg werkt de camera niet mee en gaat de speler vaker dood dan lief is. Het 2d gedeelte voelt ook erg geforceerd aan en voegt weinig toe aan de gameplay. Een speler speelt ook, tijdens het halen van een chapter, de vorige delen vrij. Leuk voor de fans, maar voor niemand anders. De spellen waren in die tijd niet al te best en waarom nu wel dan?
Maak het of kraak het
En dan komen we bij de besturing, hetgeen wat een spel maakt of kraakt. Jammer genoeg is dit één van de onderdelen wat dit spel kraakt. De camera werkt absoluut niet mee waardoor het inschatten van diepte tijdens de platform gedeeltes gewoon onmogelijk is. Tijdens gevechten, waar dit spel toch omdraait, klikt de speler hersenloos op dezelfde knoppen om in de volgende kamer te komen, waar dit weer moet gebeuren. Zelfs de uitbreidingen van het masker zorgen er alleen maar voor dat Rick één klap meer kan uitdelen of deze sneller kan uitdelen.
Na zo’n 20 uur is Jen en de wereld weer veilig en kan de speler nog de vorige delen spelen of kunnen er nieuwe wapens vrijgespeeld worden in survival. Ook kan de speler met een iets ander masker het verhaal nogmaals aangaan op een andere moeilijkheidsgraad. Het idee was erg leuk alleen voelt het allemaal zeer gehaast en geforceerd aan. Splatterhouse probeert zeer gedwongen over te komen als een game voor ‘echte mannen’. Het faalt alleen op basisdingen die nodig zijn om een spel ‘leuk’ te maken. Namelijk een goede camera, variatie en uitdaging. Op geen van deze aspecten verdient het spel prijzen. Splatterhouse was al behoorlijk leeggebloed en mag van mij weer terug naar huis om daar langzaam te sterven.
