Sonic weer zonder Mario op avontuur
Typerend tegenwoordig is het aanbod van de Nintendo Wii. Veel echt goede titels heeft het platform ons nog niet weten te brengen als je ’t mij vraagt. Nintendo komt alsmaar weer uit met titels die te maken hebben met Mario, zij het soms ook wat minder indirect in de vorm van het aankomende Super Smash Bros. Brawl, en SEGA brengt ons af en toe een leuke Sonic game, waaronder Mario & Sonic en de Olympische Spelen. Daarmee hebben we de echt grote helden toch wel ’n beetje gehad op de Wii, met Zelda natuurlijk als enkele uitzondering. Ditmaal is voor de verandering weer een titel voor Sonic geïntroduceerd en wel Sonic Riders: Zero Gravity, welke eerder al op de PlayStation 2 verscheen, en dus niet al te onverwacht uit kwam.
In deze snelheidsduivel van ’n game zul je in gewichtsloze omgevingen rond gaan zweven en een nieuwe racebeleving gaan meemaken. Al te nieuw is het echter niet want we kennen natuurlijk al vergelijkbare games als WipeOut, wat ongeveer op hetzelfde principe neerkomt. Naast het wat speelsere karakter zijn er uiteraard wel enige veranderingen. Zo bezit deze racergame enkele ‘unieke aspecten’. Allereerst kun je natuurlijk kiezen tussen alle welbekende characters uit het Sonic-universum. Zo hebben we Sonic, Knuckles, Tails, Jet the Hawk, Wave, Storm, Amy en Dr. Eggman. Zij vormen natuurlijk ook een verhaal, al is dat weliswaar flinterdun.
Enkele maanden na de World Grand Prix vulde de nachtelijke Hemel zich met het oorverdovende rumoer van een meteoriet die naar de aarde donderde. Net voor de inslaande reactie komt de meteoriet plots tot stilstand en valt zacht neer aan de voeten van een robotwaker. Deze krijgt direct last van een storing en gaat uit zijn dak, waarna zijn hele veiligheidspeloton één voor één hem volgt. De volgende morgen horen ook Sonic en zijn vrienden van het verhaal en wordt gezegd dat robots een spoor van vernieling hebben aangebracht. Tails vraagt zich af of het iets te maken heeft met de meteoriet die hij de afgelopen nacht tegen is gekomen. Als Sonic de mysterieuze steen die Tails hem gaf aandachtig bekijkt worden ze aangevallen en achtervolgd door een leger der robots. Hun gewaagde ontsnapping krijgt een wending die ervoor zorgt dat ze 300 verdiepingen naar beneden vallen van een wolkenkrabber. Sonic’s val wordt gebroken door een onverwacht antizwaartekrachtsveld dat van de meteoriet af lijkt te komen. Dit zou de reden kunnen zijn dat de robots hem achtervolgden. Hierdoor krijgen ze dan ook het grote leger voortdurend achter zich aan. Jij als speler zult er dan ook een race tegen de klok van moeten maken.
Races tegen de klok worden het zeker want Sonic Rivals is geen makkelijke game. De races die je als nummer 1 dient te beëindigen zijn niet alleen lastig maar ook bepaalde besturingsmogelijkheden maken het lastig. Om het spel te kunnen besturen dien je de WiiMote horizontaal (ook wel sideways genoemd) te houden. Echter kan ook voor de forward modus gekozen worden en kun je met de GameCube controller spelen. De sideways modus is in ieder geval de meest logische keuze. Je kunt hierbij vervolgens gebruik maken van de motion sensing mogelijkheden (ala Need for Speed), maar je kunt ook met de pijltjestoetsen sturen. Het sturen werkt op zich vrij aardig, al zul je soms merken dat scherpe bochten wat moeilijker te nemen zijn. Hiervoor heb je echter de 1-knop waarmee je een soort van slow-motion effect creëert waardoor je al draaiende ook 90 graden bochten kunt nemen. De 2-knop wordt onder andere bij schansen gebruikt om zo extra kracht te gebruiken bij de afzet. Daarnaast heb je ook nog de Forward bewegingen waarmee je op bepaalde momenten extra snelheid kunt gebruiken en is het mogelijk met de A-knop om van versnelling te wisselen. Echter is het zelfs met deze extra features vrij moeilijk mogelijk om alles tot een succes te brengen. De bochten zijn soms te haaks en onmogelijk neembaar voor de speler en extra opties helpen vaak ook niet al te veel mee aan een overwinning. Ook valt op dat men het een beetje ala Mario Kart heeft willen realiseren. Zo heb je extra boxes gedurende de races die verschijnen en die je kunnen helpen je tegenstander te weerhouden van een overwinning.
De gameplay laat op zich een beetje te wensen over. De tracks zijn niet variërend genoeg en ook de extra features maken het spel er niet al te veel boeiender op. Het daarbij zwakke verhaal, met de eentonigheid van dien maken Sonic Rivals snel vervelend. De mission mode is dan ook na enkele races wel weer genoeg geweest en is uiteindelijk niet meer al te uitdagend voor menige fans van dergelijke games. Dat je het spel dan ook zult uitspelen kan ik me niet voorstellen. Het spel biedt voor de diehard spelers in ieder geval 16 tracks, waarmee je genoeg tijd zult kunnen verdoen. De echte Sonic snelheid zit er gelukkig wel in, net als de welbekende stemmen van de characters en de ringgeluiden, die wel weer de echte Sonic-sfeer neerzetten.
Genoeg te doen, maar niet verslavend genoeg
Naast de story mode heb je ook nog de normal race mode, waarin je met 1 tot 4 spelers aan de gang kunt in een vrije race met computergestuurde karakters op een geselecteerd circuit. Daarnaast heb je de Time Attack mode, waarbij een parcours gekozen kan worden en een race tegen de klok wordt gehouden. De snelste tijden kun je vervolgens uploaden naar de World Ranking lijst. Als laatste heb je ook nog de Survival Battle, waaronder de Survival Relay (overlevingsestafette waarin je met 2 tot 4 spelers kunt multplayeren met Gear als het estafettestokje), de Survival Ball (overlevingsbal, 1 tot 4 spelers) en de Survival Battle (overlevingsstrijd, 1 tot 4 spelers). Als kleine toevoegingen zijn de shop, waar je extra gear kunt aanschaffen, en de genoemde world rankings opties toegevoegd. In de shop heb je de mogelijkheid nieuwe boards, skates, air rides, motoren en wielen aan te schaffen welke je uiteraard weer een beetje sneller maken in de races.
Sonic Riders voor de Wii is op zich ’n game die je met ’n korreltje zout kunt nemen. Het spel is wel aardig uitgebreid en doet zeker niet onder wat betreft mogelijkheden voor een andere game van tegenwoordig maar heeft simpelweg niet die verslavingsfactor die bijvoorbeeld Mario en Sonic wel hebben in Peking. Het spel heeft daarnaast enkele gameplay mankementen die het er allemaal niet echt aantrekkelijker op maken en is dan ook wat betreft besturing niet optimaal uitgewerkt. De missende verslavingsfactor, de iets wat gebrekkige besturing, de toch aardige sfeer in combinatie met de aardig gevulde mogelijkheden en leuke graphics maken dit spel tot een leuke en snelle game die pas echt tot haar recht komt in de budgetbakken, om daarna als speler het spel af en toe te spelen in de niet al te nuttig ingevulde uurtjes.
